Η πίεση βλάπτει σοβαρά τα παιδιά μας

Η σωστή ανατροφή των τέκνων απαιτεί πατρική και μητρική έγνοια για τα παιδικά ενδιαφέροντα και οικογενειακές συζητήσεις

Εφημερίδα Το Βήμα | Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Το κουδούνι για το σχόλασμα χτυπά κάθε ημέρα στις 2.15 μ.μ., αλλά για τον δεκάχρονο Νίκο ο ήχος του σηματοδοτεί μόνον την αρχή ενός «μαρτυρίου». Στο σπίτι θα φάει στο πόδι, θα ρίξει μια ματιά στα μαθήματα της επόμενης ημέρας με τα οποία θα ασχοληθεί το βραδάκι και θα ξεκινήσει τον μαραθώνιο της υπόλοιπής του ημέρας. Μαθήματα γαλλικών και αγγλικών τη Δευτέρα, πιάνου και μπάσκετ την Τρίτη, αγγλικών, γαλλικών και μπάσκετ την Τετάρτη, πιάνου την Πέμπτη, γαλλικών, αγγλικών και μπάσκετ την Παρασκευή. Οσο για το Σαββατοκύριακο; Και πάλι μπάσκετ. Ορισμένες φορές μάλιστα μπορεί να έχει και τεστ ξένης γλώσσας.

Οι γονείς σήμερα βλέπουν τα παιδιά τους σαν προέκταση της… επιτυχίας τους, λένε οι ειδικοί. Και αυτό έχει το τίμημά του. Το να είναι κάποιος αφοσιωμένος γονιός δεν συνεπάγεται και ευτυχισμένα παιδιά. «Οσοι θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους πρέπει να ξοδεύουν λιγότερο χρόνο προσπαθώντας να είναι τέλειοι γονείς και περισσότερο χρόνο προσπαθώντας να είναι τέλειοι σύζυγοι» λέει η ψυχολόγος- γνωσιακή ψυχοθεραπεύτρια κυρία Ασημίνα Χριστοπούλου. Και προσθέτει: «Ετσι δημιουργείς στα παιδιά το πρότυπο των σχέσεων που θα είναι υγιές να δημιουργήσουν μεθαύριο στη ζωή τους. Πρέπει να αναζητούμε την ισορροπία. Μόνον έτσι γίνονται επιτυχημένες οι σχέσεις».

Υπάρχει ένας σύγχρονος μύθος σχετικά με την ανατροφή των παιδιών που υποστηρίζει ότι όσο περισσότερη προσοχή δίνουμε στα παιδιά τόσο το καλύτερο. Το πρόβλημα όμως, όπως λένε οι ειδικοί, είναι ότι οι σύγχρονοι γονείς συχνά ξεφεύγουν από το μέτρο, με συνέπεια να προκαλούν περισσότερη ζημιά παρά καλό από την πολλή πίεση. Οταν όλα «γυρίζουν» γύρω από τα παιδιά της οικογένειας, τότε οι γονείς εξαντλούνται και τα παιδιά μετατρέπονται σε απαιτητικά «τερατάκια». Οι γονείς είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τις ζωές τους και τους γάμους τους για τα παιδιά τους· τα παιδιά έχουν προτεραιότητα στον ελεύθερο χρόνο τους, στην ενέργειά τους και στην προσοχή τους. Συχνά όμως, παρότι ο γάμος και το «εγώ» καταχωνιάζονται, «τα παιδιά γίνονται ολοένα και πιο απαιτητικά και δυσαρεστημένα» , σημειώνει η κυρία Χριστοπούλου.

Με το θέμα των πιεστικών γονέων ασχολείται και ένα καινούργιο βιβλίο που έχει γίνει best-seller στην Αμερική και αναμένεται να κυκλοφορήσει και στη Βρετανία. Σύμφωνα με τον Ντ. Κόουντ, συγγραφέα του βιβλίου «Για να αναθρέψετε ευτυχισμένα παιδιά, δώστε προτεραιότητα στον γάμο σας», τα σημερινά παιδιά έχουν προβλήματα διότι «πνίγονται» από την πολλή προσοχή. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο ίδιος, τα παιδιά φαίνεται να έχουν περισσότερα προβλήματα σήμερα από ό,τι εμείς ή οι γονείς μας ως παιδιά. «Με τη “δολοφονία” του εαυτού μας, ώστε να δημιουργήσουμε μια τέλεια, δίχως τραυματικές εμπειρίες παιδική ηλικία για τα παιδιά μας, σπαταλούμε την ενέργειά μας. Το μέγιστο δώρο που μπορείτε να δώσετε στα παιδιά σας είναι ένας υπέροχος γάμος» συμβουλεύει ο κ. Κόουντ, ο οποίος είναι οικογενειακός σύμβουλος και συνεργάτης της εφημερίδας «Τhe Wall Street Journal». Αλλά τι πρέπει να κάνει κάποιος εάν το παιδί του έχει προβλήματα τα οποία απαιτούν έναν γονιό «πλήρους απασχόλησης»; Ο Κόουντ θεωρεί ότι οποιεσδήποτε ανησυχίες έχουν οι γονείς για τα παιδιά τους αυτές συνδέονται με τις ανησυχίες τους για τον γάμο τους περισσότερο ίσως από ό,τι εκείνοι αντιλαμβάνονται. «Οι γονείς έχουν την πεποίθηση ότι το να βάζουν πάνω απ΄ όλα τα παιδιά τους είναι μια τακτική “φιλική” για τα παιδιά, αλλά με αυτή τους τη συμπεριφορά κάνουν δύο κύρια λάθη» αναφέρει ο συγγραφέας. Κατ΄ αρχάς, γίνεται δυσκολότερο να επιβληθούν στα παιδιά όρια, τα οποία διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους. Ετσι τα παιδιά γίνονται πιεστικά και φορτικά έως ότου πάρουν αυτό που επιθυμούν. «Οι μελλοντικοί προϊστάμενοι και σύζυγοιόμως μπορεί να μην είναι τόσο υπομονετικοί με τέτοιου είδους συμπεριφορά» σημειώνει. Δεύτερον, σύμφωνα με τον ίδιο, οι γονείς πιέζουν τρομακτικά τα παιδιά ώστε να εκπληρώσουν τις δικές τους συναισθηματικές ανάγκες.

Οι πιεστικοί γονείς μπορεί να δημιουργήσουν παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, αλλά και με επιθετικότητα. Και αυτό διότι το παιδί θεωρεί ότι δεν το εκτιμούν γι΄ αυτό που είναι, αλλά γι΄ αυτό που πρέπει να γίνει. Πρόσφατα η αμερικανίδα ψυχολόγος δρ Μάντλιν Λεβάιν υποστήριξε ότι τα παιδιά των γονέων οι οποίοι είναι πιεστικοί και δεν τα αφήνουν να… ανασάνουν είναι τρεις φορές πιο πιθανόν να υποφέρουν από άγχος, ακόμη και από κατάθλιψη.

Βεβαίως, το θέμα δεν είναι καινούργιο. Μελέτη βρετανών ερευνητών που είχε δημοσιευτεί το 2005 στο επιστημονικό έντυπο «Αrchives of Disease in Childhood» είχε καταδείξει ότι οι πιεστικοί γονείς μπορεί να βλάψουν παρά να ωφελήσουν την υγεία των παιδιών τους.

Δεν τα κάνουμε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε εμείς

Ο,τι εκφράζει το παιδί στο παιχνίδι ή στη μελέτη απαιτεί τον σεβασμό των γονιών του

Η κοινωνία σήμερα δεν μπορεί να προσδιορίσει το μέλλον των παιδιών. Ετσι πολλοί είναι οι γονείς που προσπαθούν να τα εφοδιάσουν με όσο περισσότερα προσόντα μπορούν ώστε να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις όταν βγουν στην αγορά εργασίας. Συχνά όμως η επιτυχία του παιδιού φαίνεται ότι μπαίνει μπροστά στην ευτυχία του.

«Οι γονείς σήμερα συνήθως ασκούν υπερβολικές πιέσεις στα παιδιά τους. Καλό είναι να ακολουθεί το παιδί ένα πρόγραμμα σπουδών ή συγκεκριμένες κατευθύνσεις στον τρόπο ζωής του. Αυτό όμως δεν πρέπει να επιβάλλεται. Πρέπει να προηγείται συζήτηση, να εξηγεί ο γονιός στο παιδί τον λόγο για τον οποίο πρέπει να κάνει κάτι και να το αιτιολογεί πολύ αναλυτικά» λέει ο διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) και αντιπρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Κοινωνιολόγων κ. Ν. Φακιολάς. Και προσθέτει: «Πολλοί γονείς κραυγάζουν, διατάζουν ή απαιτούν χωρίς αιτιολόγηση πράγματα τα οποία δεν ενδιαφέρουν το παιδί αλλά αποτελούν δικές τους επιλογές ή φιλοδοξίες. Πρόκειται πιθανόν για πράγματα που δεν κατάφεραν οι ίδιοι ως παιδιά και απαιτούν από το παιδί τους να τα επιτύχει. Αυτό όμως δεν είναι σίγουρο ότι πάντα εκφράζει το παιδί. Οσο για τα παιδιά που βρίσκονται στην εφηβική ηλικία, ειδικότερα μεταξύ 13 και 15 ετών, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα καθώς μπαίνουν σε μια περίοδο αμφισβήτησης και οι ανασφάλειες είναι μεγάλες».

Σύμφωνα με τον κ. Φακιολά, οι γονείς όλα αυτά τα κάνουν από αγάπη. «Αυτό δεν το αμφισβητούμε. Αλλά δεν είναι πάντα καλοί παιδαγωγοί, διότι δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις. Αλλοι είναι υπερπροστατευτικοί, άλλοι αδιάφοροι. Δεν δίνουν ποιότητα στην επαφή τους με τα παιδιά. Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να ακούν τα παιδιά τους, να συζητούν μαζί τους και να αποδέχονται τη διαφορετικότητα του χαρακτήρα τους. Το ότι είναι παιδιά τους δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση» καταλήγει ο κ. Φακιολάς.

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε παρόμοιο άρθρο στην εφημερίδα Tα Νέα με τίτλο Πρώτα ζευγάρι και μετά γονείς

__________________________________________________________

Το βιβλίο

Today’s children are troubled because we’re marrying our kids instead of our spouses.
Many parents believe the more attention we give our kids, the better they’ll turn out. But our kids are not healthier or happier than they were a generation ago. In fact, any worries we have about our kids are much more connected to our marriages than we realize.

We claim we’re too busy to spend time with our spouses, but actually, many of us have shifted our passion from our spouses to our children. We focus on our kids to escape an unfulfilling marriage.

A problem in your child may be a wake-up call for your marriage.
Many couples believe their marriage is strong because they seldom argue. But the real silent killer of marriage is when we avoid our spouse in order to “keep the peace.” The truth is, we find it easier to be with our kids than our spouse, but our kids pay a heavy price for that. As parents grow more distant from one another, they project their distress and needs onto their children. Kids pick up on everything, so today’s children are essentially bearing the burden of their parents’ distant marriages, often developing health and behavioral problems as a result of misplaced stress.

Putting your marriage first is win-win for you and your kids
This book is preventive medicine. Drawing from neuroscience, primate research and the kitchen-table confessions of parents, David Code shows how putting your marriage first can improve family dynamics. It frees up your kids to establish their own identity, learn self-reliance, and become more independent adults. Your marriage can also set a great example for your kids’ future relationships. It’s win-win for every member of your family.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης

Want happy children? Spend less time trying to be perfect parents and prioritise own relationship instead

ΓΟΝΙΟΣ, ΕΝΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όλοι νομίζουμε πως ξέρουμε τι συνέβη στη Σταχτοπούτα: ερωτεύτηκε τον ωραίο πρίγκιπα, τον παντρεύτηκε και ….έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα;

Μεγαλώσαμε με ρομαντικές ιστορίες που ποτέ δεν έκαναν λόγο για τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι νέοι όταν έγιναν γονείς. Ακόμα και ως ενήλικες έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα πολύχρωμα περιοδικά και στην τηλεόραση μόνο τις χαρούμενες στιγμές των γονιών. Η αληθινή ζωή, ωστόσο, πολύ συχνά μας σοκάρει και μας απογοητεύει.

Πολλοί αισθάνονται ότι το πρόβλημα είναι δικό τους, ότι για την απογοήτευση αυτή ευθύνονται οι ίδιοι. Ωστόσο, το να είσαι γονιός είναι ίσως η πιο πολύτιμη, υπεύθυνη και απαιτητική δουλειά που υπάρχει: γίνεται μάλιστα ακόμα δυσκολότερη όταν υπάρχουν αρρώστιες, ανεργία, οικονομικές δυσκολίες, περιορισμένη οικογενειακή ζωή, προβλήματα στη δουλεία ή στις συζυγικές σχέσεις. Σε τέτοιες συνθήκες, είναι πολύ πιθανό να υπάρχει έλλειψη κατανόησης από τους γονείς ως προς τη συμπεριφορά των παιδιών: όταν οι γονείς βρίσκονται υποβάλλονται σε σοβαρή πίεση, υποφέρουν και τα παιδιά τους.

Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τα προβλήματα και τα συναισθήματα των ενηλίκων. Όταν οι γονείς είναι συχνά θυμωμένοι ή έχουν κακή διάθεση, τα παιδιά θεωρούν ότι είναι τα ίδια υπεύθυνα γι’ αυτό.

Ο λόγος που γράφτηκε αυτό το κείμενο είναι να βοηθήσει τους γονείς να μάθουν να αναγνωρίζουν την πίεση και το άγχος ώστε να τα ξεπερνούν και να μην επιβαρύνουν τα παιδιά τους με αυτά.

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΟΣ ΓΟΝΙΟΣ;

Κανένας γονιός δεν είναι πάντα τέλειος. Στο κάτω – κάτω είμαστε άνθρωποι. Ο καθένας είναι διαφορετικός: αυτό που προκαλεί μεγάλο άγχος σε κάποιο γονιό, μπορεί να μην ενοχλεί καθόλου κάποιον άλλο. Ελπίζουμε ότι οι συμβουλές μας θα σας φανούν χρήσιμες.

ΔΕΙΤΕ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ

Το παρελθόν σας.

Έχετε ποτέ σκεφτεί την παιδική σας ηλικία; Είτε σας απασχολεί είτε όχι, είναι βέβαιο πως η σχέση που είχατε με τους γονείς σας επηρεάζει τον τρόπο που συμπεριφέρεστε στο δικό σας παιδί.

Οι παρακάτω ερωτήσεις θα σας βοηθήσουν να σκεφτείτε. Ίσως θέλετε να τις απαντήσετε με το σύντροφό σας.

1.	Ποια είναι η πρώτη – πρώτη ανάμνηση των παιδικών σας χρόνων
2.	α) Ποια είναι η πιο ευτυχισμένη ανάμνηση των παιδικών σας χρόνων;
	β) Τι συναισθήματα σας προκαλεί;
3.	α) Ποια είναι η χειρότερη ανάμνηση των παιδικών σας χρόνων;
	β) Ποια συναισθήματα σας προκαλεί;

Πολλοί άνθρωποι θυμούνται ευκολότερα τις δυσάρεστες εμπειρίες τους από τις ευχάριστες, ακόμη κι αν μεγάλωσαν σε μια αγαπημένη οικογένεια. Αυτό μπορεί να μας τρομάζει, αλλά βοηθά να καταλάβουμε πόσο εύκολα πληγώνονται τα παιδιά και πως μπορούν οι παιδικές εμπειρίες να αποτελέσουν βίωμα για όλη τη ζωή.

Η σχέση με τον σύντροφό σας.

Αν έχετε προβλήματα με τον σύντροφό σας, είναι σημαντικό να μην εκφράζετε τα συναισθήματά σας στα παιδιά.

• Ποτέ μην μπλέκετε το παιδί στην διαμάχη, ποτέ μην του ζητάτε να πάρει το μέρος σας. Εξηγήστε του συμβαίνει.
• Βοηθήστε το παιδί να καταλάβει ότι τα δικά σας προβλήματα δεν οφείλονται σε δικά του λάθη και αφήστε το να εκφράσει τα συναισθήματά του.
• Σκεφτείτε πως θα επηρεάσουν το παιδί οι οποιεσδήποτε αποφάσεις σας για τη σχέση σας με τον σύντροφό σας.

Το σύνδρομο της “Super Woman”

Αισθάνεστε υπεύθυνη για ΟΛΑ – για τα παιδιά, το σχολείο τους, το μαγείρεμα, το καθάρισμα, τα ψώνια και παράλληλα την επαγγελματική σας απασχόληση.

• Ίσως ασχολείστε με πάρα πολλά ταυτόχρονα. Κάντε έναν κατάλογο με τα σημαντικότερα πράγματα που μπορούν άνετα να χωρέσουν στη μέρα σας και προσπαθήστε να ασχοληθείτε μόνο με αυτά.
• Σκεφτείτε μήπως ορισμένες δουλειές μπορούν να γίνουν από τον σύντροφό σας, κάποιο στενό φίλο, συγγενή ή γείτονα. Μην αισθάνεστε ενοχή όταν ζητάτε βοήθεια.
• Δεχθείτε ότι κάποια πράγματα θα πρέπει να περιμένουν μέχρι να βρείτε εσείς ή ο σύντροφός σας το χρόνο να τα πραγματοποιήσετε.
• Θυμηθείτε ότι η σχέση σας με τον σύντροφό σας και με τα παιδιά σας είναι σημαντικότερη από το επάγγελμα και τις δουλειές του σπιτιού, γι’ αυτό πρέπει πάντα να έχετε χρόνο για την οικογένειά σας πριν από όλα.

Κοινά προβλήματα της παιδικής ηλικίας

Το μωρό που κλαιει

Είναι απόλυτα φυσιολογικό για ένα μωρό να κλαιει. Είναι ο μόνος τρόπος που έχει για να κουβεντιάσει μαζί σας.

• Σκεφτείτε τι προσπαθεί να σας πει. Μπορεί να είναι πεινασμένο, λερωμένο, θυμωμένο γιατί δεν μπορεί να φτάσει το παιχνίδι του ή να θέλει την αγκαλιά σας.
• Κουνήστε το στην κούνια του ή περπατήστε πάνω-κάτω κρατώντας το αγκαλιά.
• Μερικές φορές το τραγούδι κάνει θαύματα
• Η αγκαλιά είναι το καλύτερο φάρμακο. Χαλαρώστε! Αν είστε σε ένταση, τα μωρά το καταλαβαίνουν. Όταν το μωρό σας ηρεμήσει, μη βιαστείτε να το βάλετε στο κρεβάτι.
• Αν κλαιει συνεχώς επικοινωνήστε με τον γιατρό σας.

Το μικρό τέρας

Το γλυκό σας μωρό έχει μεταμορφωθεί σε έναν μικρό τρομοκράτη που ξεσπάει σε κρίσεις θυμού, δαγκώνει ή χτυπά τα άλλα παιδιά.

• Ηρεμήστε. Παιδιά μικρότερα από τριών χρονών εξακολουθούν να θεωρούν τον εαυτό τους ως το κέντρο της γης. Δεν θεωρούν ότι κάνουν τίποτε κακό και πραγματικά δεν καταλαβαίνουν πως αισθάνεστε εσείς.
• Η καλύτερη λύση είναι η απόσπαση της προσοχής. Τα παιδιά συχνά ξεχνιούνται με ένα ενδιαφέρον παιχνίδι, μια αστεία ιστορία ή ένα τραγουδάκι.

Ο ξερόλας

Το παιδί, στην ηλικία μεταξύ πέντε και δέκα χρονών, περνάει τη φάση «τα ξέρω όλα». Είναι αναιδέστατο και δύσκολο να το χειριστεί κανείς.

• Αν μιλάει με θράσος και αναίδεια, εξηγήστε του με ηρεμία πως αισθάνεστε και ρωτήστε το πως αισθάνεται εκείνο. Μη μπαίνετε σε πειρασμό να του απαντήσετε με ανάλογο τρόπο.
• Μπορεί κάποιες στιγμές να μην σας αρέσει η συμπεριφορά του παιδιού σας, είναι όμως σημαντικό να ξέρει ότι, παρ’ όλα αυτά, εσείς εξακολουθείτε να το αγαπάτε.

Ο επαναστάτης έφηβος

• Η εφηβεία είναι μια δύσκολη περίοδος – όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για τους γονείς! Τα παιδιά σας εξακολουθούν να σας χρειάζονται, ενώ ταυτόχρονα αρχίζουν να σας απορρίπτουν. Δεν βρίσκουν σωστό τίποτε από όσα λέτε ή κάνετε. Έχουν παράλογες απαιτήσεις που συχνά καταλήγουν σε εκρηκτικούς καυγάδες.
• Προσπαθήστε να συζητήσετε με τρόπο θετικό, χωρίς να θυμώνετε. Είναι καλύτερα να διαπραγματευτείτε με το παιδί τα ζητήματα στα οποία διαφωνείτε και να βρείτε μια μέση λύση αποδεκτή και από τους δύο, όπως θα κάνατε με έναν ενήλικα.
• Θυμηθείτε ότι οι έφηβοι είναι πιθανότερο να σεβαστούν τις απόψεις σας, όταν κι εσείς σέβεστε τις δικές τους. Η επιβολή της δικής σας άποψης μπορεί μόνο να χειροτερέψει τα πράγματα.
• Προσπαθήστε να μην είστε υπερβολικά επικριτικοί. Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, τόσο χρειάζονται υποστήριξη και ενθάρρυνση ώστε να αναπτύξουν την αυτοπεποίθησή τους.
• Στη φάση αυτή, ο ρόλος που καλείστε να παίξετε ως γονείς είναι να αυτοκαταργείστε σιγά σιγά ώστε να διευκολύνετε τον έφηβο να ενηλικιωθεί. Όσο παρατείνετε την εξάρτηση, τόσο εμποδίζετε την πραγματική ωρίμανση και ανεξαρτητοποίηση των παιδιών σας.

Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες

Η μελαγχολία της ώρας του ύπνου

Είναι αργά. Είστε εξουθενωμένοι και λαχταράτε να ξαπλώσετε επιτέλους, αλλά το μωρό αρχίζει και τσιρίζει μόλις το βάζετε στην κούνια.

• Συνηθίστε το παιδί σε μια ρουτίνα που θα το βοηθά να ηρεμεί προοδευτικά προς το τέλος της ημέρας. Πληροφορήστε το ότι πλησιάζει η ώρα του ύπνου, κάντε το όμως με τρόπο που να μην ηχεί σαν απειλή.
• Ζητήστε από το σύντροφό σας, από τη μητέρα σας ή από την πεθερά σας να σας ξεκουράσει για λίγο, αναλαμβάνοντας το παιδί.
• Αν το παιδί επιμένει να μην κοιμηθεί, υποχωρήστε και αφήστε το να παίξει, ενώ εσείς κάθεστε αναπαυτικά και χαλαρώνετε πριν προσπαθήσετε ξανά. Θυμηθείτε ότι τα παιδιά, όπως και οι ενήλικες, δεν έχουν όλα τις ίδιες ανάγκες σε ώρες ύπνου.
• Προσπαθήστε να δείτε την άρνηση του παιδιού να κοιμηθεί ως φιλοφρόνηση. Προς το τέλος της ημέρας, τα μικρά παιδιά αισθάνονται συχνά λύπη, γιατί δεν θέλουν να αποχωριστούν τους ανθρώπους που αγαπούν.

Ο πρωταθλητής της γκρίνιας

Όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, μπορούν να τρελάνουν τους γονείς τους με το συνεχές κλαψούρισμα και τους καυγάδες για κάτι που θέλουν.

• Στα μικρότερα παιδιά, η απόσπαση της προσοχής μπορεί να κάνει θαύματα. Βάλτε τα να κοιτάξουν στον καθρέφτη, φτιάξτε ένα παιχνίδι-έκπληξη ή αρχίστε το τραγούδι. Όσο για τα μεγαλύτερα παιδιά, σκεφτείτε το καλύτερα κι αναρωτηθείτε γιατί τους αρνείστε αυτό που θέλουν. Αν αισθάνεστε ότι δεν αξίζει τον κόπο να καυγαδίζετε, μπορείτε να υποχωρήσετε. Θυμηθείτε ότι δεν χρειάζεται να αποδείξετε «ποιος είναι το αφεντικό».

Η έναρξη του παιδικού σταθμού ή του σχολείου

Η προσπάθεια να ενταχθεί ένα παιδί στα προγράμματα των ενηλίκων, είναι πολλές φορές εξοντωτική.

• Διαλέξτε τα ρούχα, ετοιμάστε το φαγητό και ότι άλλο χρειάζεται από το προηγούμενο βράδυ. Μπορείτε όλα αυτά να τα κάνετε μαζί με το παιδί.
• Σηκωθείτε νωρίτερα από την ώρα που νομίζετε ότι πρέπει.
• Προγραμματίστε να πηγαίνετε το παιδί στο σχολείο εναλλάξ με το σύντροφό σας ή με κάποιον άλλο γονιό που το παιδί του πάει στο ίδιο σχολείο με το δικό σας.

Ελέγξτε το επίπεδο του άγχους σας

Μετρήστε ως το 10 και σκεφτείτε ξανά

Όταν τα παιδιά σας εκνευρίσουν, ή είστε φορτισμένοι για δικούς σας λόγους, υπάρχει πιθανότητα να πείτε ή να κάνετε κάτι που να τα πληγώσει ή να τα κάνει να αισθάνονται άσχημα. Οι παρακάτω οδηγίες μπορεί να σας βοηθήσουν να ηρεμήσετε.

• Αναπνεύστε βαθιά και αργά και μετρήστε ως το δέκα
• Θυμίστε στον εαυτό σας ότι ΕΣΕΙΣ είστε ο ενήλικας που μπορεί να δώσει ένα παράδειγμα καλής συμπεριφοράς στο παιδί του
• Σκεφτείτε αυτό που ετοιμάζεστε να πείτε. Πως θα αισθανόσασταν εσείς αν κάποιος άλλος ενήλικας σας το έλεγε? Πηγαίνετε μόνη σας στο διπλανό δωμάτιο για ένα λεπτό και συλλογιστείτε γιατί θυμώσατε. Είναι πραγματικά εξαιτίας του παιδιού, ή μήπως υπάρχει κάτι άλλο που σας αναστατώνει?
• Τηλεφωνήστε στον σύντροφό σας ή σε κάποιον άλλον με τον οποίο μπορείτε να συζητήσετε. Το πρόβλημα μπορεί να μην φαίνεται τόσο σοβαρό από τη στιγμή που το μοιραστήκατε με κάποιον άλλον.
• Πηγαίνετε έξω να αναπνεύσετε καθαρό αέρα.
• Όταν η καθημερινότητα σας έχει πραγματικά εξουθενώσει, κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας. Διαλέξτε κάτι που θα σας κάνει να αισθανθείτε πραγματικά καλά – έναν καφέ με την ησυχία σας, ένα ζεστό μπάνιο, μια βόλτα στα μαγαζιά.
• Το χιούμορ είναι μερικές φορές το καλύτερο φάρμακο. Προσπαθήστε να δείτε την αστεία πλευρά των πραγμάτων.
• Βγείτε από το δωμάτιο και τσιρίξτε, αν αισθάνεστε την επιθυμία να το κάνετε. Είναι καλύτερα να ουρλιάζετε στους τοίχους παρά στα παιδιά.
• Ονειρευτείτε μια όμορφη, ειρηνική σκηνή, τη δική σας εικόνα για τον παράδεισο. Θα σας βοηθήσει να ηρεμήσετε.

Οι ανάγκες των παιδιών σας.

Δεν υπάρχει ΕΝΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ σωστός τρόπος ανατροφής των παιδιών, όπως και δεν υπάρχουν και ΤΕΛΕΙΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Μπορεί να μεγαλώνετε τα παιδιά σας μόνη ή μαζί με τον σύντροφό σας, ή μπορεί να βοηθάτε στο μεγάλωμα των παιδιών του συντρόφου σας. Όταν καλύπτονται οι βασικές τους ανάγκες, τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα γίνουν ευτυχισμένοι και καλά προσαρμοσμένοι ενήλικες .

Οι βασικές ανάγκες των παιδιών είναι :

• ΑΓΑΠΗ : H βασικότερη ανάγκη από όλες
• ΦΡΟΝΤΙΔΑ: Ζεστασιά, υγιεινό φαγητό και επαρκής ύπνος
• ΣΕΒΑΣΜΟΣ: Τα παιδιά αξίζουν να τους συμπεριφερόμαστε με ευγένεια όπως ακριβώς και οι ενήλικες.
• ΕΠΑΙΝΟΣ: Όχι μόνο γι’ αυτά που πετυχαίνουν, αλλά για κάθε προσπάθεια που κάνουν
• ΠΡΟΣΟΧΗ: Βρείτε το χρόνο να ακούσετε τι λεει το παιδί σας και να αντιληφθείτε τι προσπαθεί να σας δείξει με τις πράξεις του
• ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΑ: Mε δημιουργικό παιχνίδι και συζήτηση μαζί του
• ΑΣΦΑΛΕΙΑ: To παιδί χρειάζεται να νιώθει σίγουρο ότι θα είστε κοντά του όταν σας χρειαστεί

Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη, υποστήριξη και ενθάρρυνση. Επίσης χρειάζονται την καθοδήγηση που θα τα βοηθήσει να καταλάβουν τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων.

• Ενθαρρύνετε και παινέψτε το παιδί σας όταν κάνει κάτι καλά
• Εκφράστε την επιθυμία σας με θετικό τρόπο. Η φράση «Θα ήθελα να παίζεις πιο ήσυχα» είναι πολύ καλύτερη από το «μην κάνεις αυτό το φριχτό θόρυβο»
• Να θυμάστε πάντα την διαφορά ανάμεσα στην συμπεριφορά που δεν σας αρέσει (όπως π.χ. το παιχνίδι με πολλή φασαρία) και στη συμπεριφορά που είναι απαράδεκτη (όπως το φτύσιμο ή το δάγκωμα).
• Όταν το παιδί συμπεριφέρεται άσχημα, αποσπάστε την προσοχή του με κάποιον τρόπο ή δείξτε του την αποδοκιμασία σας. Στα μεγαλύτερα παιδιά εξηγήστε γιατί βρίσκετε τη συμπεριφορά τους απαράδεκτη.
• Θυμηθείτε ότι το ξύλο δεν οδηγεί πουθενά. Ένα μικρό χαστούκι μπορεί να έχει αποτέλεσμα στην αρχή, αλλά μπορεί να μη «δουλέψει» τις επόμενες φορές. Μπορεί να ανακαλύψετε ότι πρέπει να μη «δουλέψει» τις επόμενες φορές. Μπορεί να ανακαλύψετε ότι πρέπει να το χαστουκίζετε πιο δυνατά κάθε φορά για να έχετε το ίδιο αποτέλεσμα, και αυτό μπορεί να φτάσει μέχρι τη σωματική κακοποίηση.
• Σκεφτείτε πως μπορείτε να μειώσετε το άγχος της ημέρας.
• Η παιδική ηλικία δεν κρατά αιώνια, γι’ αυτό χαρείτε τα καλά της όσο είναι καιρός. Αναζητήστε βοήθεια για ότι σας δυσκολεύει.
• Να θυμάστε ότι είστε το σημαντικότερο πρόσωπο στη ζωή του παιδιού σας. Υπενθυμίζετέ του ότι το αγαπάτε όσο σας αγαπά και εκείνο.
• Προσπαθήστε να καλύψετε τις δικές σας ανάγκες. Αν αισθάνεστε πλήρεις και ευτυχισμένοι, κατά πάσα πιθανότητα το παιδί σας θα έχει κι αυτό τα ίδια συναισθήματα.
• Βρείτε χρόνο να ακούσετε το παιδί σας αν είναι δυνατόν όταν δεν βιάζεστε, όταν δεν είστε κουρασμένοι ή εκνευρισμένοι.
• Μην αφήνετε τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζετε να επηρεάζουν την συμπεριφορά σας απέναντι στο παιδί σας.

πηγή Νοσοκομείο Παίδων Παναγιώτη & Αγλαίας Κυριακού

Τι ειναι αυτό???

Ο γιός με τον πατέρα…..οσες φορές και να το δω θα κλάψω….είπα λοιπόν  να μου κάνετε παρέα….

Ευκαιρία να ζήσουμε κοντά στα παιδιά μας

Η ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ

Τα παιδιά μας, τα παιδιά που περπατούν τα μονοπάτια της ανάπτυξής τους σ’ αυτό το γλυκόπικρο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, είναι μόνα, είναι πάρα πολύ μόνα. Εμείς οι γονείς τους τρέχουμε να προλάβουμε κι αυτά είναι μόνα. Και πολύ γρήγορα αρχίζουν κι αυτά να τρέχουν: σχολείο και ξένες γλώσσες, υπολογιστές και μαθήματα χορού, ιδιαίτερα και αγωνιώδη φροντιστήρια για τις εξετάσεις.

Και ρωτάνε οι γονείς με απόγνωση: Τι να κάνουμε; Αυξημένες οι ανάγκες, τεράστιες οι υποχρεώσεις, δεν υπάρχει χρόνος.

Κι εμείς οι παιδοψυχίατροι απαντάμε: ποιοτικός χρόνος, συμπυκνωμένες δόσεις γονεϊκής παρουσίας και ουσιαστικής επικοινωνίας.

Οι διακοπές είναι μια τέτοια ευκαιρία.

Που δεν πιεζόμαστε, ούτε οι μεγάλοι ούτε οι μικροί.

Που γίνεται εφικτό να διαθέσουμε αυτό το πανάκριβο και δυσεύρετο δώρο, τον χρόνο μας, στα παιδιά μας.

Που μπορεί να γίνει μια προσπάθεια επανόρθωσης και αποκατάστασης της χρόνιας έλλειψης γονεϊκής παρουσίας.

Που αμφότεροι, χαλαροί για λίγο, μπορούμε να γνωριστούμε καλύτερα, να ακούσουμε αγωνίες και παράπονα, σκέψεις και προβληματισμούς που έχουν στο κεφαλάκι τους τόσο τα μικρά μας όσο και τα ακατανόητα οργισμένα εφηβάκια μας.

Εκεί ο γονιός δεν χρειάζεται να είναι το πρόσωπο που πιέζει το παιδί, που ενδιαφέρεται για τα ζωτικά μονάχα -έφαγες, διάβασες, έπλυνες τα δόντια σου- γιατί μόνο γι’ αυτά προλαβαίνει και που κάτω από τη δική του απειλή κατάρρευσης αναβάλλει και αποφεύγει τα ουσιαστικά δοσίματα του γονεϊκού του ρόλου -όχι τώρα, αγάπη μου, θα μου πεις άλλη στιγμή, πρέπει να απαντήσω στο τηλέφωνο.

Είναι απόλυτη ανάγκη οι διακοπές.

Με τέτοιους ρυθμούς, με τέτοια ένταση, χάνουμε τον εαυτό μας και κινδυνεύουμε να βλέπουμε τα παιδιά μας σαν βάρος. Και αυτά να νιώθουν ότι όντως μας βαραίνουν με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την αναπτυξιακή τους εξέλιξη και για τη σχέση μας μαζί τους.

Στις διακοπές είμαστε 100% κοντά τους.

Η αγκαλιά μπορεί να είναι παρατεταμένη, όχι βιαστική, το φαγητό ευκαιρία για επικοινωνία και κουβέντα, οι βόλτες στην ακροθαλασσιά γνωριμία και συντροφικότητα.

Κι ακόμη, διακοπές σημαίνει «παιχνίδι», υπέρτατη επικοινωνία για τα παιδιά, έκφραση και επεξεργασία του ψυχικού τους υλικού, ευκαιρία να έρθουμε κοντά τους κλοτσώντας μια μπάλα, κολυμπώντας, κάνοντας μαζί τους ποδήλατο, σπιτάκια στην άμμο ή σκαρφαλώνοντας βράχους, παίζοντας «μπουγέλα» και χίλια δυο άλλα παιχνίδια.

Που τα λαχταράει το κορμάκι τους, μουδιασμένο από το χειμώνα, από την καρέκλα του σχολείου και του φροντιστηρίου, από το «παρκάρισμα» μπροστά στην τηλεόραση και τις ατελείωτες ώρες αποβλάκωσης απέναντι από το play station και άλλα προσφιλή τεχνολογικά μαραφέτια.

Δεν πρέπει να χάνουν τα παιδιά μας αυτήν την ευκαιρία. Μήπως και ξεκουραστούν, μήπως και μαζέψουν δυνάμεις για να τα βγάλουν πέρα τον επόμενο χειμώνα, μήπως και μας νιώσουν λιγάκι κοντά τους.

Ακόμη και σ’ αυτές τις εποχές της οικονομικής δυσπραγίας, παλέψτε το. Μία εβδομάδα θα τη βρείτε. Η ανάγκη τους δεν είναι το πολυτελές ξενοδοχείο με την πισίνα και τον χώρο φύλαξης παιδιών -πάλι φύλαξη; Πάρτε τη σκηνούλα σας, φάτε στην παραλία καρπούζι και τυρί κι αγκαλιάστε τα. Σας χρειάζονται. Οσο τίποτε άλλο στον κόσμο.

Έβη Παπαδοκοτσώλη

* Η Εβη Παπαδοκοτσώλη είναι ψυχίατρος παιδιών και εφήβων και διευθύνει το Εργαστήρι Ανάπτυξης και Θεραπείας «Αργώ» και εκπαιδευόμενη στη Βιοσύνθεση