Η σωστή ανατροφή των τέκνων απαιτεί πατρική και μητρική έγνοια για τα παιδικά ενδιαφέροντα και οικογενειακές συζητήσεις
Εφημερίδα Το Βήμα | Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010
Το κουδούνι για το σχόλασμα χτυπά κάθε ημέρα στις 2.15 μ.μ., αλλά για τον δεκάχρονο Νίκο ο ήχος του σηματοδοτεί μόνον την αρχή ενός «μαρτυρίου». Στο σπίτι θα φάει στο πόδι, θα ρίξει μια ματιά στα μαθήματα της επόμενης ημέρας με τα οποία θα ασχοληθεί το βραδάκι και θα ξεκινήσει τον μαραθώνιο της υπόλοιπής του ημέρας. Μαθήματα γαλλικών και αγγλικών τη Δευτέρα, πιάνου και μπάσκετ την Τρίτη, αγγλικών, γαλλικών και μπάσκετ την Τετάρτη, πιάνου την Πέμπτη, γαλλικών, αγγλικών και μπάσκετ την Παρασκευή. Οσο για το Σαββατοκύριακο; Και πάλι μπάσκετ. Ορισμένες φορές μάλιστα μπορεί να έχει και τεστ ξένης γλώσσας.
Οι γονείς σήμερα βλέπουν τα παιδιά τους σαν προέκταση της… επιτυχίας τους, λένε οι ειδικοί. Και αυτό έχει το τίμημά του. Το να είναι κάποιος αφοσιωμένος γονιός δεν συνεπάγεται και ευτυχισμένα παιδιά. «Οσοι θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους πρέπει να ξοδεύουν λιγότερο χρόνο προσπαθώντας να είναι τέλειοι γονείς και περισσότερο χρόνο προσπαθώντας να είναι τέλειοι σύζυγοι» λέει η ψυχολόγος- γνωσιακή ψυχοθεραπεύτρια κυρία Ασημίνα Χριστοπούλου. Και προσθέτει: «Ετσι δημιουργείς στα παιδιά το πρότυπο των σχέσεων που θα είναι υγιές να δημιουργήσουν μεθαύριο στη ζωή τους. Πρέπει να αναζητούμε την ισορροπία. Μόνον έτσι γίνονται επιτυχημένες οι σχέσεις».
Υπάρχει ένας σύγχρονος μύθος σχετικά με την ανατροφή των παιδιών που υποστηρίζει ότι όσο περισσότερη προσοχή δίνουμε στα παιδιά τόσο το καλύτερο. Το πρόβλημα όμως, όπως λένε οι ειδικοί, είναι ότι οι σύγχρονοι γονείς συχνά ξεφεύγουν από το μέτρο, με συνέπεια να προκαλούν περισσότερη ζημιά παρά καλό από την πολλή πίεση. Οταν όλα «γυρίζουν» γύρω από τα παιδιά της οικογένειας, τότε οι γονείς εξαντλούνται και τα παιδιά μετατρέπονται σε απαιτητικά «τερατάκια». Οι γονείς είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τις ζωές τους και τους γάμους τους για τα παιδιά τους· τα παιδιά έχουν προτεραιότητα στον ελεύθερο χρόνο τους, στην ενέργειά τους και στην προσοχή τους. Συχνά όμως, παρότι ο γάμος και το «εγώ» καταχωνιάζονται, «τα παιδιά γίνονται ολοένα και πιο απαιτητικά και δυσαρεστημένα» , σημειώνει η κυρία Χριστοπούλου.
Με το θέμα των πιεστικών γονέων ασχολείται και ένα καινούργιο βιβλίο που έχει γίνει best-seller στην Αμερική και αναμένεται να κυκλοφορήσει και στη Βρετανία. Σύμφωνα με τον Ντ. Κόουντ, συγγραφέα του βιβλίου «Για να αναθρέψετε ευτυχισμένα παιδιά, δώστε προτεραιότητα στον γάμο σας», τα σημερινά παιδιά έχουν προβλήματα διότι «πνίγονται» από την πολλή προσοχή. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο ίδιος, τα παιδιά φαίνεται να έχουν περισσότερα προβλήματα σήμερα από ό,τι εμείς ή οι γονείς μας ως παιδιά. «Με τη “δολοφονία” του εαυτού μας, ώστε να δημιουργήσουμε μια τέλεια, δίχως τραυματικές εμπειρίες παιδική ηλικία για τα παιδιά μας, σπαταλούμε την ενέργειά μας. Το μέγιστο δώρο που μπορείτε να δώσετε στα παιδιά σας είναι ένας υπέροχος γάμος» συμβουλεύει ο κ. Κόουντ, ο οποίος είναι οικογενειακός σύμβουλος και συνεργάτης της εφημερίδας «Τhe Wall Street Journal». Αλλά τι πρέπει να κάνει κάποιος εάν το παιδί του έχει προβλήματα τα οποία απαιτούν έναν γονιό «πλήρους απασχόλησης»; Ο Κόουντ θεωρεί ότι οποιεσδήποτε ανησυχίες έχουν οι γονείς για τα παιδιά τους αυτές συνδέονται με τις ανησυχίες τους για τον γάμο τους περισσότερο ίσως από ό,τι εκείνοι αντιλαμβάνονται. «Οι γονείς έχουν την πεποίθηση ότι το να βάζουν πάνω απ΄ όλα τα παιδιά τους είναι μια τακτική “φιλική” για τα παιδιά, αλλά με αυτή τους τη συμπεριφορά κάνουν δύο κύρια λάθη» αναφέρει ο συγγραφέας. Κατ΄ αρχάς, γίνεται δυσκολότερο να επιβληθούν στα παιδιά όρια, τα οποία διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους. Ετσι τα παιδιά γίνονται πιεστικά και φορτικά έως ότου πάρουν αυτό που επιθυμούν. «Οι μελλοντικοί προϊστάμενοι και σύζυγοιόμως μπορεί να μην είναι τόσο υπομονετικοί με τέτοιου είδους συμπεριφορά» σημειώνει. Δεύτερον, σύμφωνα με τον ίδιο, οι γονείς πιέζουν τρομακτικά τα παιδιά ώστε να εκπληρώσουν τις δικές τους συναισθηματικές ανάγκες.
Οι πιεστικοί γονείς μπορεί να δημιουργήσουν παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, αλλά και με επιθετικότητα. Και αυτό διότι το παιδί θεωρεί ότι δεν το εκτιμούν γι΄ αυτό που είναι, αλλά γι΄ αυτό που πρέπει να γίνει. Πρόσφατα η αμερικανίδα ψυχολόγος δρ Μάντλιν Λεβάιν υποστήριξε ότι τα παιδιά των γονέων οι οποίοι είναι πιεστικοί και δεν τα αφήνουν να… ανασάνουν είναι τρεις φορές πιο πιθανόν να υποφέρουν από άγχος, ακόμη και από κατάθλιψη.
Βεβαίως, το θέμα δεν είναι καινούργιο. Μελέτη βρετανών ερευνητών που είχε δημοσιευτεί το 2005 στο επιστημονικό έντυπο «Αrchives of Disease in Childhood» είχε καταδείξει ότι οι πιεστικοί γονείς μπορεί να βλάψουν παρά να ωφελήσουν την υγεία των παιδιών τους.
Δεν τα κάνουμε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε εμείς
Η κοινωνία σήμερα δεν μπορεί να προσδιορίσει το μέλλον των παιδιών. Ετσι πολλοί είναι οι γονείς που προσπαθούν να τα εφοδιάσουν με όσο περισσότερα προσόντα μπορούν ώστε να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις όταν βγουν στην αγορά εργασίας. Συχνά όμως η επιτυχία του παιδιού φαίνεται ότι μπαίνει μπροστά στην ευτυχία του.
«Οι γονείς σήμερα συνήθως ασκούν υπερβολικές πιέσεις στα παιδιά τους. Καλό είναι να ακολουθεί το παιδί ένα πρόγραμμα σπουδών ή συγκεκριμένες κατευθύνσεις στον τρόπο ζωής του. Αυτό όμως δεν πρέπει να επιβάλλεται. Πρέπει να προηγείται συζήτηση, να εξηγεί ο γονιός στο παιδί τον λόγο για τον οποίο πρέπει να κάνει κάτι και να το αιτιολογεί πολύ αναλυτικά» λέει ο διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) και αντιπρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Κοινωνιολόγων κ. Ν. Φακιολάς. Και προσθέτει: «Πολλοί γονείς κραυγάζουν, διατάζουν ή απαιτούν χωρίς αιτιολόγηση πράγματα τα οποία δεν ενδιαφέρουν το παιδί αλλά αποτελούν δικές τους επιλογές ή φιλοδοξίες. Πρόκειται πιθανόν για πράγματα που δεν κατάφεραν οι ίδιοι ως παιδιά και απαιτούν από το παιδί τους να τα επιτύχει. Αυτό όμως δεν είναι σίγουρο ότι πάντα εκφράζει το παιδί. Οσο για τα παιδιά που βρίσκονται στην εφηβική ηλικία, ειδικότερα μεταξύ 13 και 15 ετών, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα καθώς μπαίνουν σε μια περίοδο αμφισβήτησης και οι ανασφάλειες είναι μεγάλες».
Σύμφωνα με τον κ. Φακιολά, οι γονείς όλα αυτά τα κάνουν από αγάπη. «Αυτό δεν το αμφισβητούμε. Αλλά δεν είναι πάντα καλοί παιδαγωγοί, διότι δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις. Αλλοι είναι υπερπροστατευτικοί, άλλοι αδιάφοροι. Δεν δίνουν ποιότητα στην επαφή τους με τα παιδιά. Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να ακούν τα παιδιά τους, να συζητούν μαζί τους και να αποδέχονται τη διαφορετικότητα του χαρακτήρα τους. Το ότι είναι παιδιά τους δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση» καταλήγει ο κ. Φακιολάς.
Μπορείτε επίσης να διαβάσετε παρόμοιο άρθρο στην εφημερίδα Tα Νέα με τίτλο Πρώτα ζευγάρι και μετά γονείς
__________________________________________________________
Το βιβλίο
Today’s children are troubled because we’re marrying our kids instead of our spouses.
Many parents believe the more attention we give our kids, the better they’ll turn out. But our kids are not healthier or happier than they were a generation ago. In fact, any worries we have about our kids are much more connected to our marriages than we realize.
We claim we’re too busy to spend time with our spouses, but actually, many of us have shifted our passion from our spouses to our children. We focus on our kids to escape an unfulfilling marriage.
A problem in your child may be a wake-up call for your marriage.
Many couples believe their marriage is strong because they seldom argue. But the real silent killer of marriage is when we avoid our spouse in order to “keep the peace.” The truth is, we find it easier to be with our kids than our spouse, but our kids pay a heavy price for that. As parents grow more distant from one another, they project their distress and needs onto their children. Kids pick up on everything, so today’s children are essentially bearing the burden of their parents’ distant marriages, often developing health and behavioral problems as a result of misplaced stress.
Putting your marriage first is win-win for you and your kids
This book is preventive medicine. Drawing from neuroscience, primate research and the kitchen-table confessions of parents, David Code shows how putting your marriage first can improve family dynamics. It frees up your kids to establish their own identity, learn self-reliance, and become more independent adults. Your marriage can also set a great example for your kids’ future relationships. It’s win-win for every member of your family.
Μπορείτε να διαβάσετε επίσης
batcic
Φεβ. 10, 2010 @ 14:18:26
Χμμμ, Άρι, μακράν το πιο σημαντικό πράγμα είναι να συνειδητοποιήσει ο γονιός ότι δεν πρέπει να προσπαθεί σώνει και καλά να κάνει τα παιδιά του, όπως αυτός θα ήθελε να είναι! Εξαιρετικά αφιερωμένο το παρακάτω:
Και μια γυναίκα που κρατούσε ένα μωρό στον κόρφο της, του είπε, Μίλησέ μας για τα Παιδιά.
Και κείνος είπε:
Δεν είναι δικά σας τα παιδιά.
Είναι οι γιοι κι οι θυγατέρες του πόθου της Ζωής που ζητά να υπάρχει.
Γεννιώνται από σας, όμως εσείς δεν τα δημιουργείτε,
Ζούνε μαζί σας, κι ωστόσο δεν ανήκουνε σε σας.
Μπορεί την αγάπη σας να τους δώσετε, μα τις σκέψεις σας, όχι,
Γιατί αυτά έχουνε σκέψεις δικές τους.
Μπορεί να φιλοξενείτε το κορμί τους μα το πνεύμα τους όχι.
Γιατί το πνεύμα τους ζει μες στο αύριο, το αύριο αυτό που εσείς δε θα δείτε ούτε και μέσα στ’ όνειρό σας.
Μπορεί ν’ αγωνιστείτε να τους μοιάσετε, όμως μην αξιώσετε να σας μοιάσουν.
Γιατί η ζωή δεν επιστρέφει κι ούτε βυθίζεται στο χτες.
Είστε τα τόξα που θα τινάξουν προς τα εμπρός τα τέκνα σας σα βέλη.
Ο Τοξότης βλέπει το στόχο του πάνω στο μονοπάτι του απείρου, και σας λυγίζει με τη δύναμή Του, ώσπου τα βέλη Του να τιναχτούν μακριά σαν αστραπή.
Χαρήτε το λύγισμά σας στο χέρι του Τοξότη.
Γιατί όπως αγαπά τα βέλη που πετούν, έτσι αγαπά και το ακίνητό Του τόξο.
—–
Kahlil Gibran, Ο Προφήτης (The prophet)
αριάδνη
Φεβ. 10, 2010 @ 14:41:21
Ανδρέα μου, να ευχόμαστε να τα δούμε οπως ΑΥΤΑ επιθυμούν!!! Είναι ασυγχώρητο λάθος να τα θεωρήσουμε κτήμα μας και να μην σεβαστούμε το γεγονός ότι είναι ξεχωριστές προσωπικότητες, ξεχωριστοί άνθρωποι αξιοσέβαστοι απο όλους!!
Καλά το ποίημα αυτό ειναι Μ Ε Γ Α Λ Ε Ι Ο!! Ηταν από τις πρώτες μου αναρτήσεις οταν έφτιαξα το blog.
🙂 🙂
αντωνία
Φεβ. 17, 2010 @ 00:45:03
ΠΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΑΡΘΡΑ ΣΟΥ!ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!!!
αριάδνη
Φεβ. 17, 2010 @ 09:48:09
Αντωνία, χαίρομαι που σου άρεσε!! 🙂
Φανη
Μαρ. 12, 2010 @ 02:06:23
Τι κακο και αυτο με την πιεση που ασκουν πολλοι γονεις… και το χειροτερο που ξερω και απο γνωστους μου να πιεζεις το παιδι σου για τους τελειους βαθμους γαι να παραβγεις και στους γνωστους που εχουν παιδια στην ηλικια του δικου σου!! κουρσα βαθμων πιο θα ειναι πρωτο για να ικανοποιηθει ο γονιος πανω απο ολα… και ξερω και ποσα παιδακια με χρονια στα θρανια αριστοι μαθητες με πτυχια να μην βρισκουν δουλεια οποτε σε τι οφελει να πνιγουμαι τα παιδακια μας? εμενα προσωπικα το τελευταιο που με νοιαζει ειναι αυτο να γινουν καλα παιδια και να ναι γερα τιποτα αλλο!!!!
Ελισάβετ
Φεβ. 14, 2011 @ 11:52:26
Πριν γίνω μητέρα, ασχολήθηκα αρκετα χρονια με δραστηριότητες για παιδια. Ειχα παρατηρήσει οτι τα πιο ήρεμα και ευτυχισμένα παιδια ήταν αυτά που οι γονείς τους παρείχαν ελεύθερο χρόνο. Αντιθέτως τα παιδια που ειχαν υπερβολικα φορτωμενο προγραμμα συνηθως είχαν άγχος και συχνα δυσκολευόταν να εκφρασουν συναισθήματα και να διασκεδάσουν.
Τωρα, αν και η κορη μας ειναι μικρη, εχουμε συναποφασίσει οτι θελουμε ευτυχισμενα παιδια, και οχι πετυχημενα, αριστα στο σχολειο, ταλαντουχα σε ολα, κλπ.
Το βασικοτερο, δεν θα δωσουμε ΠΟΤΕ σημασια τι κανει μια άλλη οικογενεια.
Το κυριοτερο ομως που οι γονεις κανουμε λαθος ειναι να νομισουμε οτι τα παιδια μας ανηκουν. Το καθε μωρο εχει την δικη του προσωπικοτητα και οι γονεις πρεπει να του δινουν τον χωρο για να αναπτυχθει οπως θελει. Εμεις πρεπει να τους δινουμε τα καταλληλα ερεθίσματα. οχι ομως καταπιεση και επιβολη των δικων μας θελω και αποθυμένων.
Και το αλλο ολεθριο λαθος που κανουμε οτι απο την στιγμη που γινομαστε γονεις δεν ειμαστε ζευγαρι. Πολλες φορες η αρνηση της συντροφικοτητας στον βωμο της μητροτητας (συνηθως οι γυναικες το κανουμε αυτο με εκφρασεις του στυλ: τωρα εγινα μητερα εκλεισα σαν γυναικα, ζω για τα παιδια μου μονο, κλπ) οδηγει σε απομακρυνση του ζευγαριου.
Καπου ειχα διαβασει οτι το καλυτερο που μπορει να κανει ενας πατερας για το παιδι του ειναι να αγαπαει την μητερα τους. Και οτι τα παιδια θα ειναι μαζι μας για καποιο διαστημα. μετα θα μεινουμε με τον συντροφο μας. αν οσο μεγαλωνουμε τα παιδια δεν ειμαστε και συζυγοι τοτε με την ενηλικιωση των παιδιων μας θα βρεθουμε να συγκατοικουμε με εναν ξενο.
αριάδνη
Φεβ. 14, 2011 @ 20:03:23
Eλισάβετ πολύ μου άρεσε το σχόλιό σου….
Εγώ ομολογώ πως ενώ δεν έχω πει αυτό το «έκλεισα σαν γυναίκα», θες η καθημερινή ρουτίνα, θες η ενασχόληση με τα παιδιά λόγω της μικρής τους ηλικίας, κάπου «χάθηκα» με τον άντρα μου….θα προσπαθήσω ομως να μας επαναφέρω στον ίσιο δρόμο… 🙂
trelokomeio
Φεβ. 15, 2011 @ 11:02:52
μήπως να τα λέγαμε αυτά σε άλλο άρθρο αριάδνη; πάρα πολύ ωραίο το θέμα αυτό. γιατί αν πώ εγώ την δική μου πλευρά νομίζω οτι θα δικαιολογήσω τον άντρα για την απομάκρυνση του αλλά όχι εξαιτίας του παιδιού, εξαιτίας του στραβού μου κεφαλιού που απο την αρχή μο΄νο εγώ προσπαθούσα σε αυτή τη σχέση, κάτι σαν πασάς στα ανάκτορα ο κύριος, οπότε οταν ήρθε το παιδί έπαψε να είναι η προτεραιοότητα μου, και αυτό που νόμιζα οτι έπαιρνα απο συντροφικότητα ή συναίσθημα ήταν η φαντασία μου. έπαψα να τείνω το χέρι μου; έπαψα να λαβαίνω το οτιδήποτε….. μια ζωή επέτης δεν λεει και ας ζήσω μόνάχη, ας είναι καλά τα μοναστήρια… και απο καλογέρους ούυυυυυ!!!
τώρα δίνω στο παιδί μου τείνει το χέρι του αλλά και χωρίς να το κάνει, αλλά πέρνω απέραντη ικανοποίηση και χαρά, ιδίως εχθές που πόναγε η μέση μου, και είπα δυνατά αχ να με έτριβε κάποιος, χωρίς να ζητήσω στην ουσία, όπως οταν παραμιλούμε χωρίς να θέλουμε ανταπόκριση; και έτεινε το χεράκι της να με τρίψει, ελα μαμά, μου είπε…
καρφάκι δεν μου καιγεται για το σχολείο, ας είναι ο τελευταίος μαθητής, μακάρι να είναι καλός σωστός και λογικός άνθρωπος θέλω.