Το Μανιφέστο της χαρούμενης παιδικής ηλικίας

Μανιφέστο για χαρούμενα παιδιά

Τρόποι κοινωνικοποίησης και παιχνιδιού που μειώνουν την ένταση και το άγχος από ένα καθημερινό εξοντωτικό πρόγραμμα

 

Της Σαντρας Βουλγαρη

 

Λοιπόν…Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 7, στις 8 το αργότερο έχουν φύγει για το σχολείο όπου θα μείνουν μέχρι τις δύο. Ακολουθεί μεσημεριανό, μισή ώρα ξεκούραση, διάβασμα και μετά τα εξωσχολικά. Δευτέρα, Τετάρτη μπαλέτο, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή πισίνα, Σάββατο πρωί θεατρικό παιχνίδι. Και πάει λέγοντας. Α, μην ξεχάσω. Τα απογεύματα του Σαββατοκύριακου, εάν δεν υπάρχουν κοινωνικές υποχρεώσεις ή αγώνες κολύμβησης, ξεκινάει ο εφιάλτης του διαβάσματος. Και μόνο που μαθαίνω για τα προγράμματα των μεγαλύτερων παιδιών των φίλων μου τρομάζω. «Αυτό είναι που περιμένει την κόρη μου;», σκέφτομαι. Ενας αγώνας ταχύτητας. Με νικητές… μια γενιά από κουρασμένα παιδιά. Πιο ευαίσθητα, πιεσμένα και λιγότερο χαρούμενα. Τα δικά μας παιδιά. Κι εμείς μαζί τους. Αισθάνομαι ανακούφιση που εκείνη δεν έχει μπει ακόμη σ’ αυτό το «λούκι» (όσο για μένα…). Ετσι μπορώ κάπως να ελπίζω ότι θα αντιδράσω, δεν θα αφήσω το ίδιο να της συμβεί στα χρόνια που έρχονται.

 

Μέσα σε αυτό το κλίμα των εσωτερικών αντιδράσεων, ένα βιβλίο με ακριβώς αυτό το θέμα ήρθε να με καθησυχάσει. «Το μανιφέστο της χαρούμενης παιδικής ηλικίας. Πώς να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τη νοοτροπία του υπερ-γονεϊσμού» του Αγγλου συγγραφέα και δημοσιογράφου Carl Honore (εκδ. Αερόστατο) είναι ένα καταπληκτικό έργο. Ενα εγχειρίδιο για γονείς που έχουν αποφασίσει ότι κάτι πρέπει επιτέλους να αλλάξει. Αν αφήναμε τα παιδιά μας να παίζουν πολύ περισσότερο από το να διαβάζουν; Αν ελαττώναμε τις εξωσχολικές δραστηριότητες και βγαίναμε περισσότερες βόλτες στη Φύση για να μυρίσουμε τα λουλούδια και τη βροχή;

 

«Να βλέπεις μέσα σε έναν κόκκο άμμου ολάκερο τον κόσμο / και τον Παράδεισο μέσα σ’ ένα αγριολούλουδο / Να κρατάς την απεραντοσύνη στην παλάμη του χεριού σου / Και την αιωνιότητα σε μια μόλις ώρα». Κάπως έτσι συνοψίζει την παιδική ηλικία ο Γουίλιαμ Μπλέικ. Ακολουθώντας τα ίχνη της σκέψης του ο Καρλ Ονορέ (ο οποίος συν τοις άλλοις είναι εμπνευστής του «slow parenting», «του κινήματος των χαλαρών γονιών») ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου για να μιλήσει με ανθρώπους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη μεταρρύθμιση ενός τρόπου ζωής και μιας παιδείας που ανατρέφει θλιμμένα παιδιά.

 

Στο Ρέτζιο Εμίλα, μια μικρή πόλη στα βόρεια της Ιταλίας, υπάρχει ένα νηπιαγωγείο πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Δημιούργημα ενός χαρισματικού δασκάλου, του Λόρις Μαλαγκούτσι, ο οποίος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μαζί με μια ομάδα παιδαγωγών άρχισε να ανοίγει σχολεία που «θα άλλαζαν την κουλτούρα της παιδικής ηλικίας». Στα νηπιαγωγεία του Ρέτζιο, όπως λέγονται, δεν διδάσκονται ανάγνωση, γραφή και αριθμητικά ούτε υπάρχει προκαθορισμένο πρόγραμμα μαθημάτων.

 

Αντιθέτως, οι μαθητές μελετούν θέματα ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους. Αν παρατηρήσουν ένα κοπάδι πουλιά στον φθινοπωρινό ουρανό, μπορεί να περάσουν τους επόμενους δύο ή τρεις μήνες μελετώντας τα διαφορετικά είδη. Για φανταστείτε… Το συγκεκριμένο σχολείο στην πόλη Ρέτζιο Εμίλα που επισκέφθηκε ο Καρλ Ονορέ βρίσκεται σε ένα πανέμορφο φυσικό χώρο. Με θέα λιβάδια και αμπελώνες της περιοχής, δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα να παίζουν όλη μέρα στον κήπο του γεμάτο τριανταφυλλιές και βότανα.

 

Ενα ακόμη θαυμαστό παράδειγμα από τα πολλά που εξερεύνησε ο ίδιος ο Ονορέ στα ταξίδια του είναι το Highgate House, το μοναδικό νηπιαγωγείο της φιλελεύθερης μεθόδου Στάινερ, που υπάρχει στο Χονγκ Κονγκ. Σε ένα κράτος όπου η πρώιμη ακαδημαϊκή εκπαίδευση αντιμετωπίζεται σχεδόν ως φετίχ, υπάρχουν γονείς που τολμούν να στείλουν τα παιδιά τους σε ένα σχολείο όπου κυριαρχεί το παιχνίδι. Από τη μακρινή Κίνα, την Κορέα των Game Boy και την Ιαπωνία του τελικά ανεπιτυχούς yutori (εναλλακτικού εκπαιδευτικού συστήματος) ο Ονορέ μας πηγαίνει σε ένα συναρπαστικό ανά τον κόσμο γύρο σχολείων και μαγαζιών με παιχνίδια (όπως το γνωστό Hamleys στο Λονδίνο και το International Play Association στην Αργεντινή) για να καταλήξει κάπου στη Βόρεια Σκωτία, στο «Secret Garden «(«Μυστικό Κήπο») … Με την ιδιότητα του πρώτου υπαίθριου νηπιαγωγείου, το σχολείο αποτελεί πρόκληση για πολλά σλόγκαν που αφορούν την παιδική ηλικία. Οπως και άλλα που χρησιμοποιούν τη Φύση για τάξη, το Secret Garden προσφέρει στα παιδιά νέους τρόπους να παίζουν και να κοινωνικοποιούνται. Το συμπέρασμα νομίζω απ’ όλα αυτά είναι πεντακάθαρο. Κι ας μη φτάσουμε ποτέ οι ίδιοι μέχρι το Ρέτζιο Εμίλα ή τη Σκωτία.

 

Πολλές φορές, εξηγεί ο Καρλ Ονορέ, κάτω από ένα πιεστικό πρόγραμμα κρύβονται οι υπερβολικές γονεϊκές προσδοκίες. Τα κρατάμε απασχολημένα για να μη μπλέξουν με κακές παρέες. Από την άλλη, τα κλείνουμε στο σπίτι για να μην κρυολογήσουν ή χτυπήσουν.

 

Επιπλέον, πρέπει κοινωνικά να κάνουμε ό, τι και οι άλλοι. Αν απλά αφήναμε τα παιδιά μας να ανακαλύψουν ποια είναι χωρίς να τους επιβάλουμε να γίνουν όπως εμείς θέλουμε; Θα είναι ωραίο να κοιτούν πίσω και να θυμούνται μια χαρούμενη παιδική ηλικία. Κι αυτό είναι ένα όνειρο που πρέπει να πραγματοποιηθεί.

(Εφημερίδα Καθημερινή)

Το βιβλίο

Το μανιφέστο της χαρούμενης παιδικής ηλικίας
Πώς να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τη νοοτροπία του υπερ-γονεϊσμού

Carl Honoré

μετάφραση: Άλκηστη Κελεσίδη

Αερόστατο, 2010
448 σελ.
ISBN 978-960-9435-07-9

 

 

 

– Σχολική ζωή: παιδιά υπό πίεση
«Μεγαλώνουμε μια γενιά από κουρασμένα παιδιά – φορτωμένα υποχρεώσεις και στόχους», γράφει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Καρλ Ονορέ στο τελευταίο βιβλίο του, «Το μανιφέστο της χαρούμενης παιδικής ηλικίας».

– Ο ελεύθερος χρόνος
Στην τέλεια εικόνα μιας ισορροπημένης παιδικής ηλικίας, θα έπρεπε το παιδί, αφού ασχοληθεί με το σχολείο του και κάνει τα μαθήματά του, να έχει μπόλικο ελεύθερο χρόνο για να παίξει. Όμως, για πολλά παιδιά της εποχής μας η εικόνα αυτή είναι ένα άπιαστο όνειρο, αφού οι εξωσχολικές ασχολίες τούς στερούν τον ελεύθερο χρόνο!

– Γονείς και παιδιά σε δίλλημα!
Η «παιδική ηλικία» στην εποχή μας βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του βιβλίου. Γραμμένο με τρόπο άμεσο και εύληπτο, το βιβλίο απευθύνεται πρώτα και πάνω απ΄ όλα στους γονείς, στους ειδικούς στον χώρο της παιδοψυχολογίας, στους εκπαιδευτικούς και σε όσους ασχολούνται με παιδιά.

– Τι λένε οι τελευταίες έρευνες;
Ο Καρλ Ονορέ εξετάζει τις τελευταίες επιστημονικές έρευνες και παίρνοντας συνεντεύξεις από ειδικούς και οικογένειες σε όλο τον κόσμο αποδεικνύει ότι η ανατροφή των παιδιών μας δεν χρειάζεται να μοιάζει με αγώνα συγκέντρωσης γνώσεων και εφοδίων για τη μελλοντική επαγγελματική ζωή τους. Με χιούμορ και αμεσότητα, ξεδιπλώνει μπροστά μας όλα όσα ψιθυρίζουν μεταξύ τους οι γονείς, ενώ προβληματίζει – και επιβεβαιώνει ότι στις μέρες μας, με την ολοένα μεγαλύτερη πίεση που υφίστανται τα παιδιά να μάθουν όλο και περισσότερα, είναι δύσκολο να παραμείνουν, απλώς παιδιά…

Και μια συνέντευξη με τον συγγραφέα εδώ

Βιβλίο:Προικισμένα μωρά, εμπνευσμένοι γονείς: Για μια άλλη προσχολική διατροφή

· Γιατί η Αφροδίτη δεν τρώει τόσο καλά όσο ο αδερφός της;

· Γιατί η δίχρονη Μαρία ξεσπάει σε κρίσεις θυμού κάθε φορά που η οικογένεια επισκέπτεται το εστιατόριο;

· Γιατί η σωστή απάντηση στην ερώτηση «Τρώει ο μικρός σας πρωινό;» δεν είναι «Ναι, πίνει το γάλα του»;

· Γιατί η μητέρα της Μαρίας κάνει λάθος που βομβαρδίζει µε «μπράβο» την κόρη της κάθε φορά που τρώει το ψάρι της;

· Τι θα κάνουμε µε την Ελενίτσα που αρνείται να δοκιμάσει τα λαχανικά της;

· Γιατί η ακαταστασία είναι θεμιτή και απαραίτητη για τη διατροφική ωρίμανση των παιδιών µας;

· Να αφήσουμε κάποτε το μικρό µας νηστικό; Πότε;

· Πόσο ωφέλιμος είναι ο μητρικός θηλασμός μετά τους πρώτους έξι μήνες της ζωής του βρέφους;

· Πώς θα αποφύγουμε την παχυσαρκία για τα παιδιά µας;

· Ποια τρόφιμα να προτιμάμε για τα μικρά µας παιδιά;

Σε αυτό, το δεύτερο βιβλίο του για γονείς ο παιδίατρος Στέλιος Παπαβέντσης δίνει απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα και σε πολλά ακόμα. Παρουσιάζει όλα όσα απαιτούνται ώστε τα μικρά παιδιά µας να τρώνε ευχάριστα, υγιεινά και από μόνα τους. Μέσα από τις ιστορίες και τα παραδείγματα του πρώτου μέρους περιγράφει τις βασικές αρχές της σύγχρονης αντλεριανής, δημοκρατικής διαπαιδαγώγησης, όπως αυτές βρίσκουν εφαρμογή στη διατροφική συμπεριφορά του μικρού παιδιού και στον χειρισμό αυτής της συμπεριφοράς –του μικρού παιδιού ως προς το φαγητό και ως προς την καθημερινή διαδικασία του τραπεζιού– από τους γονείς του. Το δεύτερο μέρος του βιβλίου εστιάζει στο επιθυμητό περιεχόμενο της διατροφής των μικρών µας.

Ο Στέλιος Χ. Παπαβέντσης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1974 και μεγάλωσε στα Γιαννιτσά. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Ειδικεύτηκε στην Παιδιατρική στα Νοσοκομεία Chelsea στο Westminster, Great Ormond St Hospital for Children, Barnet στο Chase Farm του Λονδίνου. Είναι Διπλωματούχος του Βασιλικού Κολεγίου Παιδιατρικής της Μεγάλης Βρετανίας. Είναι Διεθνώς Πιστοποιημένος Σύμβουλος Γαλουχίας (International Board Certified Lactation Consultant). Ζει και εργάζεται στην Πυλαία Θεσσαλονίκης. To πρώτο του βιβλίο για γονείς Προικισμένα μωρά, εμπνευσμένοι γονείς: Για μια άλλη προσχολική ηλικία κυκλοφόρησε το 2009 από τις Εκδόσεις Πατάκη.

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε για γονείς που ζητούν ενημέρωση, γνώσεις, τεχνικές και δεξιότητες, για γονείς που έχουν τη δύναμη να ωριμάζουν παράλληλα µε τα μικρά τους.
Βάρος: 0,24 kgr

Χαρακτηριστικά

Γενικά ISBN: 9789601635507 Σελίδες: 184 B.K.M. ( Βοηθητικός Κωδικός Μηχανογράφησης ): 7550

Ημερομηνίες Έκδοσης

Ημερομηνία 1ης έκδοσης: 02/09/2010

Ημερομηνία τελευταίας έκδοσης: 01/09/2010

Το παιχνίδι πρέπει να έχει και λίγο ρίσκο

Οταν οι γονείς υπερπροστατεύουν τα παιδιά, αυτά δεν εκπαιδεύονται έτσι ώστε να μπορούν να κρίνουν σωστά τους κινδύνους

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010 Eφημερίδα To Bήμα online

«Αν πέσεις, σε… σκότωσα» . Κλασική ατάκα ελληνίδας μάνας, μίαδύο γενιές πριν. Τότε που τα παιδιά σκαρφάλωναν στα δέντρα, πηδούσαν τις πεζούλες, έκαναν σούζες με τα ποδήλατα, έπαιζαν ξυλίκι και κυκλοφορούσαν με μελανιές στα πόδια. Τώρα η ατάκα έχει αντικατασταθεί από το «Αν ανοίξεις πάλι το play station, σε… σκότωσα». Και αυτό διότι τα παιδιάκυρίως των υποβαθμισμένων αστικών κέντρων, στα οποία οι χώροι άθλησης και παιχνιδιού εξέλιπανέχουν χάσει ένα από τα βασικότερα «εργαλεία» για την ανάπτυξή τους, το κινητικό παιχνίδι.

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι υπάρχει σοβαρός λόγος οι γονείς να ενθαρρύνουν τα παιδιά να «βάλουν» λίγο ρίσκο στο παιχνίδι τους. Φυσικά, όπως τονίζουν, οφείλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά από τον κίνδυνο. Οταν όμως η προστασία γίνεται υπερπροστασία, τα παιδιά δεν εκπαιδεύονται έτσι ώστε να μπορούν να κρίνουν σωστά τους κινδύνους, δηλαδή να αντιλαμβάνονται τη διαφορά μεταξύ του άγνωστου ή του ασυνήθιστου και του επικίνδυνου.

Το κινητικό παιχνίδι- σκαρφάλωμα, κυνηγητό, μήλα, παιχνίδι ισορροπίας κ.ά.- βοηθά σε αυτό. «Χάνοντας αυτή την επαφή και ζώντας σε περιορισμένους χώρους είναι λογικό τα παιδιά να έχουν μια διαφορετική αίσθηση του κινδύνου» λέει η σχολική ψυχολόγος κυρία Ζέτα Κωνσταντινίδου . Υπό την έννοια αυτή, τονίζει η κυρία Κωνσταντινίδου, «είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να βάλουν το κινητικό παιχνίδι στη ζωή τους. Πάντα με την επίβλεψη του κηδεμόνα, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού, διότι το ελεύθερο κινητικό παιχνίδι ενέχει μια δόση επικινδυνότητας. Από την αρχή της σχολικής ηλικίας, οι γονείς πρέπει σταδιακά να μειώνουν την επίβλεψη. Ομως, όπως είναι δομημένη η ζωή των παιδιών σήμερα, αυτό είναι δύσκολο να γίνει».

Το κινητικό παιχνίδι βοηθά στην υγιή ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών και στην εκτόνωσή τους. Επίσης μαθαίνει στα παιδιά να συνδιαλέγονται με τους συνομηλίκους τους, να δημιουργούν φιλίες και σχέσεις. «Είναι σημαντικό τα παιδιά να βρίσκονται πολλές ώρες της ημέρας έξω. Συμβουλεύουμε τους γονείς να οργανώνουν δραστηριότητες σε ανοιχτούς χώρους ή, ακόμη καλύτερα, έξω στη φύση. Τα παιδιά σήμερα έχουν χάσει εμπειρίες όπως το σκαρφάλωμα, τα πικνίκ στην εξοχή, δραστηριότητες που βοηθούν και τους γονείς» επισημαίνει η ψυχολόγος. Και προσθέτει: «Μέσα από τις εμπειρίες μαθαίνουμε. Δεν συνιστούμε σε ένα παιδί να ανεβεί σε ένα δέντρο και να πάθει ατύχημα για να μάθει. Αλλά δεν είναι δυνατόν να κρατούμε τα παιδιά διαρκώς μέσα σε οργανωμένους χώρους. Σαφώς έχει νόημα μια επαφή με τον κίνδυνο. Δεν θα τον μάθει με τη μία όταν σβήσει τα 18 του κεράκια».

Ενα επικίνδυνο(;) βιβλίο
Ενα βιβλίο που κανένας γονιός δεν θα ήθελε στη βιβλιοθήκη του, μια διατριβή που απορρίφθηκε από τουλάχιστον 16 εκδότες, προκαλεί σήμερα αίσθηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ σύντομα αναμένεται να εκδοθεί και στη Βρετανία. «Μας είπαν ότι ο κίνδυνος να μας μηνύσουν οι γονείς παιδιών τα οποία τραυματίστηκαν ακολουθώντας τις συμβουλές του βιβλίου είναι μεγάλος» σημειώνει η Τζούλι Σπίγκλερ, η οποία έγραψε το βιβλίο «Πενήντα επικίνδυνα πράγματα (που πρέπει να αφήσετε τα παιδιά σας να κάνουν)» σε συνεργασία με τον Γκέβερ Τάλι.

Και ο κίνδυνος να πέσουν βροχή οι μηνύσεις ίσως τελικά να μην είναι μικρός. Αλλά οι δύο συγγραφείς του βιβλίου φαίνεται πως έχουν συνηθίσει σε…

επικίνδυνα πράγματα. Μάλιστα, ο κ. Τάλι μιλώντας στη βρετανική εφημερίδα «Τhe Οbserver» επιμένει ότι υπάρχει σοβαρός λόγος να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να κάνουν πράγματα που ενέχουν κάποιο ρίσκο, όπως είναι να γλείψουν μια μπαταρία των εννέα βολτ, να κατασκευάσουν μια βόμβα σε μια τσάντα, να πετάξουν αντικείμενα από ένα κινούμενο αυτοκίνητο ή από ψηλά σημεία! Ακόμη ενθαρρύνει τα παιδιά να οδηγήσουν ένα αμάξι, σε ένα πάρκινγκ ή σε έναν ανοιχτό χώρο, καθισμένα στην αγκαλιά ενός ενηλίκου, ο οποίος θα πατάει τα πεντάλ και θα μπορεί να πάρει τον έλεγχο του αυτοκινήτου αν τα πράγματα…

ξεφύγουν. Αν αυτό δεν αποτελεί έναν κακόγουστο τρόπο προώθησης του βιβλίου, ένα ερώτημα απομένει: Παιδιά έχουν οι δύο συγγραφείς του βιβλίου;

Πάντως η έκδοση βρίσκεται σήμερα στην κορυφή της λίστας των βιβλίων δραστηριοτήτων για παιδιά του Αmazon και διαρκώς ανεβαίνει στη γενική κατηγορία των ευπωλήτων.

__________________________________________________

Το βιβλίο

H συγγραφέας υποστηρίζει πως κάνοντας επικίνδυνα πειράματα (με την επίβλεψη κάποιου ενήλικα πάντα) τα παιδιά μαθαίνουν να είναι πιο υπεύθυνα και να αναγνωρίζουν τους κινδύνους. Κάποια από αυτά που προτείνει νομίζω είναι πολύ εξτρήμ για την ελληνίδα μάνα τουλάχιστον, κάποια άλλα τα κάναμε κι εμείς ως παιδιά και μάλιστα χωρίς να είναι η μαμά μας μπροστά, οπως το να κολλήσουμε τα δάχτυλά μας μεταξύ τους με κόλλα, σιγά το πράγμα……

Bιβλία για τον θηλασμό.

ΘΗΛΑΣΜΟΣ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΣΧΕΣΗ

της παιδιάτρου, σύμβουλου θηλασμού ICBLC Aννας Πατσούρου

Τόμος Α΄ «Ολες οι γυναίκες μπορούν να θηλάσουν»

Μητρικός θηλασμός: Μια εμπειρία καταπληκτική για μητέρες και μωρά. Το γεννάς και μετά, αν το βάλεις στο στήθος εγκαίρως, κολλάει εκεί σαν όλη του η ύπαρξη να εξαρτιέται απ αυτό κι εσύ αισθάνεσαι να λιώνεις σταγόνα σταγόνα μέσα του. Μια εμπειρία καθηλωτική: κουράζεσαι, πιάνεσαι σ όλο σου το σώμα, κλαις, λες «μπα, αποκλείεται να τα καταφέρω», κι αυτό μεγαλώνει, παχαίνουν τα δαχτυλάκια, τα μπουτάκια, μακραίνει, αρχίζουν τα χαμόγελα, οι φωνούλες, οι λοξές ματιές ευγνωμοσύνης καθώς περνούν οι μήνες κι αυτό παραμένει γαντζωμένο στο σώμα σου. Κι έρχονται δυσκολίες, μυξούλες, πόνοι, δοντάκια κι άλλα διάφορα. Κι αυτό γαντζωμένο. Και σιγά σιγά δε θέλει να θηλάζει όλη την ώρα. Βρίσκει άλλα ενδιαφέροντα, το στήθος γίνεται πια προσωρινό καταφύγιο, μετά μόνο λίγες γλυκές σταγόνες ζωής. Και έπειτα δε θέλει άλλο να θηλάσει. Εκείνο πάει για άλλες περιπέτειες, με την καρδιά γεμάτη από τη σιγουριά πως αγαπήθηκε στο έπακρο. Κι η μαμά καμαρώνει, αγανακτεί, διαλύεται, φροντίζει, αγαπά. Καλώς ήλθατε στη μητρότητα. Στον πρώτο τόμο αυτού του βιβλίου θα διαβάσετε πώς να καταφέρετε να θηλάσετε για όσο καιρό θέλετε, παρά τις δυσκολίες της καθημερινότητας, την απίστευτη κούραση, τα ξενύχτια και τις αντικρουόμενες γνώμες όλων όσων έχουν άποψη για το μωρό σας, και να το απολαύσετε. Καλώς ήλθατε στο θηλασμό.

Τόμος Β’ «Ειδικές περιπτώσεις και προβλήματα θηλασμού»

Το κουβαλάς μέσα σου, το γεννάς ή το υιοθετείς, εδώ και καιρό ονειρευόσουν ένα απαλό πλάσμα κουρνιασμένο στην αγκαλιά σου, να ησυχάζει με τη φωνή σου, να μοσχοβολάει, να πίνει το γάλα σου και να γαληνεύει, να του δίνεις ό,τι θα ήθελες να έχεις πάρει ή ό,τι πήρες και τώρα περισσεύει απ την καρδιά σου, ό,τι δικαιούται κάθε μωρό: αγάπη άνευ όρων και το γάλα της μαμάς του. Όμως το δικό σου μωρό μόνο κλαίει, σου πληγώνει το στήθος, δε βάζει βάρος παρά τις απίστευτες προσπάθειες σου ή πνίγεται απ το πολύ γάλα που έχεις και αρνείται το στήθος, γεννήθηκε με παρέα και δεν έχεις αρκετές θηλές κι αρκετά χέρια να τα πάρεις όλα τους αγκαλιά, είναι πρόωρο κι εσύ έμεινες με μια πληγή στην κοιλιά, με ωκεανούς αγωνίας στην ψυχή και την αγγαρεία του να αντλείς, τσακώνεσαι με τον πατέρα του και δε σε καταλαβαίνει κανείς. Στο δεύτερο τόμο του βιβλίου, οι μητέρες βρίσκουν απαντήσεις για όλα τα προβλήματα θηλασμού, όσο ιδιαίτερη και περίεργη κι αν είναι η δική τους περίπτωση. Οι δυσκολίες και τα προβλήματα του θηλασμού είναι προκλήσεις για καθεμιά από εμάς που ξεπερνά τον εαυτό της για να προσφέρει στο παιδί της γάλα, σιγουριά και μια παρακαταθήκη επαφής ώστε να είναι ικανό να νιώθει χαρά και αρμονία όποτε του δίνεται η ευκαιρία, σ όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες

Γιορτινά βιβλία

Μόλις σήμερα, ίσως λίγο καθυστερημένα, αγοράσαμε το βιβλίο » Τρίγωνα κάλαντα». Πολύ όμορφο και γιορτινό βιβλίο, παίζει το τραγουδάκι που είναι και το αγαπημένο του Αχιλλέα και τώρα θα τα μάθουμε καλά καλά, γιατί θα τα πει στον παππού του για να του δώσει «πέντε ευρώ» (όλα τα πράγματα τόσο κάνουν στον κόσμο του…..5 ευρώ το ένα, 5 ευρώ το άλλο….χαχα)

Εκδόσεις Ψυχογιός

Φρεντερίκ Λεμπουαγιέ (Frederick Leboyer)

Leboyer, Frédérick

Ο Φρεντερίκ Λεμπουαγιέ υπήρξε μαιευτήρας, με ζηλευτή καριέρα στο χώρο του. Άσκησε ιδιωτικά το επάγγελμά του για χρόνια και διετέλεσε επίσης διευθυντής κλινικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Παρισιού.

Τα όσα είδε, τα όσα ένοιωσε, τα όσα ταξίδια έκανε συντροφεύοντάς τις ετοιμόγεννες ασθενείς του στο δικό τους «ταξίδι μέσα από την καταιγίδα του τοκετού», δύσκολα μπορούσαν να ταιριάξουν με την αυστηρότητα, την αποστασιοποίηση και την ψυχρότητα που απαιτεί το ιατρικό επάγγελμα, ιδιαίτερα στα πιο υψηλόβαθμα σκαλοπάτια καριέρας.

Αλλά και τα όσα έζησε στη «βιομηχανία» της γυναικολογίας, της μαιευτικής και των μαιευτικών κλινικών, δύσκολα μπορούσε να τα συνταιριάξει στη δική του καρδιά με το θαύμα της γέννησης ενός νέου ανθρώπου.

Έτσι, τα παράτησε. Παραιτήθηκε από τον ιατρικό σύλλογο της χώρας του για να γίνει συγγραφέας και ποιητής. Για να υμνήσει τη χαρά της γέννησης και τη δύναμη της φύσης.

Από το 1974, όταν εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Για μια γέννηση χωρίς αγωνία», ταξιδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο, διδάσκοντας τη μέθοδό του που δεν είναι άλλη από την πίστη πως κάθε γυναίκα πρέπει να πιστέψει ξανά πως έχει τη δύναμη, την ικανότητα και τη βαθιά γνώση να φέρει στον κόσμο το παιδί της με τις δικές της δυνάμεις, σε φυσιολογικές συνθήκες, με πολύ λίγη εξωτερική βοήθεια.

Χωρίς φόβο. Χωρίς βία. Με αγάπη. Με υπομονή. Με την αφοσίωση του καλλιτέχνη που κοπιάζει για να παράγει έργο. Με χαρά. Με πίστη στη γυναικεία φύση. Ο Λεμπουαγιέ υπόσχεται μια εκστατική εμπειρία: αυτή του φυσικού τοκετού. Περιγράφει τη διαδικασία του τοκετού, σε γλώσσα ποιητική, ως μουσική συμφωνία, αρχαία τραγωδία, ταξίδι του Οδυσσέα.

Σήμερα είναι 91 ετών. Δύο βιβλία του κυκλοφόρησαν στα ελληνικά, μόλις πριν από μερικούς μήνες. Το πρώτο έχει τίτλο «Σαν παραμύθι αν μου’λεγαν πως έρχεται ένα παιδί στον κόσμο» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μαΐστρος». Το βιβλίο το δώρισε ο ίδιος στον σύλλογο «Ευτοκία», ο οποίος δραστηριοποιείται στην Ελλάδα για την προώθηση του φυσικού τοκετού, στηρίζει την εγκυμοσύνη και τη γαλουχία με τις πιο ήπιες και κοντά στη φύση μεθόδους. Η Μαίρη Γυφτάκη, μέλος του Συλλόγου ανέλαβε να μεταφράσει το βιβλίο, για να συναντήσει «μια γραφή απλή, καθημερινή, άλλοτε αιχμηρή, άλλοτε τρυφερή, συμβολική μαζί και πραγματική».

Ο ίδιος ο Λεμπουαγιέ ξεκαθαρίζει από τις πρώτες κιόλας φράσεις του ότι δεν προτείνει άλλη μια τεχνική ανώδυνου τοκετού. Το «για να μη νοιώσουν τίποτα» δεν είναι ο δικός του δρόμος. Αντίθετα, προτείνει ένα νέο φως για να δει κανείς το «πέρασμα από έναν κόσμο σε έναν άλλο» σαν μια γιορτή.

«Στο εξής», γράφει, «ικανή να διαβάσει αυτή τη μεγαλοπρεπή παρτιτούρα χωρίς να χάσει την παραμικρή από τις αποχρώσεις της, την παραμικρή από τις παύσεις της, από τα διαλείμματα, από τις σιωπές της, καταλαβαίνοντας ότι αυτό που έπαιρνε για οργή δεν είναι παρά υπέρβαση δύναμης, ξεχείλισμα χαράς, σταματώντας, ναι, να «πολεμάει εναντίον», αφήνεται, ακριβώς όπως έκανε στην αγκαλιά του συζύγου της».

Στο βιβλίο του «Φυσικός Τοκετός», που κυκλοφόρησε επίσης στα τέλη του 2008 από τις εκδόσεις «Ρέω», ο Λεμπουαγιέ συγκεντρώνει επιστολές από γυναίκες που γέννησαν ακολουθώντας τις τεχνικές του, τις εμπλουτίζει με σχόλια και παρατηρήσεις και δίνει απλές ασκήσεις αναπνοής και τραγουδιού που μπορούν να βοηθήσουν τη μητέρα να περάσει αίσια την καταιγίδα της γέννας και να βιώσει την εμπειρία ως υπέροχη. Το βιβλίο συνοδεύει ένα μουσικό CD με μουσική ινδικού ταμπουρά, καθώς ο ίδιος έχει διαπιστώσει πως ο συγκεκριμένος ήχος βοηθά στις αναπνοές και διευκολύνει την ενοποίηση του ανθρώπου.

Το νεογέννητο φωνάζει για να δυναμώσει τα πνευμόνια του; Κάθε άλλο! Το βρέφος κρυώνει, πονά, θαμπώνεται, ξεκουφαίνεται… και προπάντων τρομάζει. Ευτυχώς, όμως, απλές κινήσεις μπορούν να το βοηθήσουν: να χαμηλώσουμε το φως, να μιλάμε σιγά, να μην κόψουμε αμέσως το λώρο, ν ακουμπήσουμε το παιδί πάνω στην κοιλιά της μητέρας του, να του κάνουμε ένα ζεστό μπάνιο, ένα μασάζ… Μικρές φροντίδες που, εκείνες τις αξέχαστες στιγμές, κάνουν τη διαφορά για το νεογέννητο.

Κατανοώντας την ακριβή «δομή» και «τάξη» του τοκετού, το βιβλίο αυτό είναι κάτι περισσότερο από ένα εγχειρίδιο. Σκοπός του είναι να βοηθήσει την μέλλουσα μητέρα να βιώσει καλύτερα, σωματικά και διανοητικά, την δραματικότητα αλλά και την σφοδρότητα του τοκετού, σε συνδυασμό με την μεγαλοσύνη της δημιουργίας που ενέχει η γέννηση ενός νέου ανθρώπου. Προσεγγίζοντας τον τοκετό και τον ερχομό του παιδιού στον κόσμο μ’ έναν τρόπο πρωτότυπο και μοναδικό και βλέποντας από μια νέα οπτική γωνία αυτό που βιώνει η μητέρα και το παιδί, ο Φρεντερίκ Λεμπουαγιέ μας μιλάει για τον μηχανισμό του τοκετού και τις επιπλοκές του.
Το βιβλίο όμως, δεν απευθύνεται μόνο στις γυναίκες που περιμένουν παιδί, στις μαίες και τους ειδικούς αλλά και σε όλους εμάς, άνδρες και γυναίκες, που αναζητούμε την γνώση πίσω από το μυστήριο της γέννας, το μοναδικό αυτό μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης απέναντι στη φύση.

Ο Λεμπουαγιέ πρώτος τη δεκαετία του 1970, με το μνημειώδες βιβλίο του Για μια γέννηση χωρίς βία, ξύπνησε τον κόσμο δείχνοντας σε όλους μας ότι τα παιδιά δεν πρέπει να έρχονται στον κόσμο με οδύνη και πόνους, κλαίγοντας από την πρώτη κιόλας στιγμή της ζωής τους. Τώρα έρχεται να μας πει ότι η γυναίκα πρέπει να πιστέψει ξανά πως έχει τη δύναμη, την ικανότητα και τη βαθιά γνώση να φέρει στον κόσμο το παιδί της με τις δικές της και μόνο δυνάμεις, και ότι σε φυσιολογικές συνθήκες (οι οποίες είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση) χρειάζεται πολύ λίγη εξωτερική βοήθεια.
Οι «πόνοι της γέννας» που τόσο φοβίζουν τις γυναίκες σήμερα δεν είναι απαραίτητο να υπάρχουν, μας λέει ο Λεμπουαγιέ, και μας διαβεβαιώνει ότι μερικές απλές ασκήσεις αναπνοής και τραγουδιού μπορούν να βοηθήσουν τη μητέρα να περάσει αίσια την «καταιγίδα» της γέννας και να της χαρίσουν μια υπέροχη εμπειρία την οποία θα φυλάει στην καρδιά της για όλη της τη ζωή.
Το πρώτο μέρος αποτελείται από γράμματα που έχουν γράψει στον Λεμπουαγιέ γυναίκες που γέννησαν με τη βοήθεια των συμβουλών του, και τις εμπειρίες τους έρχονται να συμπληρώσουν τα δικά του σχόλια που παρεμβάλλονται στις επιστολές. Ο λόγος του είναι άμεσος, φιλικός, σε πολλά σημεία σχεδόν ποιητικός. Ιδιαίτερο κεφάλαιο αφιερώνει για το θέμα της καισαρικής εξηγώντας τουw λόγους που οι γυναίκες δεν πρέπει να βιάζονται να πάρουν μια τέτοια απόφαση. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου ο συγγραφέας μ?aς περιγράφει την τεχνική των αναπνοών, δίνοντας όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται για την εκτέλεσή τους. Ο Λεμπουαγιέ έχει βρει πως ο ήχος του ινδικού ταμπουρά βοηθά τις αναπνοές και διευκολύνει την ενοποίηση του ανθρώπου. Για τοn σκοπό αυτό το βιβλίο συνοδεύει ένα μουσικό CD με μουσική ταμπουρά και οδηγίες για το πώς να το χρησιμοποιήσετε καλύτερα.
Οι συμβουλές του για την καθοδήγηση της εγκύου στηρίζονται στην πολυετή πείρα του ως χειρούργου-μαιευτήρα, τώρα όμως ο ίδιος πρεσβεύει την πλήρη ανεξαρτητοποίηση και αυτοδυναμία της γυναίκας κατά τη διάρκεια του τοκετού και οι ασκήσεις που περιγράφει σκοπό μόνο έχουν να γεμίσουν με χαρά το «ταξίδι της ετοιμόγεννης μέσα από την καταιγίδα του τοκετού».

Οι εβδομάδες αμέσως μετά τη γέννηση μοιάζουν σαν πορεία στην έρημο. Έρημο που κατοικείται από τέρατα: τις νέες αισθήσεις που επιτίθενται στο παιδί, μέσα κι έξω απ το σώμα του.
Μετά τη θέρμη της μήτρας, μετά το τρελό αγκάλιασμα της γέννας, η παγωμένη μοναξιά της κούνιας. Ποιας κούνιας; -κι αυτή καταργήθηκε. Στη θέση της ήρθε το κρεβατάκι-κλουβί.
Και μετά ξεπροβάλλει ένα αγρίμι, η πείνα, που δαγκώνει τα σωθικά του μωρού.
Ταϊζοντας το παιδί; Ναι Αλλά όχι μόνο με γάλα. Πρέπει να το πάρουμε στην αγκαλιά μας. Να το χαϊδέψουμε, να το νανουρίσουμε. Και να το μαλάξουμε.[…]

________________________________________________________________________________

H μέθοδος Leboyer

Το μωράκι σας ζούσε για 9 μήνες μέσα σ΄ένα σκοτεινό και ζεστό περιβάλλον, αυτό της μήτρας. Με την γέννησή του και την έξοδό του στον κόσμο, κατακλύζεται από έντονα και καινούργια συναισθήματα τα οποία προκύπτουν έως και τραυματικά.

Η μέθοδος Leboyer, αφορά έναν διαφορετικό τρόπο υποδοχής του νεογέννητου. Πήρε το όνομά της από τον Γάλλο μαιευτήρα Frederick Leboyer, ο οποίος εφαρμόζει μια αγωγή που κάνει πιο γλυκιά και ανώδυνη την επαφή του νεογέννητου με τον έξω κόσμο, έτσι ώστε να μην προστεθούν στο αναπόφευκτο τραύμα της γέννησης και άλλα δυσάρεστα συναισθήματα το οποία μπορούν να αποφευχθούν κατά τον ίδιο.

Ο ίδιος πιστεύει ότι μια γλυκιά υποδοχή του νεογέννητου, με σεβασμό και στοργή την ώρα που γεννιέται το βρέφος, παραμένει ανεξίτηλη στο υποσυνείδητό του και μπορεί να επιδράσει θετικά και στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

Πως εφαρμόζεται η μέθοδος Leboyer

• Δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στην ατμόσφαιρα της αίθουσας τοκετών, δηλ. τα φώτα είναι χαμηλά, η θερμοκρασία είναι υψηλότερη απ΄ότι συνήθως (για να μην αιστανθεί το βρέφος τη διαφορά σε σχέση με τη κοιλιά της μητέρας του), και ακούγεται μια απαλή και χαλαρωτική μουσική
• Oλοι οι παρευρισκόμενοι μιλάνε χαμηλόφωνα και προσέχουν ώστε να μην τρομάξει το βρέφος κάποιος δυνατός θόρυβος
• Mόλις γεννηθεί το μωρό, με την ίδια κίνηση που του επέτρεψε να βγει από την κοιλιά της μητέρας του, το παιδί τοποθετείται με την κοιλιά προς τα κάτω και πάνω στην κοιλιά της μητέρας του, για να μπορεί να αισθάνεται θαλμπωρή και ασφάλεια.Στο μεταξύ, το χαϊδεύουν και το κάνουν μασάζ.
• O ομφάλιος λώρος, δεν κόβεται αμέσως. Περιμένουν να σταματήσει να πάλλεται, για να επιτραπεί στο μωρό να συνηθίσει να αναπνέει σταδιακά με τους πνεύμονες.
• Mόλις κοπεί ο ομφάλιος λώρος, το μωρό τοποθετείται σε χλιαρό νερό για λίγα λεπτά, για να χαλαρώσει εντελώς , και σ΄ένα γνώριμο και οικείο περιβάλλον όπως εκείνο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε.
• Στο τέλος, γίνονται όλοι οι έλεγχοι ρουτίνας, πάντοτε με απαλότητα και φροντίδα.

______________________________________________________________________________

«Η μόνη και η πιο τρανή
απ’τις επαναστάσεις που μπορούν να γίνουν
στη σκοτεινή ιστορία των ανθρώπων
δεν είναι αυτή που γίνεται απ’τις τυφλές τους κυβερνήσεις

αλλά απ’ τον τρόπο που αυτοί οι δυστυχισμένοι
μπήκαν κι αρχίσαν μες στη μάνα τους να ζουν
κι από το πώς τους υποδέχθηκαν μετά
σα γεννήθηκαν»

Φρεντερίκ Λεμπουαγιέ

10 λόγοι για να διαβάζουμε βιβλία στα μωρά

Tα συναισθηματικά, ψυχικά και πνευματικά οφέλη του καθημερινού διαβάσματατος στα μωρά μας είναι πολύ σημαντικά για να τα αγνοήσουμε.

10 πλεονεκτήματα για να διαβάζουμε στα μωρά από την πρώτη κιόλας μέρα

• Eνισχύεται  η ακουστική ικανότητα
• Αυξάνεται το λεξιλόγιο αφού ακούγονται ολο και περισσότερες λέξεις
• Aναπτύσεται η προσοχή και η μνήμη
• Βοηθάτε το μωρό να μάθει ασυνήθιστες λέξεις
• Boηθάτε το μωρό να καταλάβει την σημασία των λέξεων
• Boηθάτε το μωρό να αντιληφθεί την έννοια του βιβλίου
• Βοηθάτε το μωρό να μάθει να αντλεί πληροφορίες μέσα απο την εικονογράφηση
• Προωθείτε την ηρεμία και τον δεσμό μεταξύ του γονιού και παιδιού
• Διεγείρετε την φαντασία του αλλά και όλες τις αισθήσεις
• Eμφυσήτε την αγάπη προς τα βιβλία και την μάθηση

Μπορείτε να διαβάσετε το ορίτζιναλ κείμενο στο Read to your baby απ’οπου έκανα και την μετάφραση.

Προετοιμασία για τον θηλασμό

O θηλασμός ειναι η φυσική συνέχεια μετά την γέννα. Ετσι οι γυναίκες το θεωρούμε κάτι που θα γίνει έτσι κι αλλιώς απλά και ωραία και φυσικά. Ελα ομως που δεν ειναι έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς αν δεν βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος να σε καθοδηγήσει σωστά, να δώσει τις σωστές οδηγίες και συμβουλές, να ειναι υποστηρηκτικός, ο θηλασμός θα οδηγηθεί σε αποτυχία. Και δυστυχώς και πάλι, έχει αποδειχθεί, οτι σπάνια επαγγελματίας υγείας  ειναι σωστά καταρτισμένος για να βοηθήσει την γυναίκα να θηλάσει, το αντίθετο μάλιστα οι οδηγίες που δίνονται κάθε άλλο παρά σωστές ειναι.

Αυτό που με βοήθησε εμένα πάρα πολύ, με προετοίμασε πάρα πολύ καλά και ψυχολογικά και θεωρητικά ήταν οι συναντήσεις της LA LECHE LEAGUE  που παρακολουθούσα όσο ήμουν έγκυος.

Επίσης μεγάλη βοήθεια ήταν και το εξαιρετικό βιβλίο της Αννας Πατσούρου παιδιάτρου και σύμβουλου θηλασμού «Θηλασμός μια υπέροχη σχέση»

Και αυτό του Dr. Sears ¨»Ο θηλασμός» απο τις εκδόσεις Πατάκη.

H σωστή ενημέρωση εκ των προτέρων ειναι μεγάλη υπόθεση.

Τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που ζουν!

Σας παραθέτω το ποίημα από το βιβλίο

«Τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που ζουν» Να εμπνεύσουμε αξίες στα παιδιά μας.

Oταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επίκριση, μαθαίνουν να αποδοκιμάζουν.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην εχθρότητα, μαθαίνουν να είναι επιθετικά.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στον φόβο, μαθαίνουν να φοβούνται.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στον οίκτο, μαθαίνουν να λυπούνται τον εαυτό τους.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στον χλευασμό, μαθαίνουν να είναι συνεσταλμένα.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ζήλια, μαθαίνουν να ζηλεύουν.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στη ντροπή, μαθαίνουν να νιώθουν ένοχα.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνουν να έχουν αυτοπεποίθηση.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στη ανεκτικότητα, μαθαίνουν να έχουν υπομονή.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στον έπαινο, μαθαίνουν να εκτιμούν.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αποδοχή, μαθαίνουν να αγαπούν.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επιδοκιμασία, μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αναγνώριση, μαθαίνουν ότι είναι καλό να έχουν στόχους.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην προσφορά, μαθαίνουν να είναι γενναιόδωρα.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ειλικρίνια, μαθαίνουν να είναι φιλαλήθη.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην δικαιοσύνη, μαθαίνουν να είναι δίκαια.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην καλοσύνη και το ενδιαφέρον, μαθαίνουν να δείχνουν σεβασμό.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνουν να έχουν πίστη στον εαυτό τους και τους γύρω τους.
Οταν τα παιδιά ζουν μέσα σε φιλική ατμόσφαιρα, μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι φιλικό και ευχάριστο μέρος για να ζουν.

Dr. Dorothy Low Nolte

Στο βιβλίο κάθε κεφάλαιο διαπραγματεύεται όλα αυτά τα θέματα. Πολύ ενδιαφέρον

Βιβλίο: Η καισαρική τομή και ο φυσιολογικός τοκετός Δρ. Μισέλ Οντάν

Ενα καταπληκτικό βιβλίο…

Το θαύμα της γέννησης είναι το κέντρο της ζωής των ανθρώπων και τα στοιχεία που την περιβάλλουν απασχολούσαν και απασχολούν τον άνθρωπο συνεχώς. Υπάρχουν σήμερα χώρες όπου τουλάχιστον ένα μωρό στα τέσσερα γεννιέται με καισαρική. Το παρόν βιβλίο είναι το πρώτο που θίγει όλα τα κεντρικά θέματα που σχετίζονται με αυτή την επέμβαση. Παρουσιάζει και εξηγεί με σαφή και απλό τρόπο τις ενδείξεις οι οποίες καθιστούν αναγκαία την επέμβαση αλλά και τις ενδείξεις οι οποίες δεν αποτελούν λόγο για καισαρική. Διερευνά την παγκόσμια τάση για αύξηση των καισαρικών και δίνει πολλά στατιστικά στοιχεία για το πού οδηγεί αυτή η τάση. Πέρα όμως από την εξέταση της επέμβασης καθαυτής, εξετάζει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πρέπει να λαμβάνει χώρα μια φυσική γέννα και το πόσο σημαντικό είναι να στηρίζουμε τη φύση στη μυσταγωγική αυτή πράξη της, αντί να προσπαθούμε να καταστρατηγήσουμε τη φυσική της πορεία.
Ο Δρ. Μισέλ Οντάν έχει λάβει ενεργό μέρος, εδώ και μισό αιώνα, στην ιστορία της καισαρικής και οι μοναδικές του γνώσεις του δίνουν μια ξεχωριστή προοπτική από την οποία θέτει αυτά τα ζωτικά και επείγοντα ερωτήματα.

-Πώς κατάφερε μια υπέροχη επέμβαση διάσωσης να γίνει τόσο κοινός τρόπος να γεννιούνται τα μωρά;

-Γιατί η συχνότητα των καισαρικών είναι 10% ή και λιγότερο σε ορισμένες χώρες και 50% και περισσότερο σε άλλες;

-Γιατί οι επικίνδυνες διαδικασίες όπως οι εμβρυουλκοί, δεν έχουν εξαφανιστεί από τη χρήση της καισαρικής;

-Γιατί θα έπρεπε να υιοθετήσουμε διαφορετική προσέγγιση στις καισαρικές εκτός τοκετού, στις καισαρικές κατά τον τοκετό και στις επείγουσες καισαρικές;

-Τι είναι το τεστ της δεξαμενής τοκετού;

-Ποια είναι τα πρώτα μικρόβια που συναντά ένα μωρό που γεννιέται με καισαρική;

-Είναι εύκολο να θηλάσει μια μητέρα μετά από καισαρική;

-Τι γνωρίζουμε για τις μακρόπνοες συνέπειες της καισαρικής για το παιδί;

-Τι γνωρίζουμε για τις μακρόπνοες συνέπειες της καισαρικής για τη μητέρα;

-Τι χάνουν η μητέρα και το μωρό με το να μην γίνεται κολπική γέννηση;

-Πώς έγινε η καισαρική όλο και πιο ασφαλής;

-Ποιο είναι το μέλλον των προγραμματισμένων, κατά βούληση καισαρικών?

-Μήπως η εποχή της καισαρικής αποτελεί ορόσημο στην εξέλιξη του μεγέθους του εγκεφάλου?

-Μήπως οδεύουμε προς μια άνευ προηγουμένου πολιτιστική ποικιλότητα?

-Ποιό ειναι το μέλλον ενός πολιτισμού, του οποιου τα μέλη γεννιούνται με καισαρική?

-Μπορεί η ανθρωπότητα να επιβιώσει μετά την εμφάνιση της ασφαλούς καισαρικής?

Πριν πέσει στα χέρια μου το βιβλίο αυτό, ήμουν βαθιά νυχτωμένη. Οταν το διάβασα κατάλαβα την φυσιολογία του τοκετού και της εγκυμοσύνης, έκανα μια στροφή 180 μοιρών, αλλάζοντας τρόπο σκέψης μέχρι και…..γυναικολόγο! 🙂