Πρόκληση τοκετού

Η διάρκεια της φυσιολογικής κύησης είναι 40 εβδομάδες. Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα η καλή που ο τοκετός ξεκινά. Αυτή η εκκίνηση του τοκετού είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο. Ο γιατρός δεν μπορεί να προβλέψει την ακριβή ώρα και μέρα που θα ξεκινήσει η διαδικασία του τοκετού. Αυτό που προσδιορίζει από την αρχή της εγκυμοσύνης είναι ή πιθανή ημερομηνία τοκετού, βάσει της τελευταίας περιόδου της γυναίκας. Δηλαδή προσδιορίζεται μια κατά προσέγγιση ημερομηνία τοκετού, βάσει μιας σταθερής ημερομηνίας που είναι η πρώτη μέρα της τελευταίας περιόδου της γυναίκας. Με τη χρήση των υπερήχων μπορεί να γίνει πιο ακριβής προσδιορισμός της ηλικίας κύησης ( δηλαδή σε ποιο στάδιο είναι η εγκυμοσύνη) βάσει των σωματομετρικών του εμβρύου. Παρ’ όλα αυτά η πιθανή ημερομηνία τοκετού παραμένει πιθανή και όχι βεβαία. Όταν περάσουν οι μέρες και ο τοκετός δεν αρχίσει από μόνος του, τίθεται η διάγνωση της παράτασης της κύησης και καλείται η επιστήμη να δώσει λύση. Η λύση είναι η λεγόμενη πρόκληση τοκετού. Δηλαδή ο μαιευτήρας με τεχνητό τρόπο (χειρισμοί και φάρμακα) ξεκινά τη διαδικασία του τοκετού.
Οι ιατρικές ενδείξεις πρόκλησης τοκετού είναι συγκεκριμένες και σαφείς. Πλην της παράτασης της κύησης που αναφέραμε, πρόκληση τοκετού γίνεται και όταν συντρέχουν οι πιο κάτω λόγοι:

• δυσπραγία του εμβρύου ( δηλαδή το έμβρυο δίνει σημεία ότι αρχίζει το περιβάλλον της μήτρας να μην του αρκεί για την ανάπτυξη του, ότι δεν αιματώνεται ή δεν οξυγονώνεται επαρκώς. • νοσηρότητα εκ μέρους της εγκύου, πχ εκλαμψία.

Από ότι φαίνεται όμως δεν υφίστανται πρόκληση τοκετού μόνον οι επίτοκες που έχουν τις πιο πάνω ενδείξεις. Πολύ συχνά οι μαιευτήρες ονομάζουν ένα τοκετό παρατασιακό και τον προγραμματίζουν βάσει του δικού τους προγράμματος εργασίας και όπως έδειξε η μια πρόσφατη περιγεννητική μελέτη, βάσει των αργιών και των γιορτών. Αυτό είναι πολύ κακό; Είναι κακό διότι παρόλο που η γυναίκα έχει τα οφέλη μιας προγραμματισμένης επέμβασης και βοήθειας, βρίσκεται στο μαιευτήριο πριν καν την πιάσουν οι πόνοι, πριν καν η φύση δώσει την έναρξη, και αρχίζει ένας φαύλος κύκλος ιατρικών ενεργειών που συχνά έχουν επιπτώσεις στο νεογέννητο. Ο τοκετός είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο και του ταιριάζει μια φυσιολογική έναρξη.

Πηγή: Μοthereducation

Aπαράδεκτες αναίτιες καισαρικές στα όρια της προωρότητας

Είναι γνωστό ότι τα μισά και πλέον παιδία σε πολλά μαιευτήρια της χώρας μας γεννιούνται με καισαρική τομή. Οι ειδικοί του  Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας υπολογίζουν το ποσοστό των αναγκαίων καισαρικών σε μια χώρα, δηλαδή αυτών που έχουν πραγματική, σημαντική ιατρική ένδειξη, σε 15%. Το υπόλοιπο 35% των παιδιών γεννιούνται στην Ελλάδα μετά από εγχείρηση που δεν είχε ιατρική ένδειξη.

Η εγχείρηση αυτή «λύνει» τα χέρια του ιδιώτη γυναικολόγου, που δεν έχει την «πολυτέλεια» να περιμένει επί ώρες τον φυσιολογικό τοκετό και θέλει να ελαχιστοποιήσει οποιαδήποτε πιθανότητα επιπλοκής από τη διαδικασία του φυσιολογικού τοκετού. Ωφελεί ακόμα τα ιδιωτικά μαιευτήρια, με περισσότερες ημέρες νοσηλείας για τις γυναίκες, ενώ φυσικά εκτινάσσει το «κόστος» της γέννας για τις οικογένειες. Από την άλλη μεριά, ο μαιευτήρας που καταλήγει στην εύκολη λύση της καισαρικής τομής δεν λαμβάνει υπόψιν του, δεν δείχνει ενδιαφέρον για την επιδείνωση της υγείας της γυναίκας: χειρουργείο, τομή, ράμματα, πιθανότητα για λοίμωξη, αιμορραγία, επιπλοκές αναισθησίας, αργή ανάρρωση. Δεν λαμβάνει υπόψιν του την υγεία του μωρού που γεννιέται με καισαρική: πιο πιθανό να χρειαστεί ανάνηψη αμέσως μετά τη γέννηση, να παρουσιάσει αναπνευστικά προβλήματα, λοιμώξεις και μακροπρόθεσμα αλλεργική προδιάθεση, άσθμα.Τέλος δεν λαμβάνει υπόψιν του την έναρξη του θηλασμού, την οποία και εμποδίζει: μωρό που μετά από την καισαρική απομακρύνεται συχνότερα και για περισσότερο χρόνο από τη μητέρα του, μωρό που μένει για περισσότερες ημέρες σε μαιευτήρια εχθρικά προς το θηλασμό και παίρνει μπιμπερό, μωρό που είναι ναρκωμένο από τα φάρμακα της αναισθησίας, μητέρα που είναι ναρκωμένη, κουρασμένη ή πονάει, δυσκολία στις στάσεις του θηλασμού από το χειρουργικό τραύμα.

Σα να μην έφταναν όλα αυτά, κάποιοι στο χώρο της ιδιωτικής υγείας φαίνεται πως έχουν αποθρασυνθεί εντελώς. Παρατηρείται τελευταία η συστηματική τακτική της καισαρικής με το κλείσιμο του όγδοου μήνα κύησης, στις 38 εβδομάδες, για ασήμαντη αφορμή. Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ο μαιευτήρας, με συστηματική κινδυνολογία, πείθει την έγκυο ότι υπάρχει ένδειξη για να βγει το μωρό, ένδειξη που θα προκαλούσε το γέλιο σε ευρωπαίο επιστήμονα. Ο μαιευτήρας «ξεμπερδεύει» με την περίπτωση με το που μπαίνει στο μήνα της, κάνει μια εύκολη καισαρική βγάζοντας ένα μικρό μωρό. Το νεογέννητο ζυγίζει κάτι λιγότερο ή περισσότερο από δυόμισι κιλά, κλαίει με την πρώτη ανάσα όπως τα άλλα αλλά είναι πολύ, πολύ διαφορετικό από τα τελειόμηνα: είναι ανώριμο νευρολογικά, χωρίς αποθήκες λίπους στο σώμα του. Κινδυνεύει περισσότερο από ίκτερο, από υπογλυκαιμία, σε σχέση με ένα πραγματικά τελειόμηνο. Δυσκολεύεται να πιάσει τη θηλή της μαμάς, κάνει ατελείς θηλαστικές κινήσεις, κοιμάται εύκολα στο στήθος, δεν έχει δύναμη να ρουφήξει και να βγάλει το γάλα. Όλα αυτά τα μωρά καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια στο τάισμα ξένου γάλακτος με μπουκάλι.

Κάθε φορά που ένας γιατρός χωρίς ιατρικό λόγο βγάζει πρώιμα και πριν το αποφασίσει η φύση ένα παιδί στον κόσμο, αυξάνει εν γνώσει του τους κινδύνους αυτό το παιδί και η μητέρα του να αρρωστήσουν. Το μωρό δε θα θηλάσει, δηλαδή θα πάθει περισσότερες πρώιμες λοιμώξεις, αλλεργίες, θα βρεθεί σε κίνδυνο μακροπρόθεσμα για άσθμα, υπέρταση, διαβήτη, παχυσαρκία, χαλασμένα δόντια, αποφρακτική άπνοια στον ύπνο, καρκίνο. Η μητέρα δε θα θηλάσει, δηλαδή θα κινδυνέψει πιο πολύ από επιλόχειο κατάθλιψη, διαβήτη, υπέρταση, υπερλιπιδαιμία, οστεοπόρωση, καρκίνο μαστού, καρκίνο ωοθηκών, παχυσαρκία. Κάθε γιατρός που «ξεμπερδεύει» με καισαρική στις 38 εβδομάδες κύησης, ώστε να μη χρειαστεί να τρέξει νύχτα κατά τις επόμενες τρεις εβδομάδες για το φυσιολογικό τοκετό που ξεκίνησε, πρέπει να έχει βάρος στην συνείδησή του. Πρόκειται για πρακτική ηθικά απαράδεκτη.

Στέλιος Παπαβέντσης Παιδίατρος – Συγγραφέας MRCPCH DCH
Διπλωματούχος Βασιλικού Κολλεγίου Παιδιατρικής Μεγάλης Βρετανίας