Η παρακεταμόλη υπεύθυνη για το παιδικό άσθμα

Σε χειρότερες κρίσεις άσθματος, ακόμη και στην ίδια τη νόσο, μπορεί να οδηγήσει η χρήση παρακεταμόλης.Νέα έρευνα, της οποίας τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν στο ιατρικό περιοδικό «Pediatrics», δείχνει ότι το γνωστό παυσίπονο μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο εμφάνισης άσθματος στα παιδιά κατά 60%.

Τη σχετική μελέτη διεξήγαγε ο καθηγητής Τζον ΜακΜπράιντ από την παιδιατρική κλινική Akron του Οχάιο, ο οποίος εξέτασε τα δεδομένα 520.000 παιδιών από πενήντα τέσσερις διαφορετικές χώρες. Τα μέλη της επιστημονικής ομάδας του λένε ότι, σύμφωνα με τα ευρήματα σε παιδιά ηλικίας μεταξύ έξι και επτά ετών, ο κίνδυνος αυξάνεται κατά 60% όταν λαμβάνουν το φάρμακο τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο, αλλά λιγότερο από μία φορά τον μήνα, ενώ τριπλασιάζεται στα παιδιά που το λαμβάνουν τουλάχιστον μία φορά τον μήνα.

Ο δόκτωρ ΜακΜπράιντ υποστηρίζει ότι αποφάσισε να δημοσιεύσει τα συμπεράσματά του, ώστε οι παιδίατροι, λαμβάνοντας υπόψη τον ρόλο της παρακεταμόλης στην πρόκληση του άσθματος, να σταματήσουν να χρησιμοποιούν την ουσία που περιέχεται σε πολλά παυσίπονα που έχουν ακεταμινοφαίνη για την καταπολέμηση του πυρετού ή άλλων πόνων. Εναλλακτικά μπορούν να χορηγούν άλλα, εξίσου ισχυρά αναλγητικά.

Οσον αφορά τους μεγαλύτερους, τα ευρήματα άλλης έρευνας, στην οποία συμμετείχαν έφηβοι άνω των δεκατεσσάρων ετών, έδειξαν ότι και σε εκείνους, αν χρησιμοποιούν τουλάχιστον μία φορά τον μήνα παρακεταμόλη, ο κίνδυνος να παρουσιάσουν άσθμα διπλασιάζεται.

Πηγή: Ygeianews

Παλαιότερο σχετικό άρθρο: Ερευνα συνδέει την παρακεταμόλη με το παιδικό άσθμα

Τα συμπτώματα της υγείας

Ένα βρέφος τελικά αισθάνεται πολύ καλά τι είναι αρρώστεια, οι ενήλικοι όμως όχι! Ένα βρέφος εκφράζει την αρρώστεια με τα έντονα θεραπευτικά συμπτώματα, που παρουσιάζει, με σκοπό να θεραπευτεί. Οι γονείς δεν μπορούν να τα διαβάσουν, έχουν μάθει μόνο να τα καταστέλλουν με κάθε ιατρικό μέσο, με τους ατελείωτους λάθος χειρισμούς τους (σταμάτημα τού μητρικού γάλακτος, λάθος διατροφή, εμβόλια, χημικά καλλυντικά, φάρμακα, χειρουργεία, φάσκιωμα κ.ά.). Έτσι, έχουν δημιουργήσει την απαραίτητη κληρονομιά, για ν΄ αρρωσταίνει συνέχεια το μωρό τους και να πλουτίζουν οι άνθρωποι του ιατρικού συστήματος.

Κι όταν τα θεραπευτικά συμπτώματα τής ασθένειας (τοξίνωσης) εμφανιστούν, θα σπεύσουν (πάντα σύμφωνα με τις υποδείξεις των παιδιάτρων) να τα πνίξουν καταπιέζοντας κάθε θεραπευτική προσπάθεια, που θα εμφανίσει ένα βρέφος (συμπτώματα), με χημικά φάρμακα και αντιβιώσεις. Π.χ. στον πυρετό δίνουν αντί-πυρετικό, στην διάρροια αντί-φάρμακο για να σταματήσει, στον εμετό δίνουν αντί-εμετικά, στις λοιμώξεις αντί-βιώσεις, στις φλεγμονές αντί-φλεγμονώδη κ.ά.. Δεν γνωρίζουν, ότι ο πυρετός, ο πόνος, ο εμετός, το ρίγος, τα φλέματα, η ανορεξία, είναι τα συμπτώματα, που δημιουργεί το σοφό μας σώμα, για να αποβάλλει τα σκουπίδια και να αποτοξινωθεί από τα άχρηστα που έχουν μπλοκάρει και εξασθενήσει τον αμυντικό του μηχανισμό. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: “Είναι” και “Σώμα”).  Έτσι επέρχεται η ίαση, μόνο μέσω των συμπτωμάτων τής αρρώστειας. Επομένως, την τοξίνωση ενός βρέφους και κατ΄ επέκταση την αρρώστεια, τα δημιουργούν οι ίδιοι οι γονείς με τις ανθυγιεινές συνήθειες διατροφής και διαβίωσης, που επιβάλλουν στα παιδιά τους.

Τα συμπτώματα ουσιαστικά θεραπεύουν την αρρώστεια! Π.χ. με τον πυρετό και τον βήχα ωθούνται έξω απ΄ τους πνεύμονες και αποβάλλονται με τα πτύελα οι τοξίνες που έχουν εναποθηκευτεί μέσα στα φλέγματα και τα αποστήματα. Οι άνθρωποι όμως, έχουν μάθει να καταστέλλουν κάθε φωνή κάθε προσπάθεια τού οργανισμού για θεραπεία με τα φάρμακα και τα χειρουργεία. Λειτουργούν κατασταλτικά, όπως η κοινωνία μας. Όπως τα δυνατά κράτη προς τα αδύναμα, όπως η αστυνομία και ο στρατός, όπως η μητέρα και ο πατέρας στα παιδιά τους, όπως ο σύζυγος στη σύζυγο. Αν σε κάποιο παιδί πρηστούν οι αμυγδαλές, οι γιατροί θα προτείνουν χειρουργικό ακρωτηριασμό κόβοντάς τις αμυγδαλές, το ίδιο και με τα κρεατάκια στη μύτη, ή με τις μυρμηγκιές κ.ά. Το ίδιο κάνουν και σε μεγαλύτερα όργανα, χολή, νεφρά, πνεύμονες. Ό,τι δεν μπορούν να θεραπεύσουν το κόβουν και το πετάνε…

Η ασθένεια δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία φυσιολογική λειτουργία κάθαρσης τού οργανισμού, όπως η πέψη, η αφόδευση, η ούρηση, η αναπνοή. Κανένας γιατρός δεν μπορεί να θεραπεύσει κανέναν ασθενή σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, παρά  μόνο ο ίδιος ο οργανισμός τού ασθενή μπορεί να αυτοθεραπεύεται. Ο γιατρός πρέπει μόνο να είναι ο αρωγός τής αυτοκάθαρσης – αυτοθεραπείας και τίποτε άλλο. Οι γονείς πρέπει να το μάθουν καλά αυτό το μάθημα, που τούς διδάσκουν τα παιδιά τους. Κάποια στιγμή θα πρέπει να συμφιλιωθούν με αυτές τις αρχές, δηλαδή με τα μικρόβια και με τα συμπτώματα των ασθενειών και να σταματήσουν να τα καταπολεμούν. Καταπολεμώντας τα μικρόβια και τα συμπτώματα τής ασθένειας, ουσιαστικά καταπολεμούν την πιο φυσιολογική λειτουργία τού παιδιού τους, ή καλύτερα τα ίδια τα παιδιά τους! Παρατηρείστε ένα ζώο, όταν αρρωσταίνει τι κάνει. Σταματάει να τρώει και να κινείται. Κάθεται ήσυχα σε μία γωνιά και περιμένει τον οργανισμό του ν΄ αυτοθεραπευτεί. Δεν θα πάει σε γιατρό να τού δώσει φάρμακα, ούτε να το χειρουργήσει. Κάποια ζώα τρώνε χόρτα, για να προκαλέσουν εμετό και να θεραπευτούν. Οι άνθρωποι όμως, λόγω άγνοιας στο τι τούς συμβαίνει, σταματούν τον εμετό με φάρμακα!

Υπάρχει μία αρχή της Φυσικοπαθητικής (εναλλακτική θεραπευτική μέθοδος, που ανάγεται στον Ιπποκράτη), η οποία λέει: «Ό,τι εισέρχεται στο σώμα ενός όντος είναι είτε τροφή, είτε δηλητήριο». Δεν μπορεί λοιπόν μια χημική ουσία ή μια βαριά επεξεργασμένη τροφή να θρέψει έναν οργανισμό και να δράσει ως τροφή, επειδή δεν είναι τροφή, θα δράσει μόνο ως δηλητήριο.

Επομένως οι γονείς θα πρέπει να λάβουν αυτή τη φράση πολύ σοβαρά υπ΄ όψη τους. Να ταΐζουν τα παιδιά τους με φυσικές τροφές κι όταν αυτά πεινούν, να τους δίνουν καθαρό νερό, να τα αφήνουν να εκτίθενται στον ήλιο και στον αέρα, πάντοτε με μέτρο και φειδώ. Να τα αφήνουν να παίζουν ελεύθερα στη Φύση, στο βουνό, στη θάλασσα. Να μην τα λούζουν με χημικά καλλυντικά, όπως συνηθίζουν (σαμπουάν, κρέμες, αντηλιακά κ.ά.), να αποφεύγουν τις αντιβιώσεις, τα εμβόλια και τ΄ άλλα χημικά φάρμακα. Να ενδιαφέρονται πραγματικά γι΄ αυτά, να τα φροντίζουν, να τα ακούνε και να νιώθουν φίλοι μαζί τους. Τέλος, να τα αγαπάνε με την ψυχή τους και να διδάσκονται από αυτά. Έχουν πολλά να μάς διδάξουν τα αθώα παιδιά, εμάς τούς υποκριτές και πονηρούς ενήλικες. Αυτά χρειάζεται λοιπόν ένα παιδί για να αποκτήσει καλή υγεία, σφρίγος και ζωτικότητα. Ό,τι δηλαδή διαχρονικά προτείνει η Φύση σε μάς τούς ανθρώπους και σε όλα τ΄ άλλα όντα. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.

Στις μέρες μας κάθε αντίληψη και σκέψη για το τι είναι υγεία, αποτελεί αρρώστεια. Αυτό αποδεικνύεται απ΄ τα ατελείωτα εκατομμύρια ασθενών, που εισάγονται στα νοσοκομεία τού πλανήτη μας και τα ατελείωτα εκατομμύρια θανάτων από παλιές, νέες και ανίατες ασθένειες. Όμως, οι ακάλυπτες επιταγές και οι φρούδες υποσχέσεις τής Ιατρικής και των φαρμακοβιομηχάνων πατρόνων τους, έχουν αρχίσει και ξεφουσκώνουν. Πρόσφατα το φιάσκο τής περιβόητης γρίπης Η1Ν1 γέμισε με πακτωλό χρημάτων τα θησαυροφυλάκια των φαρμακοβιομηχανιών και των εντολοδόχων τους γιατρών, αλλά η αξιοπιστία της χημικής Ιατρικής στηλιτεύτηκε. Έτσι, παρά τη βαθειά νάρκωση, που έχουν βυθίσει την ανθρωπότητα όλα αυτά τα χρόνια, οι δημιουργοί και συντηρητές τής ασθένειας, αποκαλύπτονται σιγά σιγά στα μάτια των θυμάτων τους.

Το μέλλον της υγείας αυτού τού κόσμου βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια μας. Ας ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια μας, και ας σταματήσουμε να δηλητηριάζουμε και να κακοποιούμε τα ίδια τα παιδιά μας…

Βασίλειος Μαυρομμάτης Διατροφικός σύμβουλος και ομοιοπαθητικός

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

9 φάρμακα που δεν πρεπει να δώσετε ποτέ στα παιδιά σας.

Τα μικρά παιδιά είναι πολύ πιο πιθανό να επηρεαστούν από τις ανεπιθύμητες παρενέργειες των φαρμάκων σε σχέση με τους ενήλικες. Συνεπώς είναι καλό να έχετε το νου σας και να μη δίνετε στα παιδιά σας είτε συνταγογραφούμενα είτε μη συνταγογραφούμενα φαρμακευτικά σκευάσματα – ακόμη και φάρμακα φυτικής προέλευσης – χωρίς τη δέουσα προσοχή. Να ορισμένα φάρμακα που δεν πρέπει να δίνετε στα παιδιά έως 2 ετών.

Ασπιρίνη

Ποτέ μην δίνετε ασπιρίνη ή σκευάσματα που περιέχουν ασπιρίνη σε μικρά παιδιά ή και εφήβους κάτω των 19 ετών. Η ασπιρίνη μπορεί να κάνει ένα παιδί ευάλωτο στο σύνδρομο Reyes που είναι μια πολύ σπάνια αλλά δυνητικά μοιραία ασθένεια. Και μην το θεωρείτε δεδομένο ότι τα ειδικά φάρμακα για παιδιά που βρίσκονται στα φαρμακεία δεν περιέχουν ασπιρίνη. Η ασπιρίνη αναφέρεται μερικές φορές σαν ‘ακετυλοσαλικυλικό οξύ’. Διαβάστε προσεκτικά το χαρτάκι του φαρμάκου και ζητήστε από τον γιατρό ή το φαρμακοποιό σας ένα σκεύασμα που δεν θα περιέχει ασπιρίνη. Για την ανακούφιση από τον πόνο ή τον πυρετό είναι καλύτερα να δίνεται στο παιδί σας τη σωστή δοσολογία παρακεταμόλης ή ιβουπροφαίνης.

Μη συνταγογραφούμενα φάρμακα για το κρύωμα και το βήχα

Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής συνιστά να μην δίνουμε μη συνταγογραφούμενα φάρμακα για το κρύωμα ή το βήχα στα μικρά παιδιά. Οι μελέτες δείχνουν ότι τα συγκεκριμένα φάρμακα συνήθως δεν μπορούν να ανακουφίσουν τα συμπτώματα των παιδιών αυτής της ηλικίας και μπορεί να είναι κι επιβλαβή, ιδίως αν ένα παιδί πάρει κατά λάθος περισσότερη από τη συνιστώμενη δόση.

Επιπλέον τα συγκεκριμένα φάρμακα μπορεί να έχουν ανεπιθύμητες παρενέργειες όπως υπνηλία, στομαχικές διαταραχές και εξανθήματα, ή και πολύ σοβαρές παρενέργειες όπως επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, σπασμούς, ή και θάνατο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες 7.000 παιδιά κάτω των 11 ετών νοσηλεύονται κάθε χρόνο σε μονάδες εντατικής θεραπείας επειδή πήραν υπερβολική δόση από κάποιο φάρμακο για το κρύωμα ή το βήχα. Αν το παιδί σας ταλαιπωρείται από ένα κρύωμα, βάλτε στον κρεβατοκάμαρά του έναν υγραντήρα ή κάτι ανάλογο.

Φάρμακα ενάντια στη ναυτία

Μην δίνετε στα παιδιά σας φάρμακα ενάντια στην ναυτία (συνταγογραφούμενα ή μη), εκτός κι αν το συστήσει γιατρός. Τα περισσότερα επεισόδια εμετού είναι συνήθως σύντομα και τα παιδιά κατά κανόνα τα βγάζουν πέρα χωρίς φάρμακα. Τα φάρμακα ενάντια στη ναυτία έχουν επιπλέον κινδύνους και επιπλοκές. (Αν όμως το παιδί σας κάνει διαρκώς εμετό και αρχίζει να αφυδατώνεται, συμβουλευτείτε γιατρό για το τι να κάνετε).

Φάρμακα για ενήλικες

Το να δίνετε στο παιδί σας μικρότερη δόση ενός φαρμάκου που είναι για ενήλικες είναι επικίνδυνο. Αν το χαρτάκι δεν γράφει συνιστώμενη δόση για παιδιά, είναι καλύτερα να μην του δώσετε καθόλου το συγκεκριμένο φάρμακο.

Οποιοδήποτε φάρμακο συνταγογραφήθηκε για άλλον ή για άλλο πρόβλημα

Φάρμακα που έχουν δοθεί για άλλα πρόσωπα (όπως ένα αδελφάκι) ή για την αντιμετώπιση άλλων ασθενειών μπορεί να είναι αναποτελεσματικά ή και επικίνδυνα για ένα παιδί. Δίνετε στο παιδί σας μόνο φάρμακα που έχουν συνταγογραφηθεί για αυτό και για το συγκεκριμένο του πρόβλημα.

Οτιδήποτε έχει λήξει

Να πετάτε όλα τα φάρμακα, συνταγογραφούμενα και μη, όταν έχουν λήξει. Πετάξτε επίσης όλα τα φάρμακα που αλλάζουν χρώμα ή θρυμματίζονται και γενικώς οτιδήποτε δεν μοιάζει όπως ήταν όταν το αγοράσετε. Προσέξτε επίσης τις ημερομηνίες λήξης από την ώρα που ανοίγετε ένα φάρμακο, γιατί από κείνη τη στιγμή και μετά τα φάρμακα μπορεί όχι μόνο να μην είναι αποτελεσματικά αλλά και επιβλαβή. Μην πετάτε όμως παλιά φάρμακα στην τουαλέτα γιατί μπορεί να μολύνουν τον υδροφόρο ορίζοντα και να καταλήξουν στο πόσιμο νερό.

Επιπλέον δόσεις παρακεταμόλης

Ορισμένα φάρμακα που περιέχουν παρακεταμόλη βοηθούν στην ανακούφιση του πόνου και του πυρετού, οπότε δώστε στο παιδί σας τη σωστή δόση παρακεταμόλης αν αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα. Αν όμως δεν είσαστε σίγουρη για το τι περιέχει ένα φάρμακο, ρωτήστε πρώτα το γιατρό ή το φαρμακοποιό σας αν είναι εντάξει για να το δώσετε στο παιδί.

Μασώμενα δισκία

Για τα περισσότερα παιδιά τα μασώμενα δισκία αντιπροσωπεύουν σοβαρό κίνδυνο πνιγμού. Αν θέλετε να του δώσετε κάτι τέτοιο, θρυμματίστε το πρώτα και δώστε το του με ένα κουτάλι με μια μαλακή τροφή όπως είναι το γιαούρτι. Και βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας έφαγε όλη την κουταλιά και πήρε την απαιτούμενη δόση.

Το κινεζικό βότανο μα-χουάνγκ (ή εφεδρίνη)

Μη δίνετε ποτέ στο παιδί σας το κινεζικό αυτό βότανο. Στους ενήλικες η πρόσληψη της συγκεκριμένης φυτικής ουσίας συνδέεται με υψηλή αρτηριακή πίεση, ακανόνιστο καρδιακό παλμό, καρδιακά επεισόδια και εγκεφαλικά. Συμβουλευτείτε καλύτερα τον γιατρό σας ή τον εναλλακτικό σας θεραπευτή πριν δώσετε στο παιδί σας το οποιοδήποτε βότανο ή φυτικό προϊόν χωρίς συνταγή. Γιατί ναι μεν τα περισσότερα φυτικά σκευάσματα είναι ήπια και ασφαλή, όμως το ότι κάτι προέρχεται από τη φύση ή από ένα φυτό, δεν σημαίνει ότι είναι και ασφαλές για το παιδί σας.

Τα φυτικά προϊόντα μπορούν να προκαλέσουν αλλεργικές αντιδράσεις, βλάβη του ήπατος και υψηλή αρτηριακή πίεση. Σε ορισμένες δόσεις ή σε συνδυασμό με λάθος φάρμακα μπορεί να αποβούν έως και μοιραία.

πηγη

Αναίτια διακοπή του θηλασμού σε λήψη φαρμάκων από τη μητέρα

Μια θηλάζουσα μητέρα έπαθε ουρολοίμωξη και χρειάζεται αντιβίωση. Μήπως πρέπει να σταματήσει το θηλασμό; Μήπως το φάρμακο πειράξει το παιδί;

Είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να μη βλάψουμε το παιδί από φάρμακα που μεταφέρονται μέσα από το γάλα της μαμάς. Είναι επίσης σημαντικό να γνωρίζουμε την αλήθεια. Η μεγάλη πλειοψηφία φαρμάκων μπορούν να δοθούν στη λεχώνα χωρίς σημαντική βλαπτική επίδραση στο μωρό. Το μωρό λαμβάνει λιγότερο από το 1% της μητρικής δόσης με τα συνήθη φάρμακα. Είναι εξίσου σημαντικό να κάνουμε τα πάντα ώστε να διατηρούμε τη γαλουχία σε αυτές τις περιπτώσεις. Υπάρχουν τις περισσότερες φορές εναλλακτικές επιλογές στη θεραπευτική αγωγή πιο ασφαλείς για το παιδί και εξίσου αποτελεσματικές.

Κάθε φορά που μια θηλάζουσα μητέρα έχει ανάγκη από ένα φάρμακο, καλό είναι να φέρνουμε στο νου μας μια ζυγαριά. Στην αριστερή μεριά της ζυγαριάς βρίσκονται οι πιθανές γνωστές παρενέργειες του φαρμάκου, σχεδόν πάντα παροδικές, που μπορεί να εμφανίσει το παιδί μέσα από τη λήψη του μητρικού γάλακτος. Η αντιβίωση μπορεί για παράδειγμα να προκαλέσει παροδική διάρροια. Στη δεξιά μεριά της ζυγαριάς βρίσκεται η δυσκολία να διατηρηθεί η παραγωγή γάλακτος και η γαλουχία εάν η μητέρα διακόψει έστω και προσωρινά το θηλασμό, ιδιαίτερα κατά τον πρώτο καιρό. Στη δεξιά μεριά βρίσκονται ακόμα οι κίνδυνοι από την πρόωρη διακοπή του θηλασμού και την επακόλουθη διατροφή με επεξεργασμένο γάλα αγελάδας για βρέφη (ΕΓΑΒ). Στο δεξί μέρος λοιπόν μπαίνει η προστασία που προσφέρει στο παιδί ο μητρικός θηλασμός ενάντια σε λοιμώξεις όπως πνευμονία, βρογχιολίτιδα, γαστρεντερίτιδα, ωτίτιδα, ενάντια σε αλλεργίες όπως ατοπική δερματίτιδα και άσθμα, ενάντια σε καρκίνους όπως λευχαιμία και λέμφωμα, ενάντια σε δυσκοιλιότητα, διαβήτη, αποφρακτική άπνοια και σύνδρομο αιφνιδίου βρεφικού θανάτου. Επίσης να προσθέσουμε το ισχυρό δέσιμο με τη μητέρα και την πιθανότητα για καλύτερη διανοητική ανάπτυξη. Τέλος να βάλουμε στο δεξί ζυγό την προστασία της μητέρας από κατάθλιψη λοχείας, παχυσαρκία, διαβήτη, καρκίνο του μαστού και των ωοθηκών. Αν λοιπόν βάλουμε όλα τα δεδομένα στη ζυγαριά, προς τα πού θα κλίνει; Η ζυγαριά ζυγίζει και στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αποφαίνεται ότι η δεξιά μεριά είναι πολύ βαρύτερη. Το να μη θηλάσει ένα μωρό είναι πολύ πιο επικίνδυνο για την υγεία του από το να πάρει μια ελάχιστη δόση φαρμάκου από εκείνο που χρησιμοποιεί η μητέρα του. Μετατρέπει η προσθήκη μιας μικρής ποσότητας φαρμάκου στο μητρικό γάλα το θηλασμό σε πιο επικίνδυνο από το μη θηλασμό; Η απάντηση είναι: σχεδόν ποτέ. Η συνέχιση του θηλασμού είναι σχεδόν πάντα πιο ασφαλής επιλογή.

Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες – γυναίκες που πρέπει να υποβληθούν σε εξετάσεις με ισχυρά ραδιενεργά ισότοπα, σε χημειοθεραπεία ή που παίρνουν ναρκωτικά. Επιπλέον, σε αρκετές περιπτώσεις δυνητικά επικίνδυνων ουσιών υπάρχει πάντα μια πιο ασφαλής εναλλακτική επιλογή, αρκεί ο επαγγελματίας υγείας που αποφασίζει να το σκεφτεί, ώστε να διαφυλάξει τη γαλουχία. Τα συνήθη φάρμακα που χρησιμοποιούνται από όλους μας, όπως είναι τα παυσίπονα, τα αντιφλεγμονώδη, τα αντιβιοτικά, τα αναισθητικά, τα εμβόλια, φάρμακα ενάντια στην υπέρταση, στην κατάθλιψη, στην επιληψία κλπ μπορούν σε γενικές γραμμές να δοθούν στη μητέρα άφοβα, δίνοντας τις κατάλληλες οδηγίες.

Γιατί να μην πιστέψω τον παιδίατρο ή τον γυναικολόγο μου; Δυστυχώς η διαφορά ανάμεσα στην σύγχρονη επιστημονική γνώση πάνω στο θέμα και στην καθημερινή πρακτική είναι τεράστια. Δεκάδες γυναίκες στη χώρα μας συνεχίζουν να λαμβάνουν καθημερινά από επαγγελματίες υγείας αυστηρή οδηγία για προσωρινή διακοπή ή αποθηλασμό χωρίς να υπάρχει καμία επιστημονική βάση. Η επαγγελματική εκπαίδευση σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο πάνω στο επιστημονικό πεδίο της γαλουχίας παραμένει ανεπαρκέστατη στην Ελλάδα. Πολλοί γιατροί επιλέγουν τον «εύκολο δρόμο» να συμβουλέψουν τη μητέρα να πετάξει το γάλα της, ή και να αποθηλάσει, όταν εκείνη λαμβάνει ένα φάρμακο για το οποίο δε γνωρίζουν καλά τις πιθανές επιδράσεις στο μωρό. Αυτή η νοοτροπία είναι μη επαγγελματική, μη ενημερωμένη και βλάπτει από αμέλεια μητέρα και βρέφος. Υπάρχει μεγάλος όγκος διαθέσιμων πληροφοριών στις μέρες μας σε σχέση με τη μεταφορά φαρμακευτικών ουσιών στο μητρικό γάλα, για αυτό δεν υπάρχει δικαιολογία στο να θέτεις την υγεία ενός παιδιού σε κίνδυνο επειδή έχεις άγνοια για το θέμα.

Η σύγχυση για το θέμα των φαρμάκων κατά τη γαλουχία ξεκινάει δυστυχώς συχνά από τις ίδιες τις φαρμακευτικές εταιρίες. Αν διαβάσετε τα φυλλάδια οδηγιών για φάρμακα που παρασκευάζουν θα βρείτε υπερβολικά συχνά τη γαλουχία στον κατάλογο των αντενδείξεων στη χορήγηση, των προφυλάξεων ή των άγνωστων επιδράσεων. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι εταιρίες διαλέγουν να γείρουν την πλάστιγγα της παραπάνω ζυγαριάς στην αριστερή πλευρά. Δεν τους συμφέρει οικονομικά να μελετήσουν ειδικά την επίδραση του φαρμάκου τους σε λεχώνες και έγκυες γυναίκες. Έτσι υπερθεματίζουν τις πιθανές επιδράσεις στη γαλουχία, ώστε να βρίσκονται καλυμμένοι από νομικής άποψης. Πιο απλά, εκείνο που ενδιαφέρει τον παρασκευαστή ενός φαρμάκου είναι να μην πληρώσει αποζημίωση σε μητέρα που πήρε το φάρμακο και το μωρό της εκδήλωσε παρενέργεια. Ο κατασκευαστής δεν ενδιαφέρεται αν η γαλουχία θα συνεχιστεί ή όχι, ούτε αν το μωρό που θα αποθηλάσει θα βρεθεί σε μεγαλύτερο κίνδυνο για γαστρεντερίτιδες και σακχαρώδη διαβήτη στο μέλλον. Η πολιτική των φαρμακευτικών εταιριών είναι στην ουσία να αποτινάξουν από πάνω τους κάθε ευθύνη σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά: ‘Το γράψαμε στο ενημερωτικό μας φυλλάδιο, δε μπορείτε να μας κατηγορήσετε για τίποτα’.

Ο επαγγελματίας υγείας δεν πρέπει να στηρίζει τις αποφάσεις του στις οδηγίες που παρέχουν οι φαρμακευτικές εταιρίες, οι οποίες είναι συνήθως ανεπαρκείς. Δυστυχώς ακόμα και οι συνήθεις πηγές ενημέρωσης για έναν γιατρό, όπως είναι το Εθνικό Συνταγολόγιο του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων, δεν αποτελούν παρά έναν συνδυασμό πληροφοριών που παρέχονται κυρίως από τις φαρμακευτικές εταιρίες. Ο επαγγελματίας υγείας πρέπει, για να βοηθήσει αξιόπιστα τη θηλάζουσα μητέρα, να στραφεί σε ανεξάρτητες πηγές επιστημονικής ενημέρωσης και βάσεις δεδομένων, κάποιες από τις οποίες αναφέρω παρακάτω. Είναι διαθέσιμες στο διαδίκτυο για κάθε ενδιαφερόμενο, γονιό ή επαγγελματία υγείας.

Ο θηλασμός δεν είναι ιδανική κατάσταση, αλλά το φυσιολογικό στη βρεφική διατροφή. Όταν μας πονάει το πόδι μας δεν το κόβουμε επί τόπου, επειδή «δεν είναι τέλειο». Έτσι και με το μητρικό θηλασμό, προσπαθούμε να βρούμε καλύτερες επιλογές πριν καταλήξουμε στη διακοπή του για ασήμαντη αφορμή.

1.      http://toxnet.nlm.nih.gov/cgi-bin/sis/htmlgen?LACT

Μηχανή αναζήτησης LactMed στις ΗΠΑ για φαρμακευτικές ουσίες κατά τη γαλουχία. Πλήρως αξιόπιστη πηγή.

2.      http://www.ukmicentral.nhs.uk/drugpreg/guide.htm

Ιστοσελίδα για φάρμακα και γαλουχία από το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Μεγάλης Βρετανίας.

3.      http://www.breastfeedingnetwork.org.uk/drugs-in-breastmilk.html

Πληροφορίες για φάρμακα στη γαλουχία από ανεξάρτητη οργάνωση θηλασμού στην Σκωτία.

4.      http://www.e-lactancia.org/ingles/inicio.asp

Ευρετήριο φαρμακευτικών ουσίων σε σχέση με το θηλασμό από νοσοκομείο της Ισπανίας.

5.      http://whqlibdoc.who.int/hq/2002/55732.pdf

Αναλυτική παρουσίαση του θέματος από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας.

Βιβλιογραφία

1. Anderson P et al. Adverse drug reactions in breastfed infants: less than imagined. Clin Pediatr (Phila) 2003;42(4):325-40.

2.      Hale T et al. Medications and Mothers’ Milk. Thirteenth Edition. Amarillo: Pharmasoft Publishing; 2008.

3.      American Academy of Pediatrics. The transfer of drugs and other chemicals into human milk. Policy statement. Pediatrics Vol. 108 No. 3 September 2001, pp. 776-789.

4.      Thomas W Hale. miniMedications and Mothers’ Milk 2008. Thirteenth Edition. Hale Publishing, LP, 2009.

Στέλιος Παπαβέντσης

Παιδίατρος MRCPCH DCH IBCLC

πηγή: dietup.gr

ΗΠΑ: μισό εκατομμύριο παιδιά το χρόνο αντιδρούν άσχημα στα φάρμακα

Περισσότερα από μισό εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο στις ΗΠΑ αναπτύσσουν σοβαρές αντιδράσεις σε ευρύτατα χρησιμοποιούμενα φάρμακα και χρειάζονται θεραπεία ή και εισαγωγή σε νοσοκομείο, σύμφωνα με νέα έρευνα. Οι γονείς πρέπει να παρακολουθούν από κοντά όταν τα παιδιά τους λαμβάνουν για πρώτη φορά κάποιο φάρμακο, καθώς αυτή η πρώτη έκθεση μπορεί να αποκαλύψει αλλεργική αντίδραση, δήλωσε η κύρια συγγραφέας της έρευνας, Dr. Florence Bourgeois, παιδίατρος στο Νοσοκομείο Παίδων της Βοστόνης. Επίσης, οι γιατροί πρέπει να ενημερώνουν τους γονείς σχετικά με τις πιθανές ανεπιθύμητες ενέργειες ενός νέου φαρμάκου, πρόσθεσε η Dr. Bourgeois.

Η μελέτη που θα δημοσιευθεί στο τεύχος Οκτωβρίου του Pediatrics βασίζεται σε εθνικά στατιστικά στοιχεία για τις επισκέψεις γονέων σε κλινικές και τμήματα επειγόντων περιστατικών, από το 1995 έως το 2005. Ο αριθμός των παιδιών που αντιμετωπίζονταν ετησίως για άσχημες αντιδράσεις σε φάρμακα στη διάρκεια αυτού του διαστήματος ήταν σχετικά σταθερός και ανερχόταν σε 585.922. Η Dr. Bourgeois δήλωσε ότι δεν υπήρξαν θάνατοι λόγω των αντιδράσεων σε φάρμακα στα στοιχεία που μελέτησε, αλλά 5% των παιδιών είχαν αρκετά σοβαρό πρόβλημα ώστε να νοσηλευτούν.

Η μελέτη περιελάμβανε τις αντιδράσεις σε συνταγογραφούμενα φάρμακα, συμπεριλαμβανομένης της υπερδοσολογίας από λάθος. Τα φάρμακα χρησιμοποιούνταν για ποικιλία καταστάσεων, όπως ωτίτιδες, στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα, κατάθλιψη και καρκίνος. Στους εφήβους, μεταξύ των φαρμάκων που συνδέθηκαν συχνά με ενοχλητικές ανεπιθύμητες ενέργειες συμπεριλαμβάνονταν τα αντισυλληπτικά χάπια, τα οποία σχετίστηκαν με εμμηνορροϊκά προβλήματα, ναυτία και έμετο.Τα παιδιά κάτω των 5 ετών αποτελούσαν το 43% των επισκέψεων σε κλινικές και τμήματα επειγόντων, ακολουθούμενα από τους εφήβους ηλικίας 15-18 ετών, οι οποίοι αντιπροσώπευαν το 23% των επισκέψεων.

Ο Michael Cohen, πρόεδρος του Ινστιτούτου για Ασφαλείς Φαρμακευτικές Πρακτικές, δήλωσε ότι ένα συχνό πρόβλημα αφορά τη χορήγηση υγρών φαρμάκων σε μικρά παιδιά. Οι δόσεις μπορεί να καθορίζονται σε σταγόνες, κουταλάκια του τσαγιού ή χιλιοστόλιτρα (ml) και οι γονείς μπορεί να θεωρήσουν από λάθος ότι αυτές οι δόσεις είναι ισοδύναμες. Ο κ. Cohen είπε ότι οι γιατροί θα πρέπει να φροντίζουν να είναι σαφείς σχετικά με τις δόσεις και οι γονείς θα πρέπει να είναι σίγουροι ότι έχουν καταλάβει ακριβώς πώς θα χορηγήσουν το υγρό φάρμακο πριν φύγουν από το φαρμακείο.

Πηγή: tragasnet.gr 29/09/2009

Αναλγητικά, αντιπυρετικά φάρμακα στα παιδιά

Διονύσιος Βαρώνος, Καθηγητής Φαρμακολογίας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Όταν ένα παιδί πονά ή έχει πυρετό, κινητοποιείται ολόκληρη η οικογένεια για να φροντίσει το μικρό ασθενή. Επειδή όμως η πρόσβαση στα φάρμακα είναι εύκολη και ένα πλήθος φαρμακευτικών προϊόντων διατίθεται χωρίς συνταγή και χωρίς υπεύθυνη πολλές φορές συμβουλή, οι γονείς πρέπει να προσέξουν: η αλόγιστη χρήση μπορεί να προκαλέσει πολλές και βαριές ανεπιθύμητες αντιδράσεις στα παιδιά.

Καθώς οι μηχανισμοί του οργανισμού που ευθύνονται για την ‘εξουδετέρωση’ των ξένων προς αυτόν ουσιών, όπως τα φάρμακα, δεν έχουν αναπτυχθεί πλήρως στα παιδιά, ο πρώτος κανόνας είναι ότι η δόση πρέπει να είναι μικρότερη και ανάλογη της ηλικίας και τους βάρους του σώματός τους.

Π.χ., για παιδί ενός έτους, η δόση πρέπει να είναι το 25% της δόσης ενός ενηλίκου.

Οφείλουμε επίσης να λαμβάνουμε υπόψη ότι τα συμπτώματα της νόσου σε ένα παιδί δεν αντιστοιχούν πάντα με τη βαρύτητά της, καθώς επίσης και ότι τα παιδιά και τα βρέφη δεν μπορούν να προσδιορίσουν λεκτικά τον πόνο τους.

Ο πυρετός, συνήθως οφείλεται στην έκθεση του παιδιού σε λοιμογόνο μικροοργανισμό, σε άλλες αιτίες φλεγμονής ή σε αντιδράσεις από εμβολιασμούς κ.λπ. Ο υψηλός πυρετός όμως μπορεί να οδηγήσει σε νευρολογικές διαταραχές και σπασμούς, κυρίως τα νεογέννητα με αναπνευστική ή κυκλοφορική ανεπάρκεια.

Εξάλλου, τα εμπύρετα νοσήματα συνοδεύονται και από άλλα ενοχλήματα, που συνήθως υποχωρούν με την πτώση του πυρετού. Μεταξύ αυτών είναι ο πονοκέφαλος, η ανορεξία, το αίσθημα κόπωσης, οι μυαλγίες κ.ά.

Η αντιπυρετική αγωγή στα παιδιά ηλικίας δύο μηνών έως πέντε ετών βελτιώνει τη διάθεσή τους ρίχνοντας τον πυρετό και ασκώντας αναλγητική δράση.

Πάντως, τα αναλγητικά-αντιπυρετικά φάρμακα πρέπει να χορηγούνται στα παιδιά, όταν το προσδοκώμενο όφελος είναι μεγαλύτερο από τους πιθανούς κινδύνους, δηλαδή τις ανεπιθύμητες παρενέργειες που ενδέχεται να προκαλέσει η ουσία. Συνεπώς, όταν ένα παιδί φαίνεται ευδιάθετο και ζωηρό, δεν αναμένεται βελτίωση της κατάστασής του από τη χορήγηση ενός τέτοιου φαρμάκου.

Επειδή όμως πολλές φορές είναι δύσκολο να αξιολογήσουμε τη διάθεση ενός παιδιού, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συστήνει τη χορήγηση αντιπυρετικών-αναλγητικών, όταν ο πυρετός είναι πάνω από 39°C ή όταν το παιδί πονά για καταφανή λόγο και αφού ο γιατρός έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο να υποκρύπτει ο πόνος κάποια σοβαρή νόσο που χρειάζεται επείγουσα αντιμετώπιση.

Η παρακεταμόλη (ακεταμινοφαίνη) αποτελεί το φάρμακο επιλογής στην αντιμετώπιση του πόνου και του πυρετού στην παιδική ηλικία. Πρόκειται για το φάρμακο που έχει μελετηθεί περισσότερο από κάθε άλλο για τη χρήση του κατά την παιδική ηλικία, ενώ ανεπιθύμητες παρενέργειες δεν διαπιστώνονται σχεδόν ποτέ. Το φάρμακο (Panadol, Depon, Apotel) χορηγείται στα συνιστώμενα δοσολογικά σχήματα. Η συνηθισμένη δόση της είναι 10-15mg κατά κιλό βάρους σώματος κάθε τέσσερις με έξι ώρες (Δ.Καφετζής).

Το ακετυλοσαλικυλικό οξύ (Aspirin, Salospir) παρ’ ότι είναι αποτελεσματικό αντυπυρετικό-αναλγητικό φάρμακο, δεν χρησιμοποιείται πλέον ευρέως στην παιδιατρική, επειδή ο κίνδυνος εκδήλωσης τοξικών ενεργειών είναι μεγάλος και πολύ σοβαρός.
Εκτός από την αιμορραγία και τη γενικότερη επίδρασή του στο στομάχι, έχει παρατηρηθεί ότι επιδεινώνει τα συμπτώματα άσθματος και έχει ενοχοποιηθεί για αναφυλακτικές αντιδράσεις.

Επιπλέον, πιθανολογείται ότι προκαλεί σύνδρομο Reye, ηπατική και εγκεφαλική βλάβη, στα παιδιά που πάσχουν από ιογενείς λοιμώξεις -όπως ανεμοβλογιά ή γρίπη.

Συνεπώς, συνιστάται να μη χρησιμοποιείται το ακετυλοσαλικυλικό οξύ σε παιδιά κάτω των 14 ετών.

Διάφορα άλλα μη στεροειδή αναλγητικά-αντιπυρετικά που χρησιμοποιούν οι παιδίατροι στη χώρα μας είναι το μεφαιναμικό οξύ (Ponstan), το τολφαιναμικό οξύ (Clotam) και η ιβουπρουφαίνη (Brufen).

Οι ανεπιθύμητες παρενέργειές τους δεν απέχουν πολύ από εκείνες του ακετυλοσαλικυλικού οξέος, γι’ αυτό η παρακεταμόλη παραμένει το φάρμακο επιλογής στην αντιμετώπιση του πόνου και του πυρετού στα παιδιά.

Φάρμακα και θηλασμός

Eαν κατά τον θηλασμό χρειαστεί  να ακολουθήσετε κάποια φαρμακευτική αγωγή, υπάρχει  αυτό το πολύ χρήσιμο και ενημερωμένο  site οπου μπορείτε να τσεκάρετε αν το φάρμακο που θα πάρετε ειναι φιλικό προς το θηλασμό και το μωράκι σας.

Κάντε κλικ εδώ είναι πολύ εύκολο να βρείτε αυτό που ζητάτε…

Πόνος, βήχας, πυρετός; Θαυμάσια!..

Βρήκα εξαιρετικό αυτό το άρθρο του καθηγητή Στ. Αλαχιώτη στην εφημερίδα το Βήμα και το αναδημοσιεύω.  🙂

Οι διάφορες ενοχλητικές αντιδράσεις του οργανισμού μας δεν θεωρούνται ασθένειες ούτε ατέλειες αλλά εξελιγμένοι αμυντικοί μηχανισμοί, σωτήριοι σε πολλές περιπτώσεις. Ποιος το λέει αυτό; H Δαρβινική Ιατρική

Πόνος, βήχας, πυρετός; Θαυμάσια!..

H εξελικτική βάση των ασθενειών

Ο «κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου μπορεί να διακωμωδούσε μια αστεία κατάσταση, αλλά δεν απείχε πολύ από την ακούσια ανάδειξη ενός σοβαρού θέματος που αφορά τους προστατευτικούς «συναγερμούς» του σώματός μας· του «αρχιτεκτονικού», γενετικού οικοδομήματος των περίπου 20 τρισεκατομμυρίων κυττάρων, «σχεδιασμένων» από τις οδηγίες του DNA μας· ενός οργανισμού που όμως δεν είναι άτρωτος. H αντιμετώπιση ωστόσο ευάλωτων καταστάσεων σχετίζεται με τα «σχεδιασμένα» προειδοποιητικά σήματα «συναγερμού». Οπως, λ.χ., κάνει το ανοσοποιητικό μας σύστημα, που μπορεί να πολεμήσει περίπου ένα εκατομμύριο ουσίες-«εισβολείς».

Για ποιον λόγο όμως είναι σχεδιασμένος με αυτόν τον τρόπο ο οργανισμός μας και γιατί δεν είναι τέλειος και άτρωτος στον καρκίνο, λ.χ., ή στην κατάθλιψη; H γενική απάντηση προσεγγίζεται αναμφίβολα από την εξελικτική του προέλευση, κάτω από την οποία μπορούμε να δούμε και τη λειτουργικότητά του καθώς, όπως λέει ο Ντομπζάσκι, «τίποτε στη Βιολογία δεν έχει νόημα χωρίς το φως της εξέλιξης». Γι’ αυτό η Εξελικτική Βιολογία θεωρείται η επιστημονική βάση όλων των βιολογικών κλάδων και κατ’ επέκτασιν η Βιολογία η επιστημονική βάση όλων των ιατρικών κλάδων. Στο πλαίσιο αυτό η Εξελικτική Βιολογία έχει αρχίσει να αναγνωρίζεται και ως μια βασική ιατρική επιστήμη με τον τίτλο Δαρβινική Ιατρική υποκείμενη στην επίδραση των μηχανισμών της νεοδαρβινικής διαδικασίας. Υπό το πρίσμα αυτό η θεώρηση της υγείας του οργανισμού μας και η προστασία του δεν προβάλλεται στη στατική αντίληψη των ανατομικών και βιοχημικών μηχανισμών του θεωρουμένων όπως υπάρχουν σήμερα, αλλά στην εξελικτική σημειολογία τους.

Στο πλαίσιο αυτό οι εξελικτικές-δαρβινικές ερμηνείες των ατελειών του οργανισμού μας βασίζονται σε ορισμένες παραδοχές. Π.χ., ο πόνος, ο πυρετός, ο βήχας, ο εμετός, το άγχος κ.ά. δεν θεωρούνται ασθένειες· ούτε και σχεδιαστικά λάθη, αλλά εξελιγμένοι αμυντικοί μηχανισμοί. Και τούτο διότι τα σήματα αυτά μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να φανούν σωτήρια. Π.χ., η ανικανότητα της αίσθησης του πόνου δεν μας προφυλάσσει από σοβαρότερα συνακόλουθα τραύματα ή επιπλοκές επιδεινώνοντας την κατάσταση· οι σπάνιοι άνθρωποι που δεν αισθάνονται πόνο συνήθως πεθαίνουν στην παιδική ηλικία. Ο βήχας επίσης βοηθά στην απομάκρυνση ξένων «εισβολέων» στα πνευμόνια και η απουσία του μπορεί να προκαλέσει εύκολα, λ.χ., πνευμονία.

Στον ίδιο τόνο μπορούν να θεωρηθούν ευεργετικά και άλλα ενοχλητικά χαρακτηριστικά, όπως λ.χ. ο πυρετός, η ναυτία, ο εμετός, η διάρροια, το άγχος, το φτάρνισμα, η κόπωση και η φλεγμονή. Ωστόσο η χρησιμότητά τους δεν αναγνωρίζεται εν πολλοίς όσο θα έπρεπε επειδή δεν έχει αξιολογηθεί η εξελικτική τους σπουδαιότητα. Π.χ., η ρύθμιση της θερμοκρασίας του σώματός μας αντανακλά τον μεταβολικό ρυθμό· μια λελογισμένη αύξησή της όμως (ήπιος πυρετός) διευκολύνει την καταστροφή παθογόνων μικροοργανισμών. Οι ποικιλόθερμες σαύρες π.χ., που η θερμοκρασία του σώματός τους ρυθμίζεται από τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος, όταν μολυνθούν μετακινούνται σε θερμότερες περιοχές για να ιαθούν· ανάλογα πειράματα με ποντίκια δείχνουν την ίδια ντετερμινιστική αντίδραση.

H μείωση του σιδήρου στο αίμα εκλαμβάνεται επίσης πολλές φορές λαθεμένα, καθώς άνθρωποι με χρόνιες λοιμώξεις έχουν χαμηλά επίπεδα σιδήρου, τα οποία όμως δεν είναι η αιτία της ασθένειας αλλά ο αμυντικός μηχανισμός αντιμετώπισής της· διότι ο σίδηρος, που είναι ζωτικής σημασίας για τον μικροοργανισμό, συμπυκνώνεται στο συκώτι και τον στερείται ο λοιμοξιογόνος παράγοντας. Γι’ αυτό σχετική έρευνα έδειξε ότι χρόνια φαρμακευτική αγωγή αντιμετώπισης έλλειψης σιδήρου σχετίστηκε με αύξηση των λοιμώξεων. Στο ίδιο επίπεδο η ανάλυση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η πρωινή αδιαθεσία των εγκύων, η ναυτία και ο εμετός δεν είναι ασθένειες της εγκυμοσύνης· διότι τα συμπτώματα αυτά συμπίπτουν με τη γοργή οντογενετική ανάπτυξη και αύξηση των ιστών του εμβρύου που στο στάδιο αυτό καθίσταται πιο ευάλωτο στις επιδράσεις βλαπτικών ουσιών που πιθανόν έχει προσλάβει με την τροφή η κυοφορούσα. H ναυτία λοιπόν είναι μια άλλη αμυντική αντίδραση για την προστασία του εμβρύου. Γι’ αυτό και το πρόβλημα υφίσταται όταν απουσιάζουν αυτά τα συμπτώματα και όχι όταν υπάρχουν και προσπαθούμε να τα καταστείλουμε φαρμακευτικά.

H έλλειψη άγχους επίσης – που σ’ έναν μέτριο βαθμό συμβάλλει και στην αποτελεσματικότερη μάθηση – μπορεί να φέρει σοβαρά προβλήματα λόγω υπερβολικής αδιαφορίας. Και αν η φυσική επιλογή προωθεί γονίδια που διαμορφώνουν ένα χρήσιμο μέτριο άγχος, αναμένεται να υπάρχουν και υποφοβικά άτομα τα οποία όμως δεν αντιλαμβάνονται το χαρακτηριστικό αυτό ως αδρανοποίηση του σχετικού συναγερμού. H περίπτωση επίσης της διάρροιας που μελετήθηκε στο επίπεδο που αναλύουμε έδειξε ότι εκείνοι που έπαιρναν φάρμακα παρέμειναν για περισσότερο χρόνο ασθενείς από τους άλλους που έπαιρναν placebo, σκεύασμα χωρίς δραστική ουσία. Αλλωστε είναι γνωστό ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ασθενειών είναι ιατρογενούς βάσης, κυρίως όταν αγνοείται η χρησιμότητα των αναφερόμενων μηχανισμών συναγερμού του σώματος. Τα χαρακτηριστικά συναγερμού λοιπόν δεν είναι ασθένειες αλλά αμυντικές ικανότητες που θεωρείται ότι μορφοποιήθηκαν από τη φυσική επιλογή και αξιοποιούνται κατάλληλα όταν χρειαστεί. Είναι δηλαδή μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος.

H χρησιμότητα των μη ευχάριστων συμπτωμάτων (πυρετός, βήχας, διάρροια, άγχος κ.ά.) δεν είναι διαισθητική. Βασίζεται σε ερευνητικές μελέτες, όπως λ.χ. των Νέσε, Γoυίλιαμς, Ντυπόντ, Εουαλντ, Τρουισί, Τρεβαθάν και άλλων που έχουν αναδείξει την Εξελικτική Ιατρική, την εξελικτική βάση της υγείας και των ασθενειών. Ως εκ τούτου είναι επικίνδυνο να αδρανοποιούμε τα σήματα συναγερμού με φάρμακα, διότι προκαλούμε βλάβη. Αναμφίβολα και οι μηχανισμοί αυτοί δεν λειτουργούν πάντα αλάθητα, καθώς δεν είναι πάντα άριστο ό,τι διαμορφώνεται από τη φυσική επιλογή. Μπορεί, λ.χ., κάποια φορά να προκληθεί εμετός με λαθεμένη ενεργοποίηση του σχετικού συναγερμού χωρίς την ύπαρξη στο στομάχι κάποιας τοξίνης. Ωστόσο ένας τέτοιος εμετός από λαθεμένο σήμα κοστίζει μερικές θερμίδες, ενώ η αδρανοποίηση του συναγερμού με φάρμακο όταν υπάρχει η τοξίνη κοστίζει πιθανώς τον θάνατο. Γι’ αυτό η δαρβινική ιατρική προσέγγιση αποκτά ιδιαίτερη σημασία ειδικά στις ημέρες μας, στην εποχή της άχρηστης πολυφαρμακίας αλλά και της επιδιωκόμενης πρόληψης· π.χ., η χορήγηση αντιβιοτικών σε παιδιά είναι όχι μόνο περιττή στο 37% των περιπτώσεων, όπως υποστηρίζουν οι παιδίατροι, αλλά και ζημιογόνος. Το τρωτό λοιπόν και το ευάλωτο του οργανισμού μας φαίνεται ότι είναι αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής η οποία είναι καιροσκοπική και δεν λειτουργεί με βάση κάποιο προϋπάρχον σχέδιο πέραν της αναπαραγωγικής επιβίωσης του καταλληλότερου, αλλά με τη βασική γενική αρχή της δοκιμής και της απόρριψης. Συνεπώς το αποτέλεσμα είναι να μορφοποιείται μια ισορροπία μεταξύ οφέλους και κόστους με τη διαμόρφωση υποάριστων χαρακτηριστικών του οργανισμού μας· για να υπάρχει η δυνατότητα ευελιξίας, προσαρμοστικότητας και εξέλιξης.

Ο κ. Σταμάτης N. Αλαχιώτης είναι καθηγητής Γενετικής και πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών.

Συνηθισμένα φάρμακα στην παιδιατρική και πολυφαρμακία

Τα παιδιά παίρνουν χωρίς τη συναίνεση τους τα φάρμακα, πάντα μέσω αντιπροσώπου ( του γονέα του παιδιού) και τις περισσότερες φορές με το ζόρι. Για τους λόγους αυτούς η πολυφαρμακία στην παιδική ηλικία αποκτά άλλη βαρύτητα.. Η πολυφαρμακία, ειδικά στην Ελλάδα, είναι ένα γεγονός σημαντικό. Καλό είναι λοιπόν ο γονιός να γνωρίζει μερικά πράγματα γύρω από τη σκοπιμότητα ή μη της χρήσης των συνηθισμένων φαρμάκων. Γνώμονας για τη μητέρα πρέπει να είναι να μη δίνει ούτε ασπιρίνη, χωρίς τη συνταγή γιατρού και να μην πιέζει τον παιδίατρο της να της δίνει φάρμακα.

Κάθε φάρμακο είναι συγχρόνως και δηλητήριο. Η τοξική του δράση εξαρτάται από τη δόση, τη διάρκεια χορήγησης και τον τρόπο χορήγησης. Τις παρενέργειες ορισμένες φορές δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε, παρόλο ότι χορηγούμε σωστά το φάρμακο. Σταθμίζουμε τα υπέρ και τα κατά και δίνουμε το φάρμακο, έχοντας υπόψη μας ότι μπορεί να προκαλέσει την τάδε παρενέργεια. Δηλαδή, στην περίπτωση αυτή, προκειμένου να βοηθήσουμε τον άρρωστο, θεωρούμε την παρενέργεια αναγκαίο κακό.

Στα παιδιά βλέπουμε πολύ συχνά να δίνονται φάρμακα εντελώς αβασάνιστα, ακόμα και από ανθρώπους που είναι άσχετοι, όπως είναι οι συγγενείς του παιδιού και οι φαρμακοποιοί. Για το τελευταίο, μάλιστα, κάποτε η πολιτεία θα πρέπει να πάρει τα μέτρα της. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς παίρνουν την ευθύνη και συστήνουν φάρμακα σε παιδιά οι φαρμακοποιοί. Δε φοβούνται άραγε μήπως γίνουν πρόξενοι ακόμα και θανάτου στο παιδί, που εντελώς αβασάνιστα του στερούν την ευκαιρία να το δει ένας παιδίατρος; Το φάρμακο προσφέρει την ψευδαίσθηση της κάλυψης και της σιγουριάς. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι. Το λάθος φάρμακο μπορεί να μπερδέψει την εικόνα του παιδιού, να καλύψει τα συμπτώματα, ενώ η αρρώστια θα δουλεύει, και να δημιουργήσει χίλια δυο προβλήματα. Είναι λάθος να αισθάνονται οι γονείς καλυμμένοι όταν ο γιατρός δώσει κάποιο φάρμακο στο παιδί και ανασφάλεια, αν συστήσει απλώς παρακολούθηση. Είναι δε παρατηρημένο ότι περισσότερο πιέζουν το γιατρό για να δώσει φάρμακο οι γονείς που δεν έχουν άμεση επαφή με το παιδί (π.χ. εργαζόμενες μητέρες). Νομίζουν ότι την ανεπάρκεια τους αυτή θα την καλύψουν δίνοντας κάποιο φάρμακο. Τραγικό λάθος και κρίμα στο γιατρό που υποκύπτει σε τέτοιου είδους πιέσεις!

Μαρία-Αδαμαντία Μαλλιαρού, παιδίατρος