Το παιδί που χτυπά ή/και δαγκώνει

Της παιδιάτρου Αννας Πατσούρου

Πολλές φορές, παρόλη την ευγένεια της ψυχής μας, την αυτοθυσία με την οποία μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και την πνευματική μας καλλιέργεια, ανακαλύπτουμε πως τόσο καιρό ξενυχτούσαμε και αγαπούσαμε ένα δυνάστη που κάθε φορά που συναντά παιδάκια τα δαγκώνει ώσπου να ματώσουν, τα χτυπά και τους παίρνει όλα τα παιχνίδια, ώσπου οι γονείς τους να τα πάρουν και να φύγουν για να πάνε στο σπίτι τους και να πουν για μας τα χειρότερα λόγια.

Εάν το παιδί σας χτυπά ή/και δαγκώνει αναλογιστείτε τα παρακάτω:

v     Μήπως χτυπάτε το παιδί σας; Συνήθως αυτός είναι ο λόγος που μαθαίνουν τα παιδιά να χτυπούν και τα ίδια άλλα παιδάκια.

v     Ενδέχεται και σεις οι ίδιοι να δαγκώνατε κάποτε, παρόλο που τώρα είστε ειρηνιστές. Ρωτήστε τους γονείς σας.

v     Τα παιδιά γνωρίζουν το κόσμο με το στόμα τους και δεν ξέρουν πως το δάγκωμα πονά και δεν επιτρέπεται.

v     Συνήθως δαγκώνουν και χτυπούν όταν είναι με περισσότερα από ένα ξένο παιδί. Ένα ξένο παιδί είναι αρκετό. Αποφύγετε συναντήσεις με πολλά παιδάκια και μη ξεχνάτε να επαγρυπνείτε.

v     Τα παιδιά εκδηλώνουν θυμό ή μειωμένο αυτοέλεγχο όταν βγάζουν δόντια, όταν πεινούν, είναι κουρασμένα ή βαριούνται. Μην ξεφεύγετε ποτέ από το πρόγραμμα του φαγητού ή του ύπνου τους, κυρίως αν πρόκειται να συναντήσετε άλλα παιδάκια.

v     Τα παιδιά μπορεί να δαγκώνουν για να τραβήξουν την προσοχή σας. Μήπως τα έχετε παραμελήσει, έχετε πολλές σκοτούρες ή περνάτε οι ίδιοι μια πολύ δύσκολη φάση στη ζωή σας;

v     Μήπως είστε σε φάση απογαλακτισμού και το κάνετε με ρυθμούς πολύ γρήγορους για το παιδί;

Κατά τα άλλα προσπαθήστε να:

v     Αποδεχτείτε το γεγονός ότι το παιδί σας δαγκώνει και χτυπά. Δε φταίτε εσείς γι’ αυτό.

v     Απομακρύνετε το παιδί σας γρήγορα από το παιδάκι που χτύπησε ή δάγκωσε.

v     Εξηγήσετε «πονάει ο φίλος σου, ποτέ δεν χτυπάμε τους φίλους μας», ή «δαγκώνουμε το φαγητό, όχι τους φίλους μας».

v     Μην αντιδράτε με βία στο παιδί.

v     Δώσετε πολλή αγάπη στο παιδί τις υπόλοιπες ώρες.

v     Κάνετε «πλύση εγκεφάλου» όλη τη μέρα. «Τι καλό κορίτσι είναι αυτό που δε χτυπάει, ξέρεις πόσο περήφανη με κάνεις, οι φίλοι μας πονάνε όταν τους δαγκώνουμε, κ.λ.π.».

Μερικές μητέρες συνιστούν το παρακάτω κόλπο: κάθε φορά που το παιδί δαγκώνει ή χτυπά, του δίνουμε «φάρμακο για δάγκωμα», δηλαδή δύο σταγόνες ξύδι από ένα μπουκαλάκι με σταγονόμετρο που κουβαλάμε παντού μαζί μας. Πρέπει όμως να το δίνουν και οι παππούδες, η δασκάλα στον παιδικό, η νταντά κάθε φορά που το παιδί έχει τη συμπεριφορά που αποδοκιμάζουμε. Λειτουργεί σε δύο εβδομάδες το πολύ.

Kρίσεις θυμού

Από την παιδίατρο-σύμβουλο θηλασμού Αννα Πατσούρου

ΚΡΙΣΕΙΣ  ΟΡΓΗΣ

Κρίσεις οργής συμβαίνουν σε πολλά παιδάκια κυρίως μεταξύ 2 και 3 χρονών. Το σκηνικό συνήθως είναι το εξής: μόλις δεν ικανοποιηθεί μια επιθυμία του παιδιού, εκείνο πέφτει κάτω κι αρχίζει να χτυπιέται (να κλωτσάει και να χτυπά γροθιές με τα χέρια του) και να ωρύεται. Η κρίση κρατά από λίγα λεπτά ως μισή ώρα και τίποτε δε φαίνεται να μπορεί να τη σταματήσει.

Κρίσεις οργής φαίνεται να συμβαίνουν πιο συχνά όταν:

v     Το παιδί πεινάει.

v     Βλέπει πολύ τηλεόραση.

v     Το έχετε παραμελήσει και θέλει να τραβήξει την προσοχή σας.

v     Δεν έχετε στο παιδί προκαθορισμένο ημερήσιο πρόγραμμα, ή αντίθετα έχει διαταραχτεί το πρόγραμμά του.

v     Υπάρχει εκλυτικός παράγοντας για να αισθανθεί ένταση, π.χ. ένας ανεπιθύμητος επισκέπτης στο σπίτι, ή ένας τσακωμός που δεν εκτονώθηκε μεταξύ των γονιών.

Ακολουθούν μερικές συμβουλές για το πώς να «επιβιώσετε» εσείς και το παιδί σας από αυτή τη φάση της εξέλιξής του:

v     Φροντίστε να τηρείτε ευλαβικά το πρόγραμμα του παιδιού ως προς τις ώρες φαγητού και ύπνου.

v     Μόλις το παιδί πέσει κάτω, φροντίστε να απομακρύνετε αιχμηρά αντικείμενα όπως τραπέζια με γωνίες, σιδερένια ή ξύλινα παιχνίδια, κ.λ.π., για να είναι ασφαλές εκεί που χτυπιέται.

v     Το ξύλο και η υστερία όχι μόνο δε σταματούν την κρίση, αλλά συνήθως τη χειροτερεύουν.

v     Μη θυμώνετε, μην το μαλώνετε, μην προσπαθείτε να του βάλετε μυαλό την ώρα της κρίσης.

v     Αποδεχτείτε το γεγονός ότι το παιδί σας θα κάνει τέτοιες κρίσεις για ένα διάστημα.

v     Την ώρα που έχει την κρίση οργής, συνεχίστε να ασχολείστε μ’ αυτό που κάνατε, ή αλλάξτε δωμάτιο χωρίς να είστε περιφρονητικοί ή επιδεικτικοί, (π.χ. δε λέμε «φεύγω βρωμόπαιδο,έτσι σε μεγαλώνω εγώ;», αλλά μπορούμε να πούμε απαλά «σε περιμένω μέσα να παίξουμε»).

v     Αν το αντέχετε, καθίστε υπομονετικά δίπλα στο παιδί ώσπου να τελειώσει η κρίση, χωρίς να αγωνιάτε. Μπορείτε να του ψιθυρίσετε απαλά πως το αγαπάτε και πως θα περάσει.

v     Αν η κρίση συμβεί σε δημόσιο χώρο μείνετε ήρεμοι και περιμένετε να τελειώσει. Εάν υπάρχει δυνατότητα, μεταφέρετε το παιδί σε πιο κλειστό και απομονωμένο μέρος.

v     Μην ξεχνάτε πως το παιδί είναι σε πιο δύσκολη θέση από σας, γιατί δεν μπορεί να σταματήσει στιγμιαία την έκρηξη της οργής του, την ώρα που ο γονιός συνήθως το αποδοκιμάζει.

v     Μην τιμωρείτε το παιδί.

v     Ποτέ να μην ικανοποιήσετε το αίτημα για το οποίο άρχισε η κρίση. Έτσι κι αλλιώς στην πορεία της κρίσης τα παιδιά μπορεί να ξεχάσουν τι ήθελαν αρχικά.

v     Εάν η κρίση άρχισε λόγω κάποιας αδικίας εις βάρος του παιδιού, εξηγήστε του και ζητήστε συγνώμη αλλά και πάλι μην ικανοποιήσετε το αίτημά του για το οποίο άρχισε η κρίση.

v     Αμέσως μετά την κρίση δώστε στο παιδί να φάει κάποια θρεπτική τροφή (αλλά όχι γλυκό).