Προϊόντα μέλισσας και λοιμώξεις αναπνευστικού.

Το ανθρώπινο σώμα βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με παθογόνους μικροοργανισμούς που εισέρχονται με τον εισπνεόμενο αέρα , το νερό ή το φαγητό, από βλάβες του δέρματος, τσιμπήματα ή δαγκώματα εντόμων ή ζώων και με τη σεξουαλική επαφή. Όταν βρεθούν μέσα στον οργανισμό προσπαθούν να επιβιώσουν και να αναπαραχθούν. Οι περισσότεροι δεν το κατορθώνουν. Πολλοί εξουδετερώνονται από την εσωτερική θερμότητα ή το χημικό περιβάλλον του σώματος ή από φιλικά βακτηρίδια . Άλλοι αποβάλλονται με τη βλέννα , τα ούρα , τον ιδρώτα ή και τα κόπρανα. Όσοι επιβιώνουν το καταφέρνουν σε βάρος υγιών κυττάρων και ιστών. Κάποιοι  μικροοργανισμοί μπορούν να ζήσουν μόνο σε ορισμένο τύπο ιστού, ενώ άλλοι εξαπλώνονται σε όλο το σώμα.

Τα τρία στάδια , εισβολή, πολλαπλασιασμός και αντίδραση του σώματος , συνιστούν τη λοίμωξη.

Αν και οι περισσότερες λοιμώξεις δεν είναι σοβαρές ούτε διαρκούν πολύ , ορισμένες εξελίσσονται σε βαριές , ακόμη και επικίνδυνες παθήσεις.

Μόλις εισβάλλει ο παθογόνος μικροοργανισμός , το ανοσοποιητικό σύστημα αντεπιτίθεται. Ειδικές πρωτεΐνες (αντισώματα) συνεργάζονται με λευκοκύτταρα του αίματος για την εξουδετέρωση ή και την καταστροφή του. Το ανοσοποιητικό έχει την ικανότητα να <<θυμάται>>  την επαφή με συγκεκριμένα παθογόνα ώστε να αντιμετωπίσει μελλοντικές εισβολές.

Η δράση των προϊόντων της μέλισσας στο αναπνευστικό σύστημα μπορεί να αποδοθεί κύρια στην αντιμικροβιακή και την αντιφλεγμονώδη τους δράση.

Η πρόπολη έχει κυρίως χρησιμοποιηθεί στις παθήσεις του αναπνευστικού καθώς δρά ανασταλτικά στην παθογόνο δράση πολλών μικροβίων το δε μέλι σε συνέργεια με την πρόπολη έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματικό στην  αντιμετώπιση της χρόνιας βρογχίτιδας.

Ο συνδυασμός της βιταμίνης C και των καροτενοειδών που υπάρχουν στη γύρη και την πρόπολη ενισχύει  το ανοσοποιητικό σύστημα  προφυλάσσοντας τον οργανισμό από ιογενείς και μικροβιακές λοιμώξεις.

Ο συνδυασμός του μελιού με γύρη, βασιλικό πολτό ή /και πρόπολη παρουσιάζει έντονη αντι-ιική δράση ιδιαίτερα έναντι του ιού της γρίπης.

Η πρόπολη αποτελεί ισχυρό αντιμικροβιακό παράγοντα ο συνδυασμός της δε με μέλι πολλαπλασιάζει την αντιμικροβιακή δράση των δύο συστατικών αναιρώντας οποιονδήποτε κίνδυνο και διευκολύνοντας την αφομοίωση του προϊόντος από τον οργανισμό.

Η αντιβηχική , αποχρεμπτική και καταπραϋντική του δράση συνδέεται με την περιεκτικότητά του σε συγκεκριμένα πτητικά συστατικά καθώς επίσης και στην αντιμικροβιακή του δράση.

Η χρήση των προϊόντων της μέλισσας στη σύγχρονη θεραπευτική καθώς και η συνεργιστική δράση αυτών μεταξύ τους αλλά και με άλλα φυσικά προϊόντα ανοίγει το δρόμο για μια άλλη αντιμετώπιση

Μια αντιμετώπιση που στοχεύει στον άνθρωπο και όχι στην ασθένεια.

 

Βασίλης Τσούτσος

Ομοιοπαθητικός-Πνευμονολόγος

Παπαφλέσσα 14- Βριλήσσια

Τηλ. 2108105455

Κιν. 6972310200

Ίκτερος στα μωρά και σχετικές πρακτικές που βλάπτουν τον θηλασμό

 

Ίκτερος είναι το κίτρινο χρώμα στο δέρμα εξαιτίας μιας ουσίας που λέγεται χολερυθρίνη. Τα μωρά γεννιούνται με ανώριμο συκώτι, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να απομακρύνουν αποτελεσματικά αυτήν την ουσία. Αυτό σημαίνει ότι πολλά νεογνά θα εμφανίσουν το λεγόμενο φυσιολογικό ίκτερο, ένα εμφανές κίτρινο χρώμα ιδιαίτερα έντονο στις τρεις με τέσσερις ημέρες μετά τη γέννηση, το οποίο σταδιακά εξαφανίζεται μέσα στις πρώτες εβδομάδες.
Ο φυσιολογικός ίκτερος απαιτεί μόνο παρακολούθηση από τη μεριά του γιατρού. Εξετάσεις αίματος για την τιμή της χολερυθρίνης είναι καλό να γίνονται με περίσκεψη, εφόσον προκαλούν πόνο, μπορεί να αγχώσουν αναίτια και να δώσουν το έναυσμα για λανθασμένες πρακτικές. Εξάλλου υπάρχουν και αναίμακτες μέθοδοι για τη μέτρηση της χολερυθρίνης. Συχνά είναι αρκετή απλή έκθεση του μωρού στο φως της ημέρας για κάποια χρονικά διαστήματα μέσα στο 24ωρο. Αν ο ίκτερος είναι έντονος είναι πιθανό να γίνει φωτοθεραπεία, να τοποθετηθεί δηλαδή το μωρό κάτω από μια λάμπα στο μαιευτήριο ώστε η χολερυθρίνη να απορροφηθεί πιο γρήγορα. Σε αυτήν την περίπτωση ο θηλασμός όχι μόνο πρέπει να συνεχιστεί, αλλά να γίνουν προσπάθειες για αποτελεσματικότερη τεχνική και πιο συχνό τάισμα στο στήθος. Τσάι, νερό, ζαχαρόνερο και ξένο γάλα δεν έχουν σημαντική θέση στην αντιμετώπιση του νεογνικού ικτέρου.
Πολύ υψηλά επίπεδα χολερυθρίνης στο αίμα του παιδιού μπορούν να προκαλέσουν κερνίκτερο, μια σπάνια αλλά πολύ σοβαρή πάθηση με μόνιμα νευρολογικά προβλήματα. Ο κερνίκτερος συχνά συσχετίζεται με το λεγόμενο «ίκτερο του μη θηλασμού». Πρόκειται για γυναίκες που δεν έκαναν καλό ξεκίνημα, δε θήλασαν αμέσως το μωρό τους, δεν έμαθαν τις σωστές τεχνικές για την τοποθέτηση του μωρού στο στήθος και το πιάσιμο της θηλής, πήραν λάθος οδηγίες από επαγγελματίες υγείας και έφυγαν από το μαιευτήριο χωρίς το μωρό να παίρνει στην πραγματικότητα γάλα από το στήθος και χωρίς ραντεβού στο σπίτι με ειδικό γαλουχίας. Τα μωρά αυτά επιστρέφουν σύντομα στο νοσοκομείο βαριά άρρωστα και αφυδατωμένα, με σημαντική πιθανότητα να πάθουν κερνίκτερο. Ωστόσο για τις περιπτώσεις αυτές φυσικά και δε φταίει ο θηλασμός αλλά η κακή υποστήριξη της θηλάζουσας μητέρας από το σύστημα υγείας, που οδήγησε σε αναποτελεσματικό θηλασμό, μεγάλη απώλεια βάρους και σε ένα άρρωστο παιδί. Πρώιμος, ανεμπόδιστος, επιτυχημένος θηλασμός με σωστή καθοδήγηση από το μαιευτήριο δε θα φέρει σχεδόν ποτέ ένα παιδί στο δρόμο του κερνίκτερου.
Ο αποκλειστικός θηλασμός είναι ο φυσιολογικός τρόπος διατροφής για τα βρέφη. Ο φυσιολογικός ίκτερος είναι συχνά παρατεταμένος σε μωρά που θηλάζουν. Είναι πιθανό να παραμείνουν κίτρινα για αρκετές εβδομάδες, έως και τρεις μήνες. Η αιτία είναι άγνωστη αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται για πρόβλημα υγείας. Τα μωρά αυτά είναι εντελώς φυσιολογικά και το επίμονο κιτρίνισμά τους δεν έχει καμία άμεση ή απώτερη συνέπεια. Τελευταίες έρευνες μάλιστα προσφέρουν ενδείξεις ότι ο παρατεταμένος ίκτερος του θηλασμού ίσως αποτελεί πλεονέκτημα για το μωρό που θηλάζει, σε σύγκριση με εκείνο που παίρνει μπιμπερό. Η χολερυθρίνη είναι αντιοξειδωτική ουσία και δυνητικά χρήσιμη, με θετικό ρόλο. Πολλές παράμετροι του ζητήματος βρίσκονται ακόμα υπό έρευνα. Εκείνο που οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν είναι ότι ένα βρέφος δύο μηνών που είναι ελαφρώς κίτρινο, θηλάζει αποκλειστικά, μεγαλώνει σωστά, .έχει φυσιολογικά κόπρανα (όχι άσπρα ή αποχρωματισμένα) και φυσιολογικά ούρα (όχι σκούρα ή υπέρχρωμα) και φαίνεται υγιές στην κλινική εξέταση του γιατρού, δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση να σταματήσει, προσωρινά ή μόνιμα, το θηλασμό. Πολλές μητέρες έχουν διακόψει τη γαλουχία αναίτια, ενάντια στα επιστημονικά δεδομένα. Ο γιατρός πρέπει να καθησυχάσει τον εαυτό του και τους γονείς, παραγγέλνοντας κάποιες απλές εξετάσεις ώστε να αποκλειστούν σπάνιες αιτίες παρατεταμένου ικτέρου, και έπειτα πρέπει να ενθαρρύνει τη συνέχιση της γαλουχίας.

Στέλιος Παπαβέντσης MRCPCH DCH IBCLC 2011

«Σ΄αγαπάω αλλά μόνο όταν δεν κάνεις αταξίες»

Πριν από 50 χρόνια και πλέον, ο ψυχολόγος Καρλ Ρότζερς είπε ότι το να αγαπάμε απλώς τα παιδιά μας δεν είναι αρκετό. Και τόνισε ότι πρέπει να τα αγαπάμε άνευ όρων γι΄ αυτό που είναι, όχι γι΄ αυτό που κάνουν.

Ως πατέρας ξέρω ότι αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα, που μάλιστα σήμερα αμφισβητείται από συμβουλές για το αντίθετο: για το πώς να γίνουμε «γονείς υπό όρους», πώς να αυξάνουμε τη στοργή όταν το παιδί είναι «καλό» και να την περιορίζουμε όταν δεν είναι.

Έτσι ο παρουσιαστής τοκ-σόου Φιλ Μακγκρό μας λέει στο βιβλίο του «Family First» («Πρώτα η οικογένεια», Free Ρress, 2004) ότι πρέπει να προσφέρουμε με φειδώ στα παιδιά αυτά που χρειάζονται ή με τα οποία χαίρονται, να τα μετατρέπουμε σε επιβραβεύσεις που θα τους προσφέρουμε ή θα τους αρνούμαστε ώστε να «συμπεριφέρονται σύμφωνα με τις επιθυμίες μας». Και «ένα από τα πιο ισχυρά νομίσματα για ένα παιδί», προσθέτει, «είναι η αποδοχή και η έγκριση των γονιών του».

Σύμφωνα με τους «Νιου Γιορκ Τάιμς», με τον τρόπο αυτό τα παιδιά διδάσκονται ότι τα αγαπούν και ότι είναι αξιαγάπητα μόνον όταν κάνουν οτιδήποτε αποφασίζουμε εμείς ότι είναι καλό. Ο έπαινος γίνεται άλλη μία μέθοδος ελέγχου, ανάλογη της τιμωρίας. Με τη στάση αυτή, είχε προειδοποιήσει ο Ρότζερς, τα παιδιά μπορεί να χρειαστούν κάποια στιγμή ψυχαναλυτή για να τους δώσει την άνευ όρων αποδοχή, την οποία δεν βρήκαν όταν ήταν σημαντικό να βρουν. Είχε άραγε δίκιο ο Ρότζερς; Ας δούμε τα δεδομένα.

Το 2004, δύο Ισραηλινοί ερευνητές, οι Αβί Ασόρ και Γκάι Ροθ, μαζί με τον Αμερικανό ψυχολόγο Έντουαρντ Ντέτσι, ρώτησαν περισσότερους από 100 φοιτητές αν η αγάπη που είχαν δεχθεί από τους γονείς τους φαινόταν να εξαρτάται από αν πετύχαιναν στο σχολείο, αν προπονούνταν πολύ στα σπορ, αν νοιάζονταν τους άλλους ή αν κατέπνιγαν αισθήματα όπως ο θυμός και ο φόβος. Αποδείχθηκε ότι τα παιδιά που δέχονταν αυτήν την υπό όρους αγάπη ήταν πιθανότερο να ενεργούν όπως ήθελαν οι γονείς.

Όμως το τίμημα ήταν βαρύ. Πρώτον, τα παιδιά αυτά είχαν την τάση να δυσανασχετούν με τους γονείς τους και να τους αντιπαθούν. Δεύτερον, είχαν την τάση να λένε ότι ο τρόπος που ενεργούν οφείλεται περισσότερο σε μια «ισχυρή εσωτερική πίεση», παρά στην αίσθηση ότι επιλέγουν πραγματικά. Επιπλέον, η ευτυχία τους έπειτα από μια επιτυχία ήταν συνήθως σύντομης διάρκειας και συχνά αισθάνονταν ενοχή ή ντροπή. Φέτος τον Ιούλιο, οι ίδιοι ερευνητές, επανέλαβαν την έρευνα του 2004 επεκτείνοντάς την.

Διαπιστώθηκε ότι η γονική «αγάπη υπό όρους» είτε δημιουργεί στα παιδιά ανθυγιεινά αισθήματα «εσωτερικού καταναγκασμού» είτε αυξάνει τα αρνητικά αισθήματα των εφήβων για τους γονείς τους. Αυτό που μας λένε οι μελέτες είναι ότι το να επαινούμε τα παιδιά επειδή έκαναν κάτι σωστό δεν αντισταθμίζει τα αρνητικά συναισθήματα που τους δημιουργούνται όταν παίρνουμε πίσω την αγάπη μας ή τα τιμωρούμε επειδή κάνουν κάτι λάθος. Και τα δύο είναι παραδείγματα γονικής αγάπης υπό όρους και είναι αμφότερα αντιπαραγωγικά.

Οι περισσότεροι γονείς θα διαμαρτύρονταν λέγοντας ότι φυσικά και αγαπούν τα παιδιά τους άνευ όρων. Όμως αυτό που μετράει είναι πώς φαίνονται τα πράγματα από την πλευρά των παιδιών – αν αισθάνονται ή όχι ότι τα αγαπούν εξίσου όταν τα κάνουν θάλασσα ή όταν δεν τα καταφέρνουν. Ο Άλφι Κον έχει γράψει 11 βιβλία για την ανθρώπινη συμπεριφορά και την εκπαίδευση, ανάμεσα στα οποία τα «Unconditional Ρarenting» (Γονείς άνευ όρων) και «Ρunished by Rewards» (Τιμωρία με επιβράβευση).

Με μια ματιά

Τι δείχνουν οι έρευνες για τα παιδιά που δέχονται αγάπη «υπό όρους» από τους γονείς τους:

ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΟΤΕΡΟ να ενεργούν όπως θέλουν οι γονείς

ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΣΗ να δυσανασχετούν με τους γονείς τους και να τους αντιπαθούν

ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ πως ο τρόπος που ενεργούν οφείλεται σε μια «ισχυρή εσωτερική πίεση»

Η ΕΥΤΥΧΙΑ που αισθάνονται έπειτα από μια επιτυχία είναι συνήθως σύντομης διάρκειας

ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ συχνά ενοχή ή ντροπή

Ο ΕΠΑΙΝΟΣ του παιδιού επειδή έκανε κάτι «σωστό» δεν αντισταθμίζει την τιμωρία του γιατί έκανε κάτι «λάθος»

ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ είναι πώς φαίνονται τα πράγματα από την πλευρά του παιδιούαν αισθάνεται ή όχι ότι το αγαπούν εξίσου όταν τα κάνει θάλασσα ή δεν τα καταφέρνει.

 

[Τα Νέα]

Οι πρώτοι έρωτες

«Μαμά, είμαι ερωτευμένη!», «Μ’ αρέσει ο Δημήτρης», «Αγαπώ την Ελένη»… Η έκπληξή μας είναι η ίδια ακόμα κι αν δεν μας το ανακοινώσει το παιδί, αλλά το ανακαλύψουμε έμμεσα. Αν «σκαλίσουμε» λίγο στις αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια, οι περισσότεροι από εμάς θα θυμηθούμε ότι με εκείνο ή το άλλο αγοράκι ή κοριτσάκι που παίζαμε συχνά, νιώθαμε «κάτι παραπάνω». Μια μεγαλύτερη επιθυμία να είμαστε μαζί, μια μεγαλύτερη χαρά όταν το βλέπαμε, έναν ιδιαίτερο σύνδεσμο, ένα «γαργάλημα» ίσως, που ξεπερνούσε την απλή χαρά του παιχνιδιού. Κάπως έτσι μοιάζει το «παιδικό» αυτό συναίσθημα, το οποίο συνήθως, καθώς μεγαλώνουμε, έχουμε την τάση να το υποτιμάμε και να το γελοιοποιούμε λίγο, ίσως και από μια αίσθηση αμηχανίας ή ντροπής μπροστά στην ένταση που καμιά φορά θυμόμαστε ότι είχε.

Η αγνή παιδική αγάπη δεν είναι κλισέ…
Κι όμως, ανάλογα με τη στενότητα της σχέσης, τις συνθήκες μέσα στις οποίες συναντώνται τα δύο παιδιά, την ηλικία και κυρίως την ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού, ο σύνδεσμος αυτός μπορεί να εξελιχθεί, έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, σε μια σχέση γεμάτη πραγματική αγάπη, αφοσίωση, τρυφερότητα. Το κλισέ της «αγνής παιδικής αγάπης» δεν είναι λοιπόν και τόσο κλισέ, αν σκεφτεί κανείς πως η έλξη που αισθάνεται ένα παιδί για ένα παιδί του άλλου φύλου, τουλάχιστον μέχρι την εφηβεία, δεν έχει κίνητρα και σκοπιμότητες, όπως τη σεξουαλικότητα, τη «δημιουργία σχέσης» και τις πιο πολλές φορές ούτε καν τη διεκδίκηση μιας επιβεβαίωσης από τον άλλον.

Φουσκωμένες ιστορίες
Πολλές φορές όλη η ιστορία του ερωτευμένου παιδιού (ιδιαίτερα μάλιστα του αγοριού) είναι ένα κατασκεύασμα των γονιών. Τονίζουν πόσο «αντράκι» είναι το αγόρι, αλλά και πόσο «θηλυκό» το κορίτσι τους! Μπορεί να φτιάξουν ένα ολόκληρο ρομάντζο κάθε φορά που το βλέπουν να παίζει ή να δείχνει συμπάθεια σε ένα παιδί του άλλου φύλου. Ένα συμπαθέστατο τραγουδάκι του Νίκου Κυπουργού με τίτλο «Το καρδερινάκι» εκφράζει στο ρεφρέν όλο το καμάρι των γονιών για το παιδί που έχει τα συμπτώματα του ερωτευμένου: «…Μήτσο, το παιδί αγαπάει, πήρε απ’ τον μπαμπά του κι είναι ερωτιάρης!». Η τάση αυτή των γονιών συνήθως είναι άκακη, συχνά όμως είναι κόσμους μακριά από τα πραγματικά συναισθήματα του παιδιού και σηματοδοτεί φυσικά τις προσδοκίες τους από αυτό: Περιμένουμε να είσαι «ενεργός» στον ερωτικό τομέα, αυτό είναι κάτι που θαυμάζεται και επιβραβεύεται στην οικογένειά μας. Σε ένα παιδί ντροπαλό και εσωστρεφές μπορεί η πίεση αυτής της προσδοκίας, στην οποία δεν αισθάνεται ικανό να αντεπεξέλθει, να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα: Να το κάνει ακόμη πιο ντροπαλό και κλειστό.

Oι ηλικίες του έρωτα
Μπορούμε να πούμε ότι η «ερωτική ζωή» των παιδιών γίνεται πιο πλούσια και πιο δραστήρια σε ορισμένες περιόδους. Τα συναισθήματα και η σημασία τους διαφέρουν ανάλογα με την ηλικία στην οποία βρίσκεται ένα παιδί. Και παρόλο που φαίνεται κάπως αστείο, υπάρχουν παιδιά που δηλώνουν ερωτευμένα ήδη στα 5 και 6 τους χρόνια! Πολύ περισσότερο συμβαίνει αυτό στην προεφηβεία (10-12 ετών) και μετά βέβαια όλο και πιο πολύ καθώς προχωρά η εφηβεία. Τι είδους έρωτες είναι αυτοί; Πόσο σοβαροί είναι και τι σημαίνουν για τα παιδιά; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους:

1. Χτυποκάρδια στο θρανίο
Στο νηπιαγωγείο και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, αρκετά παιδιά δηλώνουν για πρώτη φορά ερωτευμένα και το εννοούν.
• Έντονα συναισθήματα: Αγαπούν με ένταση και αφοσίωση, έστω κι αν αυτό δεν κρατήσει για πολύ.
• Πρώτο στάδιο ανεξαρτησίας: Η εμπειρία αυτή έχει να κάνει με τη σταδιακή αποσύνδεση από την οικογένεια και την ανεξαρτητοποίηση της προσωπικότητάς τους. Το πρώτο σημαντικό στάδιο της αποσύνδεσης είναι η έναρξη του σχολείου, όταν το παιδί αποκτά πια τον εντελώς δικό του κοινωνικό περίγυρο, μια ομάδα συνομηλίκων με τους οποίους μοιράζεται τη μέρα του, το παιχνίδι του, τα ενδιαφέροντα και τα μυστικά του.

2. Προεφηβικές ανησυχίες
Το επόμενο κρίσιμο στάδιο είναι η προεφηβεία, η οποία θεωρείται μεν περίοδος «λανθάνουσας σεξουαλικότητας», αλλά αυτό μάλλον σε αντιδιαστολή με την επερχόμενη σεξουαλική «έκρηξη» της εφηβείας.
• Παιχνίδια έλξης και απώθησης: Σε αυτό το στάδιο, αν και το σώμα ακόμη αναπτύσσεται με αργό ρυθμό, τα παιδιά αρχίζουν να δείχνουν έντονο ενδιαφέρον προς το άλλο φύλο. Το ενδιαφέρον τους συχνά εκφράζεται με αρνητικό τρόπο, με κρίσεις, συγκρίσεις και συγκρούσεις, κόντρες και κοροϊδίες. Αρκετά παιδιά, ωστόσο, γνωρίζουν τους πρώτους ρομαντικούς έρωτές τους τώρα.
• Νέα φάση «αυτονόμησης»: Πρόκειται για μια νέα περίοδο αποδέσμευσης από το στενό κόσμο της πρώτης παιδικής ηλικίας και της οικογένειας. Τα παιδιά αρχίζουν να προσανατολίζονται σε πρότυπα εκτός οικογένειας, αποκτούν τις δικές τους προτιμήσεις, στους φίλους, τη μουσική, τα ρούχα, το φαγητό, τους «ήρωες». Είναι η περίοδος στην οποία, σύμφωνα με το διάσημο γάλλο ψυχολόγο Jean Piaget, αποκρυσταλλώνουν τις πρώτες δικές τους ηθικές και αισθητικές αξίες, την άποψή τους για το δίκαιο και το άδικο, το καλό και το κακό, το ωραίο και το άσχημο.

3. Το εκρηκτικό κοκτέιλ της εφηβείας
Η εφηβεία είναι το τελευταίο, πιο μακροχρόνιο και πιο ριζοσπαστικό από όλα τα στάδια της ανάπτυξης του παιδιού.
• Το σώμα δεν αστειεύεται: Απελευθερώνονται εκρηκτικά κοκτέιλ σεξουαλικών ορμονών, τα γεννητικά όργανα αναπτύσσονται, όλα επιβάλλουν στον έφηβο την αναζήτηση συγκεκριμένης σεξουαλικής ταυτότητας.
• Έντονες επιθυμίες: Μια περίοδος πόθου και ερωτικών φαντασιώσεων ξεκινάει, κατά την οποία ζητείται αντικείμενο. Oι έφηβοι ερωτεύονται, κρυφά ή φανερά, άστατα ή με πάθος. Η επιθυμία είναι πολύ έντονη για να κάνει διακρίσεις.
• Άστατες προτιμήσεις: Παρ’ όλα αυτά, ο έρωτας στην εφηβεία, αν και εκδηλώνεται με πάθος, είναι λιγότερο αφοσιωμένος από αυτόν των μικρότερων παιδιών. Oι έφηβοι συνήθως δεν είναι ιδιαίτερα ανεκτικοί, χάνουν την όρεξή τους κι απογοητεύονται εύκολα. Προέχει η αναζήτηση του εαυτού και στο πρόσωπο του ανθρώπου που ερωτεύονται ψάχνουν περισσότερο να δουν τις φαντασιώσεις τους να αντικατοπτρίζονται, παρά τον άλλον.

Εμείς και οι πρώτες τους αγάπες
Oι πρώτοι έρωτες των παιδιών βρίσκουν τους γονείς σχεδόν πάντα απροετοίμαστους. Δεν ξέρουν αν πρέπει να γελάσουν ή να ανησυχήσουν, να ασχοληθούν ή να αδιαφορήσουν. Μπορεί να αισθανθούν ακόμα και μια ανεπαίσθητη ζήλια όταν κάποιος άλλος, έστω κι αν αυτός είναι μόλις 10 ετών, μοιάζει σχεδόν να μονοπωλεί το ενδιαφέρον και την αφοσίωση του παιδιού τους.
• Το βοηθάμε να αυτονομηθεί: Το παιδί μεγαλώνει και αυτονομείται, μια διαδικασία υγιής και καθησυχαστική που όμως απαιτεί από τους γονείς να αποδεσμευτούν κι αυτοί, κάτι που δεν είναι πάντα εύκολο, είναι όμως αναγκαίο.
• Δεν παρεμβαίνουμε «απρόσκλητα»: Όσο για τα ίδια τα παιδιά, συνήθως μας δείχνουν αυτά μέχρι ποιο σημείο χρειάζονται ή επιθυμούν την παρέμβασή μας. Όταν μας ανακοινώνουν ότι είναι ερωτευμένα, δεν θέλουν τίποτε άλλο από το να μας δηλώσουν αυτή την κατάσταση που τα συνεπαίρνει ή απλώς τα απασχολεί.
• Δεν υποτιμάμε τα συναισθήματά τους: Τα παιδιά είναι πολύ ευαίσθητα όσον αφορά τους έρωτές τους και δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος να γελάσουμε, να κοροϊδέψουμε ή να διαλαλήσουμε σε όλους τους γνωστούς ότι είναι ερωτευμένα.
• Μένουμε ανοιχτοί στην επικοινωνία: Όταν μας ρωτάνε ή ζητούν τη συμπαράστασή μας και απλές και σύντομες εξηγήσεις στις απορίες τους, γιατί αυτό που θέλουν κυρίως είναι να καταλάβουμε αυτό που αισθάνονται και ίσως να τους διηγηθούμε κάτι από τη δική μας εμπειρία.
• Τους μιλάμε για το σεξ στην εφηβεία: Στην εφηβεία τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, γιατί εκεί τουλάχιστον χρειάζεται, το αργότερο όταν κάνουν ένα δεσμό, να τους μιλήσουμε για το σεξ, για τα όρια που θέλουμε να βάλουμε σε αυτό το θέμα και τους τρόπους να προστατεύσουν τον εαυτό τους, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά. Πέρα από το σεξ, όμως, και εδώ χρειάζονται από εμάς, πολύ διακριτικά τώρα, να δείξουμε ότι καταλαβαίνουμε αυτό που τους συμβαίνει.

Όταν το παιδί δεν «εκδηλώνεται»
Το ερωτικό ενδιαφέρον, η αναζήτηση ταυτότητας του φύλου ενός παιδιού και η εξερεύνηση των διαφορών, αλλά και των κοινών σημείων με το άλλο φύλο, η ανακάλυψη της σεξουαλικότητας, είναι πράγματα τα οποία όλα τα παιδιά βιώνουν και αποτελούν σημαντικότατα στάδια της ψυχικής και σωματικής τους ανάπτυξης. Δεν είναι όμως αυτονόητο ότι κάθε παιδί περνά τα στάδια αυτά εκδηλώνοντας ανοιχτά ερωτικό ενδιαφέρον για κάποιο άλλο παιδί. Το ότι πολλά παιδιά φτάνουν μέχρι και την ύστερη εφηβεία για να εκφράσουν ερωτικά συναισθήματα απέναντι σε ένα άλλο πρόσωπο δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι δεν έχουν ωριμάσει ερωτικά ή ότι δεν ενδιαφέρονται για τον έρωτα, αλλά έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία τους, με το ότι μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο εξωστρεφή, εκδηλωτικά ή «άνετα».

Ερωτευόμαστε όταν αλλάζουμε
Όπως λέει ο ιταλός ψυχολόγος F. Alberoni, ερωτευόμαστε όταν βρισκόμαστε σε μία διαδικασία βαθιάς αλλαγής. Σε στιγμές κρίσης, αλλαγής, μεταμόρφωσης ψάχνουμε κάποιον που θα μας βοηθήσει να βρούμε το δρόμο μας, έναν «οδηγό», χάρη στον οποίο θα μπορέσουμε να γίνουμε αυτό το «καινούργιο ον» προς το οποίο κατευθυνόμαστε. Είναι μια εσωτερική (και συνήθως υποσυνείδητη) παρόρμηση που μας ωθεί να αναζητήσουμε την «αδερφή ψυχή» και να «αναγεννηθούμε» μαζί της και με τη βοήθειά της. O έρωτας αποτελεί για πολλά παιδιά μέρος αυτής της νέας «περιπέτειας», το αγαπημένο πρόσωπο γίνεται -έστω στη φαντασία τους- σύμμαχος και σύντροφός τους.

Λουίζα Βογιατζή Συμβουλευτική ψυχολόγος.

[Vita.gr]

«Κακά» τα ψέματα των παιδιών

Για πολλούς το ψέμα είναι κατά κάποιον τρόπο ο πρώτος κρίκος μιας μακριάς αλυσίδας από εξαπατήσεις, κοροϊδίες, δολοπλοκίες, που συχνά οδηγούν στο να χάνουμε την εμπιστοσύνη προς το παιδί μας. Πώς να το πιστέψουμε μετά; Πώς να το εμπιστευόμαστε; Οι ψυχολόγοι μας εξηγούν σχετικά.

Τυπικά ψέματα των μικρών παιδιών

1. Επινοούν άλλη πραγματικότητα: Το καλύτερο παράδειγμα αυτού του τύπου ψέματος είναι ένα παιδί που έκανε κάποια ζημιά, π.χ. έσπασε ένα βάζο ή μια γλάστρα. Σίγουρα θα ήθελε να μην το είχε κάνει και ελπίζει ότι με την άρνησή του (το ψέμα του) θα μετατρέψει την επιθυμία του σε πραγματικότητα. Και μπροστά στην απτή απόδειξη του σπασμένου βάζου (και τη θυμωμένη έκφραση της μητέρας του) θα ήθελε να μην ήταν αυτός ο φταίχτης, αλλά κάποιος άλλος, η γάτα για παράδειγμα.
▪ Προσοχή! Τα παιδιά στην προσχολική ηλικία ζουν σ’ έναν κόσμο μαγικό, στον οποίο παρόμοιες φαντασιώσεις είναι πολύ διαδεδομένες.
▪ Τι να κάνετε: Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να μη δείξετε υπερβολικό ενδιαφέρον. Τίποτε δεν είναι χειρότερο από τις ανακρίσεις και την κατήχηση που, από την άλλη μεριά, θα ήταν και παράλογες. Η αλήθεια είναι τόσο προφανής και το ψέμα τόσο ολοφάνερο, που δεν υπάρχει λόγος να μεγαλοποιήσετε το γεγονός. Θα μπορούσατε, για παράδειγμα, να δώσετε στο παιδί σας ένα μικρό περιθώριο χρόνου μέχρι να του περάσει ο πρώτος φόβος και να ξαναμιλήσετε για το γεγονός αργότερα, σε μια πιο οικεία στιγμή.

2. Η φαντασία τους καλπάζει: Μια μέρα το παιδί σας έρχεται τρέχοντας και σας λέει ότι είδε μια αράχνη «τόσο μεγάλη», που θέλησε να το δαγκώσει. Ή ότι στον παιδικό σταθμό έπαιξε με τρία λιονταράκια!
▪ Προσοχή! Το παιδί στην περίπτωση αυτή φοβήθηκε και ο φόβος του το έκανε να δει έτσι την αράχνη. Επίσης, να θυμάστε ότι η φαντασία των παιδιών είναι πολύ γόνιμη κι αυτές οι ιστορίες δεν έχουν σχέση με τα ψέματα.
▪ Τι να κάνετε: Θα ήταν λάθος να πείτε στο παιδί σας να μη λέει ψέματα και ότι αράχνες τόσο μεγάλες δεν υπάρχουν. Ούτε είναι ανάγκη να τηλεφωνήσετε ανήσυχοι στον παιδικό σταθμό και να τους διηγηθείτε τι σας είπε το παιδί σας. Μπορείτε, όμως, να δώσετε στο παιδί σας να καταλάβει ότι ξέρετε την αλήθεια και ότι όσα σας είπε δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραμύθια.

3. Αγνοούν την πραγματικότητα: Τα παιδιά μπορεί να πουν ότι «χτες» πήγαν να επισκεφτούν τη γιαγιά τους, ενώ στην πραγματικότητα θα ήθελαν να πουν «κάποια φορά στο παρελθόν». Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τους αριθμούς.
▪ Προσοχή! Αυτές οι παρανοήσεις συμβαίνουν γιατί τα παιδιά δεν έχουν ακόμη πλήρη συνείδηση της έννοιας του χρόνου.
▪ Τι να κάνετε: Με ηρεμία και χωρίς να το κάνετε θέμα εξηγήστε στο παιδί σας με μικρά κατανοητά παραδείγματα την έννοια του χθες, του σήμερα και του αύριο.

4. Δεν ξέρουν να λένε ψέματα: Μια μέρα το παιδί σας γυρνώντας στο σπίτι από ένα φίλο του φέρνει μαζί του κι ένα αυτοκινητάκι λέγοντάς σας ότι του το χάρισε ο φίλος του. Βλέποντας όμως τη δυσπιστία να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σας, συμπληρώνει: «Αλήθεια λέω!».
▪ Προσοχή! Σε μια τέτοια περίπτωση ένα παιδί 4-5 χρονών έχει συνήθως λίγο ως πολύ συνείδηση ότι η ιστορία του δεν είναι απόλυτα αληθινή. Μπορεί όμως και να πιστεύει πως η «κλοπή» του είναι δικαιολογημένη, με τη σκέψη ότι ο φίλος του θα μπορούσε να του είχε χαρίσει το παιχνίδι. Ή όταν, για παράδειγμα, το άλλο παιδί έχει ένα σωρό τέτοια αυτοκινητάκια και αυτό κανένα. Ή όταν ο φίλος του είχε πάρει παλιότερα δικά του παιχνίδια.
▪ Τι να κάνετε: Ούτε και σε αυτή την περίπτωση είναι καλό να μετατρέψετε το γεγονός σε δράμα. Αντίθετα, θα πρέπει να δώσετε μια δυνατότητα στο παιδί σας ώστε να μπορέσει να ξεπεράσει το ψέμα, λέγοντάς του για παράδειγμα: «Καλά, παίξε σήμερα με το αυτοκινητάκι και αύριο θα το επιστρέψεις στο φίλο σου».

Αντιδράστε σωστά στα ψέματα
Με το που θα ακούσετε τα πρώτα του ψεματάκια μην κατηγορήσετε ποτέ το παιδί σας ότι είναι ψεύτης. Γιατί οι αρνητικές ετικέτες μειώνουν την εμπιστοσύνη που έχει το παιδί στον εαυτό του και μετατρέπονται συχνά σε μια πρόβλεψη που επαληθεύεται. Συγκρατήστε την οργή σας στα ψέματα των παιδιών σας. Και, κυρίως, μην προσπαθήσετε να αποσπάσετε την αλήθεια με απειλές. Γιατί έτσι οποιαδήποτε απάντηση πάρετε θα είναι μια απάντηση στις απειλές σας και όχι στο αίτημά σας για αλήθεια και τιμιότητα.
Μην επικεντρώνεστε στο ψέμα του παιδιού, αλλά στρέψτε την προσοχή σας στην ουσία. Δηλαδή στα γεγονότα και τις συμπεριφορές που βρίσκονται στη ρίζα του ψέματος. Αντί να ενοχοποιείτε το παιδί σας για το ψέμα του, συζητήστε μαζί του για το αποτέλεσμα της πράξης του και αναζητήστε μαζί έναν εφικτό τρόπο για να επανορθώσετε. Μην τιμωρείτε το παιδί σας για κάθε σφάλμα που παραδέχεται με ειλικρίνεια, γιατί έτσι θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι… εξυπνότερο να λέει ψέματα παρά την αλήθεια. Προσπαθήστε να μη λέτε συχνά ψέματα μπροστά στο παιδί σας. Ή φροντίστε να μη βρίσκεται μπροστά σε περίπτωση που πρόκειται να πείτε κάποιο… φοβερό ψέμα.

Πηγή: netfamily

Ο δεκάλογος της θεωρίας της Maria Montessori

Λόγια μιας γυναίκας για το παιδί, που ταξιδεύουν εδώ και έναν αιώνα μέχρι το σήμερα, πιο ζωντανά από ποτέ, μας θυμίζουν το λόγο για τον οποίο στεκόμαστε πλάι στο παιδί και υποδεικνύουν τον πραγματικό ρόλο του εκπαιδευτικού ή του θεραπευτή στη διαδικασία της μάθησης…Η Maria Montessori είναι η γυναίκα που δίδαξε στα παιδιά την αγάπη για τη μάθηση και στους μεγάλους την αγάπη για το κάθε παιδί.

Ο δεκάλογος της θεωρίας της Maria Montessori

  Μην αγγίζετε ένα παιδί παρά τη θέληση του.

  Μην μιλάτε με άσχημο τρόπο σε ένα παιδί και μην χρησιμοποιείτε άσχημα λόγια όταν αναφέρεστε σε αυτό κατά την απουσία του.

  Επικεντρωθείτε στο να ενισχύσετε και να βοηθήσετε να αναπτυχθούν τα θετικά στοιχεία και οι υπάρχουσες ικανότητες του παιδιού ώστε να μην αφήνουν χώρο για το ”κακό”.

  Βοηθήστε το να συμμετέχει ενεργά στην προετοιμασία του περιβάλλοντος μάθησης. Αφιερώστε σχολαστική και συνεχή φροντίδα σε αυτό. Βοηθήστε το παιδί να συνάψει εποικοδομητική σχέση με το περιβάλλον του. Δείξτε του το περιβάλλον μέσα στο οποίο κρύβονται τα μέσα που θα βοηθήσουν την ανάπτυξη του και υποδείξετε του την κατάλληλη χρήση τους.

  Να είστε πάντα έτοιμοι να ανταποκριθείτε στο κάλεσμα ενός παιδιού που έχει την ανάγκη σας και πάντα να ακούτε και να απαντάτε στο παιδί που σας απευθύνεται.

  Σεβαστείτε το παιδί που κάνει κάτι λάθος και μπορεί αργότερα να εντοπίσει μόνο του το λάθος και να διορθωθεί, αλλά να διακόψετε άμεσα και ρητά κάθε καταχρηστική χρήση του περιβάλλοντος και κάθε κίνηση που μπορεί να θέτει σε κίνδυνο το παιδί,το περιβάλλον του ή τους άλλους.

  Σεβαστείτε το παιδί τη στιγμή που ξεκουράζεται ή τη στιγμή που παρακολουθεί άλλους να εργάζονται ή όταν συλλογίζεται τι έχει κάνει ή τι θέλει να κάνει. Μην το κατευθύνετε ούτε να το αναγκάζετε σε άλλες μορφές δραστηριοτήτων.

  Βοηθήστε το παιδί που βρίσκεται σε αναζήτηση κάποιας δραστηριότητας και δεν μπορεί να βρει τι θέλει να κάνει.

  Να είστε ακούραστοι στο να επαναλαμβάνετε αυτό που θέλετε στο παιδί που αρνήθηκε λίγο νωρίτερα να σας ακούσει, να βοηθάτε το παιδί να αποκτήσει ό, τι δεν έχει ακόμη κατακτήσει και να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες του. Κάνετε το δημιουργώντας το μαθησιακό περιβάλλον με φροντίδα, εξοπλισμένοι με αυτοσυγκράτηση και σιωπή, χρησιμοποιώντας ήπια λόγια και γεμάτη αγάπη παρουσία. Κάνετε αισθητή την παρουσία σας στο παιδί που βρίσκεται σε αναζήτηση και αποστασιοποιηθείτε από το παιδί που έχει βρει τις απαντήσεις του.

  Πάντα να συμπεριφέρεστε στο παιδί χρησιμοποιώντας τους καλύτερους τρόπους σας και να του προσφέρετε τον καλύτερο εαυτό σας .

Η Maria Montessori γεννήθηκε στο Chiaravalle της Ιταλίας στις 31 Αυγούστου1870. Έφυγε από τη ζωή το 1952 στο Noordwijk της Ολλανδίας. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης και έγινε η πρώτη γυναίκα γιατρός στην Ιταλία! Κατά τη διάρκεια της πρακτικής της στην Ιατρική, οι κλινικές παρατηρήσεις της την οδήγησαν στο να αναλύσει τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά μαθαίνουν.

Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά κατασκευάζουν αυτά που θα μάθουν από ότι υπάρχει στο περιβάλλον τους. Το 1902 ξεκίνησε τις σπουδές της στην παιδαγωγική, την πειραματική ψυχολογία και την ανθρωπολογία.Έδωσε διαλέξεις για εκπαιδευτικές μεθόδους που αφορούν σε παιδιά που πάσχουν από ψυχικές ασθένειες. Το 1907 εγκαινιάστηκε το “Casa de Bambini”. Ήταν το πρώτο σπίτι στη συνοικία San Lorenzo της Ρώμης και έγινε η πηγή της μεθόδου Montessori για τους εκπαιδευτικούς.

Το 1911 φεύγει από τον κλάδο της Ιατρικής και ασχολείται με το εκπαιδευτικό έργο. Το 1913 ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ και η σύζυγός του Mαμπέλ εγκαινίασαν τoν Μορφωτικό Σύλλογο Μontessori ( Montessori Educational Association ) στην Ουάσινγκτον. Εισέρχεται στον κόσμο της Παιδαγωγικής μια νέα μέθοδος, στην οποία τα υλικά είναι κύρια πηγή μάθησης κατά την προσχολική περίοδο.

Η μέθοδος αυτή βασίζεται στην προώθηση της πρωτοβουλίας και την ανταπόκριση του παιδιού με τη χρήση ενός ειδικά σχεδιασμένο εκπαιδευτικό υλικό. Το παιδί πρέπει να μαθαίνει σύμφωνα με το δικό του ρυθμό και έτσι να ανακαλύπτει τη γνώση.

 

 

Πηγή iKid

 

 

Το θαύμα της Ζωής: εικόνες που δεν έχετε ξαναδεί σε ένα βίντεο από ένα Έλληνα επιστήμονα

Παρακολουθείστε μέσα σε 9 λεπτά, όσα συμβαίνουν στο γυναικείο σώμα, επί 9 μήνες. Από τη στιγμή που θα γονιμοποιηθεί το ωράριο, μέχρι τη στιγμή που το βρέφος θα είναι έτοιμο να βγει από την κοιλιά της μητέρας του. Δείτε σε μια απίστευτη απεικόνιση του Έλληνα καθηγητή Αλέξανδρου Τσιάρα, πως διαιρούνται τα κύτταρα, πως σχηματίζεται ο εγκέφαλος, τα μάτια, τα χεράκια, τα γεννητικά όργανα του εμβρύου και πως το μωράκι όταν βγαίνει, “τινάζει” τα ποδαράκια του για να βοηθήσει τη μητέρα στις εξωθήσεις. 

Το βίντεο δημιουργήθηκε με την βοήθεια της τεχνολογίας. Σε αυτό θα παρακολουθήσετε εικόνες που ενδεχομένως να μην έχετε ξαναδεί. Θα δείτε πως είναι η καρδιά του εμβρύου στις 25 ημέρες και πως σχηματίζεται στους 9 μήνες. Θα δείτε τα τριχοειδή αγγεία των 60.000 μιλίων που υπάρχουν στο σώμα μας, θα δείτε πως σχηματίζεται ο εγκέφαλος και πως αναπτύσσεται. Ανακαλύψτε τον μηχανισμό που το γυναικείο σώμα προετοιμάζεται για να γεννήσει. Δείτε πράγματα που συμβαίνουν μέσα στη γυναίκα και στο έμβρυο και που αδυνατούμε να κατανοήσουμε με τη λογική μας, ενώ ξέρουμε γιατί και πως γίνονται.

Ο Αλέξανδρος Τσιάρας είναι ένας Έλληνας επιστήμονας που μεγαλουργεί στο εξωτερικό. Ζει στις ΗΠΑ και εργάζεται σαν καθηγητής στο Yale. Πριν λίγα χρόνια η ΝΑΣΑ, ενδιαφέρθηκε για τη δουλεία του και του ζήτησε να δημιουργήσει ένα πρόγραμμα αλγορίθμων όπου θα απεικονίζεται το ανθρώπινο σώμα και πως θα μπορεί να γίνει σε αυτό χειρουργική επέμβαση σε συνθήκες διαστήματος.

Πηγή: Ιatropedia

Πως μπορεί ο γονιός να είναι ενθαρρυντικός;

Η ενθάρρυνση ως τρόπος συναλλαγής με τους άλλους είναι βοηθητική σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης και σε οποιαδήποτε ηλικία ίσως γιατί όλοι έχουμε κρυμμένο ένα αποθαρρυμένο παιδί. Ας αποφασίσουμε να εντάξουμε την ενθάρρυνση στη ζωή μας ξεχωρίζοντας την όμως από τον έπαινο.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, στους άλλους, στη ζωή. Γίνεται ένας αισιόδοξος και ικανός μαχητής της ζωής.

Ενθαρρύνω κατά το λεξικό σημαίνει εμπνέω θάρρος, εμψυχώνω, ζωογονώ, ενισχύω.

Η ενθάρρυνση στη διαπαιδαγώγηση είναι τόσο σημαντική και απαραίτητη όσο το νερό στο φυτό. Η ενθάρρυνση είναι το εργαλείο για την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης και της αυτοεκτίμησης.

Είναι πολλές οι φορές που η ενθάρρυνση συγχέεται με τον έπαινο. Δεν είναι καθόλου το ίδιο πράγμα. Ενθαρρύνουμε τη διαδικασία και επαινούμε το αποτέλεσμα. Ο έπαινος αφορά τον άνθρωπο ενώ η ενθάρρυνση την πράξη. Ο έπαινος άλλωστε είναι απολύτως ανισότιμος. Συνήθως επαινεί ο ανώτερος τον κατώτερο.

• Ας βοηθάμε το παιδί να αναπτύξει το θάρρος να είναι ατελές.

• Ας μην παίρνουμε το λάθος για αποτυχία.

• Ας επιδοκιμάζουμε την προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα.

• Ας εργαζόμαστε για τη βελτίωση, όχι για την τελειότητα.

• Ας ξεχωρίζουμε την πράξη από εκείνον που την εκτελεί.

• Ας μάθουμε να δείχνουμε την εμπιστοσύνη μας με ειλικρίνεια.

• Ας αναγνωρίζουμε στο παιδί την διαφορετικότητά του.

• Ας επιθυμούμε συνεχώς την ένταξή του μέσα στην ομάδα.

• Ας μάθουμε να εστιαζόμαστε στα θετικά του.

• Ας εστιαστούμε στην ενθάρρυνση, απλά αποφεύγοντας την αποθάρρυνση.

Μόλις εμφανισθεί η αποθάρρυνση η οποία συνήθως πάει μαζί με την κριτική και καταλήγει στην επίκριση, διαστρεβλώνεται η προσωπικότητα.

Η αποθάρρυνση μειώνει τον αυτοσεβασμό, καθιστά το παιδί ευάλωτο, δειλό, φοβισμένο και μειώνει την ψυχική του αντοχή.

Η αποθάρρυνση οδηγεί το παιδί σε μια ηττοπαθή συμπεριφορά και το κατευθύνει στο να αφήνει κάθε προσπάθεια ιδιαίτερα όταν έρθει αντιμέτωπο με οτιδήποτε του προκαλεί δυσκολία ή το φέρνει σε αμηχανία. Σε άλλες περιπτώσεις οδηγεί στην επανάσταση και στην παραβατική συμπεριφορά.

Η αποθάρρυνση μεγαλώνει το αίσθημα κατωτερότητας που όλα τα ανθρώπινα πλάσματα δοκιμάζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και συχνά οδηγεί στην εκδίκηση.

Ο έπαινος ενδέχεται να έχει ένα ενθαρρυντικό αποτέλεσμα σε μερικά παιδία, δεν είναι λίγες όμως οι φορές που αποθαρρύνει και προκαλεί αγωνία και φόβο. Μερικά φτάνουν στο σημείο να εξαρτηθούν από αυτόν και να δουλεύουν αποκλειστικά για την αναγνώριση σε ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς. Επιτυχία που συνοδεύεται από έπαινο για το αποτέλεσμα, μπορεί να φοβίσει το παιδί πως δεν θα μπορέσει να το επαναλάβει ποτέ πια και τελικά να παραιτηθεί.

Ενθάρρυνση λοιπόν και όχι έπαινος ας είναι το μέλημα κάθε υπεύθυνου γονέα.

Eρατώ Χατζημιχαλάκη, Οικογενειακή Σύμβουλος

Πηγή: Παιδόραμα

Η παρακεταμόλη υπεύθυνη για το παιδικό άσθμα

Σε χειρότερες κρίσεις άσθματος, ακόμη και στην ίδια τη νόσο, μπορεί να οδηγήσει η χρήση παρακεταμόλης.Νέα έρευνα, της οποίας τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν στο ιατρικό περιοδικό «Pediatrics», δείχνει ότι το γνωστό παυσίπονο μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο εμφάνισης άσθματος στα παιδιά κατά 60%.

Τη σχετική μελέτη διεξήγαγε ο καθηγητής Τζον ΜακΜπράιντ από την παιδιατρική κλινική Akron του Οχάιο, ο οποίος εξέτασε τα δεδομένα 520.000 παιδιών από πενήντα τέσσερις διαφορετικές χώρες. Τα μέλη της επιστημονικής ομάδας του λένε ότι, σύμφωνα με τα ευρήματα σε παιδιά ηλικίας μεταξύ έξι και επτά ετών, ο κίνδυνος αυξάνεται κατά 60% όταν λαμβάνουν το φάρμακο τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο, αλλά λιγότερο από μία φορά τον μήνα, ενώ τριπλασιάζεται στα παιδιά που το λαμβάνουν τουλάχιστον μία φορά τον μήνα.

Ο δόκτωρ ΜακΜπράιντ υποστηρίζει ότι αποφάσισε να δημοσιεύσει τα συμπεράσματά του, ώστε οι παιδίατροι, λαμβάνοντας υπόψη τον ρόλο της παρακεταμόλης στην πρόκληση του άσθματος, να σταματήσουν να χρησιμοποιούν την ουσία που περιέχεται σε πολλά παυσίπονα που έχουν ακεταμινοφαίνη για την καταπολέμηση του πυρετού ή άλλων πόνων. Εναλλακτικά μπορούν να χορηγούν άλλα, εξίσου ισχυρά αναλγητικά.

Οσον αφορά τους μεγαλύτερους, τα ευρήματα άλλης έρευνας, στην οποία συμμετείχαν έφηβοι άνω των δεκατεσσάρων ετών, έδειξαν ότι και σε εκείνους, αν χρησιμοποιούν τουλάχιστον μία φορά τον μήνα παρακεταμόλη, ο κίνδυνος να παρουσιάσουν άσθμα διπλασιάζεται.

Πηγή: Ygeianews

Παλαιότερο σχετικό άρθρο: Ερευνα συνδέει την παρακεταμόλη με το παιδικό άσθμα

Επικίνδυνα για τα παιδιά και άτομα χωρίς προβλήματα χοληστερίνης τα προϊόντα με στερόλες; Μήνυση στη Unilever.

Έτσι πιστεύει ο Γερμανικός Οργανισμός για την Ασφάλεια Τροφίμων Foodwatch η οποία έκανε μήνυση στην Unilever για την ασφάλεια των προϊόντων της που περιέχουν στερόλες (Becel Proactiv). Αυτό ξεκίνησε όταν το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο για την Εκτίμηση Επικινδυνότητας (BfR) ζήτησε επανεξέταση της ασφάλειας φυτικών στερολών/στανολών γιατί κάποιες έρευνες έδειξαν ότι η κατανάλωση αυτών των προϊόντων από παιδιά και από άτομα που δεν έχουν υψηλά επίπεδα χοληστερίνης πιθανό να προκαλεί καρδιαγγειακά προβλήματα.

Η Foodwatch ισχυρίζεται ότι η εταιρία δεν προειδοποιεί τους καταναλωτές για πιθανές παρενέργειες.

Είναι αλήθεια ότι πολλά άτομα καταναλώνουν αυτά τα προϊόντα χωρίς να έχουν κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα υγείας, ενώ έχουμε δει τα προϊόντα αυτά να καταναλώνονται και από παιδιά. Μάλιστα μια Βελγική έρευνα έδειξε ότι πάνω από 20% παιδιά προσχολικής ηλικίας κατανάλωναν αυτά τα προϊόντα. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτά τα προϊόντα είναι πιο υγιεινά από μία κανονική μαργαρίνη.

Έχουμε αναφερθεί και παλιότερα για την ασφάλεια αυτών των προϊόντων: οι έρευνες που έχουν γίνει για την ασφάλεια τους, δεν κράτησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα και υπάρχουν ανησυχίες για την ασφάλεια τους (δες εδώ γιατί).

Πηγή: natofao.blogspot.com

Σχετικά άρθρα:  German group sues Unilever over sterol-cholesterol claims

Η πρόωρη γέννα, ακόμα και 1-2 εβδομάδων, συνδέεται με μελλοντικά προβλήματα υγείας στο νεογνό

Τα παιδιά που γεννιούνται λίγες εβδομάδες πρόωρα έχουν περισσότερες πιθανότητες να έχουν προβλήματα υγείας, όπως άσθμα, σύμφωνα με νέα βρετανική έρευνα. Η ανάλυση στοιχείων περίπου 14.000 παιδιών, έδειξε ότι όσο πιο νωρίς γεννιέται ένα παιδί, τόσο πιο πολλές οι πιθανότητες να έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας. Τα παιδιά που γεννήθηκαν στις 32 με 36 εβδομάδες, είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν άσθμα και να εισαχθούν σε νοσοκομείο στους πρώτους 9 μήνες ζωής. Ακόμα όμως και τα παιδάκια που γεννήθηκαν στην 37^η και 38^ηεβδομάδα, που θεωρείται μια περίοδος κυοφορίας που δεν θα ενέπνεε ανησυχία μέχρι πρότινος, ήταν πιο πιθανό να έχουν προβλήματα υγείας, σε σύγκριση με τα παιδιά που γεννήθηκαν κανονικά, σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας.

Η έρευνα έρχεται σε αντίθεση με την πεποίθηση ότι όλα τα παιδιά που γεννιούνται μετά από 37 εβδομάδες, έχουν τις ίδιες πιθανότητες να έχουν μελλοντικό πρόβλημα στην υγεία τους.

 

10% πιο πιθανό να έχουν άσθμα

Συγκεκριμένα τα παιδιά που γεννήθηκαν σχετικά πρόωρα (37- 38 εβδομάδες), είχαν 10% περισσότερες πιθανότητες για άσθμα και ήταν 40% πιο πιθανό να τους συνταγογραφηθεί εισπνεόμενο σπρέι για το άσθμα. «Τα αποτελέσματα της έρευνας μας έρχονται σε αντίθεση με την πεποίθηση ότι η πρόωρη γέννα δεν έχει καμία επίπτωση στην υγεία των παιδιών στο μέλλον. Διαπιστώσαμε επίσης ότι, ακόμα και μία ή δύο εβδομάδες να γεννηθεί νωρίτερα το παιδί, από τις 40 που πρέπει να κρατάει η κυοφορία, πάλι αυξάνονται οι πιθανότητες για προβλήματα υγείας», δήλωσαν οι επικεφαλής της έρευνας. Τα πιο συχνά προβλήματα που αφορούσαν τη μειωμένη περίοδο κύησης αφορούσαν την ανάπτυξη, το βάρος, τις μακροχρόνιες ασθένειες και τις εισαγωγές σε νοσοκομεία. Σύμφωνα με την Leanne Metcalf, βοηθού διευθυντή στη φιλανθρωπική οργάνωση Asthma UK, υπάρχουν αρκετά πράγματα που μπορεί να κάνει μιας έγκυος για να ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες πρόωρου τοκετού, όπως να έχει το σωστό βάρος, να είναι ενεργητική και να αποφεύγει το στρες, το κάπνισμα και τις αρρώστιες: «Η παχυσαρκία, το στρες και το κάπνισμα κατά την κυοφορία, έχουν όλα συνδεθεί με τις πιθανότητες άσθματος στο παιδί.

Οπότε αν μια γυναίκα καταφέρει να ελέγξει αυτά, τότε θα έχει πολύ καλές πιθανότητες να έχει μια σωστή και υγιή εγκυμοσύνη», ολοκλήρωσε η βρετανίδα Metcalf.

Πηγή: Typosthes

Η Διαδικασία Διαμόρφωσης της Σεξουαλικής Ταυτότητας

Γράφει: Βασιλική Βενέτη, Post M.A., Κλινική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, Επιστημονική Υπεύθυνη του «Διεπιστημονικού Δικτύου Εξειδίκευσης Επαγγελματιών Ψυχικής Υγείας»

 

Σύμφωνα με πολλές ψυχολογικές θεωρίες, μια από τις φυσιολογικές αλλά και συναισθηματικές ανάγκες της ανθρώπινης φύσης είναι η έκφραση της σεξουαλικής ταυτότητας μέσω της επιλογής του κατάλληλου ερωτικού συντρόφου όπως αυτός ορίζεται από κάθε άνθρωπο.
Και μπορεί η έκφραση της σεξουαλικότητας του ανθρώπου να εκδηλώνεται ηλικιακά κατά την διάρκεια της εφηβείας ωστόσο, σχεδόν όλες οι ψυχολογικές έρευνες έρχονται να μας αποδείξουν ότι η σεξουαλική ταυτότητα αρχίζει να διαμορφώνεται από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του ανθρώπου.
Ο πρώτος ψυχαναλυτής που κάνει λόγο για την σεξουαλική ανάγκη του ανθρώπου δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Sigmund Freud ο οποίος στην ψυχοδυναμική θεωρία αναφέρει ότι ο άνθρωπος αποζητά την σεξουαλική έκφραση στην προσπάθεια του να επικρατήσει στον θάνατο. Παράλληλα, στην θεωρία των ενστίκτων επισημαίνει ότι η σεξουαλική έκφραση παρατηρείται από τα πρώτα χρόνια της ζωής του ανθρώπου στην προσπάθεια να προσφέρει ικανοποίηση στο ψυχικό αλλά και σωματικό οργανισμό του.
Ωστόσο, ο Αμερικανός Ψυχολόγος Lawrence Kohlberg, φανατικός οπαδός του Jean Piaget, καθιέρωσε την θεωρία για την ανάπτυξη της σεξουαλικής ταυτότητας κατά την διάρκεια των παιδικών χρόνων. Υποστήριξε ερευνητικά ότι τα παιδιά αρχίζουν να αντιλαμβάνονται και να κατανοούν την φύση της ταυτότητας επηρεασμένοι από την καθημερινότητα τους.
Πιο συγκεκριμένα, ο Kohlberg θεμελίωσε την ανάπτυξη της ταυτότητας σε τρία στάδια. Στο πρώτο στάδιο στην ηλικία των 3 ετών, τα παιδιά ονομάζουν το φύλο τους, επισημαίνουν τις διαφορές στα αγόρια και στα κορίτσια αλλά αδυνατούν να αναγνωρίσουν ότι οι άνδρες έχουν διαφορετικό σχήμα σώματος από ότι οι γυναίκες ενώ, πιστεύουν ότι το φύλο κάθε ανθρώπου δεν είναι σταθερό και αλλάζει ανάλογα με τις περιστάσεις.
Καθώς όμως τα παιδιά μεγαλώνουν, από τα 4 ως τα 6 χρόνια της ζωής τους, αρχίζουν να κατανοούν καλύτερα την έννοια της ταυτότητας του ανθρώπου. Πλέον, αναγνωρίζουν ότι η φύση του φύλου είναι σταθερή και δεν μεταβάλλεται αλλά πιστεύουν ότι η επιλογή της εξωτερικής εμφάνισης είναι εκείνη που θα καθορίσει το φύλο του ανθρώπου.
Και φθάνοντας στην ηλικία των 6 χρόνων, στα πρώτα σχολικά τους βήματα, τα παιδιά είναι σε θέση πια να επισημάνουν τις διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα αναγνωρίζοντας ότι κάθε φύλο είναι συγκεκριμένο και σταθερό για τον άνθρωπο.
Ωστόσο, ο Kohlberg παρατήρησε ότι ορισμένα παιδιά ακόμα και στην ηλικία των 6 χρόνων αδυνατούν να διαχωρίσουν τα φύλα, στάση που φαίνεται να τους συνοδεύει μέχρι τα χρόνια της ενηλικίωσης η οποία αποτελεί σημείο ενίσχυσης της επιλογής ερωτικού συντρόφου του ιδίου φύλου.
Βέβαια, η εξέλιξη των χαρακτηριστικών της προσωπικότητας ενός ανθρώπου εξαρτάται τόσο από τις ψυχικές δομές όσο από τις βιολογικές αλλά και τις περιβαλλοντικές συνθήκες.
Εργαστηριακές έρευνες έχουν αποδείξει ότι κατά βάση οι βιολογικοί παράγοντες στηριζόμενοι στις ορμονικές λειτουργίες είναι εκείνοι που θα καθορίσουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό του άνθρωπου.
Και αν λάβουμε υπόψη την άποψη του συμπεριφορισμού περί υιοθέτησης αντιδράσεων και συμπεριφορών μέσω της μίμησης και της μάθησης τότε, θα υποστηρίξουμε ότι η διαμόρφωση της σεξουαλικής ταυτότητας επηρεάζεται εξίσου από τις κατάλληλες εγκλητικές περιβαλλοντικές επιδράσεις που προσλαμβάνουν τα παιδιά.
Η οικογένεια λοιπόν θα επηρεάσει περισσότερο από κάθε άλλη συνθήκη την διαμόρφωση της σεξουαλικής ταυτότητας του παιδιού. Πειράματα έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ενίσχυση της σεξουαλικής έκφρασης του παιδιού από την πλευρά των γονιών, θα προσφέρει στο παιδί την δυνατότητα να αναγνωρίσει τις φυσιολογικές του ανάγκες και να διαμορφώσει τον σεξουαλικό προσανατολισμό του. Βέβαια, πολλές φορές η επιστήμη έχει βρεθεί μπροστά στο ερώτημα αν οι ετερόφυλοι, ομοφυλόφιλοι, ή αμφίφυλοι γονείς στηριζόμενοι στις επιλογές τους θα συμβάλλουν αρνητικά ή θετικά στην εξέλιξη της σεξουαλικής ταυτότητας του παιδιού. Και ίσως σε αυτό το σημείο, να εδραιώνεται η ιατρική άποψη για την διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου η οποία θέλει την ανθρώπινη εξέλιξη ως διαδικασία βιολογικής ανάπτυξης και όχι τόσο ως αποτέλεσμα επίδρασης εξωγενών παραγόντων, αν και συχνά αποδεικνύεται πως οι επιλογές των γονιών θα ενισχύσουν σημαντικά τις κινήσεις των παιδιών.
Για παράδειγμα, αν οι γονείς είναι αποστασιοποιημένοι, αδιάφοροι ή ιδιαίτερα επικριτικοί τότε, είναι σίγουρο ότι προκαλώντας ψυχικά τραυματικά θα αποδυναμώσουν την δομή της προσωπικότητας του παιδιού αποτρέποντας παράλληλα οποιαδήποτε προσπάθεια εμπειρικού πειραματισμού η οποία θα ήταν ουσιώδης για την ανάπτυξη της σεξουαλικής ταυτότητας.
Και, αν οι ίδιοι δεν εκφράζονται σεξουαλικά, τα παιδιά δεν εκτίθενται θεωρητικά τουλάχιστον σε μια πρώτη γνωριμία με την σεξουαλική τους ταυτότητα. Βέβαια, πολλοί γονείς δικαίως θα τολμήσουν να πουν ότι αισθάνονται άβολα να μιλήσουν ή να ενημερώσουν τα παιδιά τους για θέματα που αφορούν στην σεξουαλικότητα χαρακτηρίζοντας ως ταμπού την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και αφήνοντας την πληροφόρηση περί σεξουαλικών θεμάτων να λάβει χώρα στην διάρκεια των σχολικών χρόνων.
Σαφώς, είναι απαραίτητη και ιδιαιτέρως χρήσιμη η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση από τους ειδικούς στο σχολικό περιβάλλον αλλά, το ίδιο σημαντική και, ίσως πολύ περισσότερο, είναι η επικοινωνία που αναπτύσσεται στις δυναμικές του οικογενειακού συστήματος για θέματα σεξουαλικού ενδιαφέροντος. Άλλωστε όπως συχνά αναφέρεται η οικογένεια αποτελεί το εφαλτήριο που θα ωθήσει τον εκκολαπτόμενο άνθρωπο ώστε να ανοίξει τα φτερά του στα κοινωνικά περιβάλλοντα που αναμένουν την ένταξη του.
Και πέρα από την σεξουαλική πληροφόρηση που θα λάβουν από την σχολική εκπαίδευση, τα παιδιά διαμορφώνουν τις πρώτες διαπροσωπικές τους σχέσεις σε αλληλεπίδραση με τους συμμαθητές και παρατηρώντας τους άλλους ανθρώπους αντιλαμβάνονται τις σεξουαλικές τους επιθυμίες σχηματοποιώντας με αυτό τον τρόπο σταδιακά τα πρότυπα τους.
Αν και γνωρίζουμε ότι κατά ένα μεγάλο ποσοστό η κοινωνία και ο τρόπος ζωής των ανθρώπων όπως αυτός προβάλλεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι οι βασικότερες συνθήκες που θα καθορίσουν τα πρότυπα ωστόσο ως ένα σημείο σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η επαφή του ανθρώπου τόσο με τον εαυτό όσο και με τους άλλους.
Και πολλοί θα πουν ότι οι σημερινές καταστάσεις κάθε άλλο παρά θετικές επιδράσεις προσφέρουν στην διαμόρφωση των προτύπων που ευλαβώς θα ενστερνιστούν οι νέοι στην προσπάθεια τους να ακολουθήσουν το σύνολο και να σταθεροποιήσουν την σεξουαλική τους ταυτότητα.
Για αυτό λοιπόν, είναι ωφέλιμο για ακόμα μια φορά να τονιστεί η σημαντικότητα της επίδρασης του οικογενειακού περιβάλλοντος στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του ανθρώπου. Γιατί αν οι γονείς και οι σημαντικοί άνθρωποι που περιστοιχίζουν το παιδί δουλέψουν παραγωγικά προς την έκφραση της σεξουαλικής ταυτότητας βοηθώντας το παιδί να αφομοιώσει επιτυχώς τις κινήσεις αυτών, στην εφηβεία πια, έχοντας επίγνωση του εαυτού με ευκολία θα φιλτράρει οτιδήποτε πλασάρεται με λαμπερές αποχρώσεις διαλέγοντας όσα είναι κοντά στα πρότυπα που ο ίδιος υποστηρίζει.
Και εκεί ανάμεσα στην εσωτερική πάλη και την προσωπική ευχαρίστηση, θα αναζητήσει τον/την ερωτικό/ή σύντροφο που θεωρεί ικανό/ή να δώσει πνοή στα ερωτικά ενδιαφέροντα οδεύοντας στην ενσάρκωση των σεξουαλικών του επιθυμιών!

Πηγή: dromostherapeia

“Μαμά, που είναι ο παππούς;”

Της Βάσιας Σαραντοπούλου, ψυχολόγου, http://vassiasarantopoulou.blogspot.com

Mια δύσκολη ερώτηση με μια ακόμα πιο δύσκολη απάντηση. Πώς θα πεις σε ένα παιδάκι ότι δεν θα ξαναδεί τον παππού ή τη γιαγιά του ή κάποιον άλλο αγαπημένο του άνθρωπο;

Τι είναι ο θάνατος;

Ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής και η ζωή είναι κομμάτι της πορείας προς το θάνατο. Αναμφισβήτητα, όλοι έχουμε νιώσει ή θα νιώσουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας το θάνατο και την απώλεια αγαπημένων μας προσώπων. Ο πόνος είναι ένα σημάδι που δείχνει πως η εμπειρία που ζούμε είναι μία δοκιμασία, είναι ένα κατώφλι το οποίο πρέπει να περάσουμε προκειμένου να ωριμάσουμε. Ο πόνος αυτός είναι η άμυνά μας, η προσπάθειά μας να διατηρήσουμε ζωντανή την εικόνα του άλλου, προκειμένου να αναπληρώσουμε την πραγματική απουσία του.

Τι γίνεται όμως όταν πεθαίνει κάποιος δικός μας άνθρωπος και πρέπει να ενημερώσουμε τα παιδιά μας για την απώλεια του παππού ή της γιαγιάς του;

Είναι σημαντικό να δώσουμε στα παιδιά να καταλάβουν ότι ο θάνατος είναι μέρος της ζωής του ανθρώπου, χωρίς όμως να τα τρομοκρατήσουμε ή να τα αφήσουμε να φαντάζονται πράγματα με το μυαλό τους. Οι ασαφείς ή, ακόμα χειρότερα, οι καθόλου εξηγήσεις μπερδεύουν το παιδί και δημιουργούν γύρω από το θάνατο ένα πέπλο μυστηρίου. Δώστε του τις εξηγήσεις που αρμόζουν στην ηλικία του, προειδοποιήστε το για τον επικείμενο θάνατο και ενημερώστε το για το γεγονός της απώλειας. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται και τις παραμικρές κινήσεις ή αλλαγές στη συμπεριφορά και τα συναισθήματα των γονέων και των στενών συγγενών τους, οπότε θα ήταν μάταιο να προσπαθήσετε να κρύψετε κάτι τόσο μεγάλο και σημαντικό ή να πείτε ψέματα. Από την άλλη, τα παιδιά δεν χρειάζονται πάρα πολλές πληροφορίες ούτε μία ενδελεχή ενημέρωση μια κι έξω. Αφήστε τα να σας οδηγήσουν αυτά με τις ερωτήσεις τους. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να δημιουργήσετε ένα κλίμα ανοικτό και δεκτικό στις απορίες και τη συζήτηση σχετικά με το θάνατο και την απώλεια. Διαβεβαιώστε το ότι θα είστε δίπλα του όποτε χρειαστεί να ρωτήσει κάτι.

Πώς να φερθούμε εμείς μπροστά του;

Το παιδί ακολουθεί τη συμπεριφορά των γονέων και κάθε σας κίνηση είναι γι’ αυτό ένα παράδειγμα προς μίμηση. Μπορείτε να εκφράσετε τη θλίψη σας μπροστά στο παιδί, ακόμα και να κλάψετε. Έτσι, θα δείξετε σε αυτό ότι δεν θα πρέπει να ντρέπεται ή να φοβάται για κάποιο συναίσθημά του, αφού όλα είναι αποδεκτά μέσα στην οικογένειά σας. Μην καταφύγετε όμως σε δραματικές εκφράσεις, καθώς σε αυτή την περίπτωση θα φέρετε το παιδί σε αμηχανία, αφού θα νιώθει ότι δεν μπορεί να σας ηρεμήσει ή να σας βοηθήσει με κάποιο τρόπο. Μιλήστε του γι΄αυτό που νιώθετε και εξηγήστε του ότι σε παρόμοιες καταστάσεις είναι φυσιολογικό οι άνθρωποι να στεναχωριούνται, ότι χρειάζεται λίγος χρόνος για να μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν την απώλεια και να συνηθίσουν ότι ο άνθρωπός τους δεν θα είναι πια μαζί τους. Μην προσπεράσετε αυτό το σπουδαίο μάθημα για τα παιδιά, μην αρνηθείτε τα συναισθήματά σας και μην προσπαθήσετε να τα μετατρέψετε σε κάτι άλλο ή να τα εκλογικεύσετε. Δεν πρόκειται να διώξει αυτό που νιώθει από μέσα του. Τα παιδιά θέλουν να μάθουν από σας πώς να χειρίζονται τα αρνητικά συναισθήματά τους, έτσι ώστε να φερθούν ανάλογα και στο μέλλον σε παρόμοιες καταστάσεις, όπως ένα χωρισμός, μία αλλαγή δουλειάς, η απώλεια ενός σημαντικού προσώπου. Πρέπει να εξοικειωθούν με την απώλεια και να μάθουν πώς να την αντιμετωπίζουν. Επιτρέψτε τους λοιπόν να συγκινηθούν ελεύθερα και να σας μιλήσουν γι’ αυτό που τους πονάει περισσότερο.

Πώς να μιλήσουμε για τα συναισθήματα;

Εξηγείστε του ότι μπορεί να μην υπάρχει πια το αγαπημένο τους πρόσωπο κοντά τους ως φυσική παρουσία, αλλά υπάρχει μέσα στο μυαλό, την καρδιά τους και την ψυχή τους, ως αναμνήσεις, ως λόγια και ως σκέψη. Ναι, μιλήστε τους για την ψυχή. Τα παιδιά είναι σε θέση να αρχίζουν να εξοικειώνονται με τον εσωτερικό τους κόσμο και να τον εμπλουτίζουν σιγά σιγά. Μπορεί να μην μπορεί να εκφράσει αυτό που νιώθει με λόγια, αλλά ανακαλύψτε τις λέξεις πίσω από τις πράξεις του. Δείτε τι εικόνες αναπαριστά στις ζωγραφιές του και συζητήστε γιατί επέλεξε αυτά τα χρώματα, αυτά τα πρόσωπα και αυτά τα σχέδια. Ακούστε τις φανταστικές συζητήσεις που κάνει με τα παιχνίδια και τις κούκλες του και ρωτήστε το για κάποια σημεία που σας φαίνονται ως καλυμμένα συναισθήματα. Συνήθως, το παιδί επιλέγει να μιλήσει σε τρίτο πρόσωπο για τις δικές του σκέψεις και τα δικά του συναισθήματα, π.χ. «ο αρκούδος μου δεν μπορεί να κοιμηθεί σήμερα γιατί πονάει». Αφήστε το να εκφραστεί και ανοίξτε όλες τις διόδους επικοινωνίας μαζί του. Ανοίξτε την αγκαλιά του και παρηγορείστε το.

Όσον αφορά τα πρακτικά ζητήματα (νοσοκομείο, κηδεία, καθημερινότητα), τι κάνουμε;

Προτού πάρετε μαζί σας το παιδί στο νοσοκομείο ή στην κηδεία του αγαπημένου του προσώπου, θα πρέπει να λάβετε υπόψη σας την ηλικία του και το νοητικό του επίπεδο. Βεβαιωθείτε ότι έχει καταλάβει τι πρόκειται να αντικρύσει, με κάθε λεπτομέρεια, έτσι ώστε να μη φοβηθεί και να μην τρομάξει. Εάν νιώσετε ότι είναι μπερδεμένο και ότι δεν είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει μία τέτοια κατάσταση, πείτε του ότι θα πάτε μαζί κάποια στιγμή να αποχαιρετήσετε τον παππού ή τη γιαγιά του. Είναι σημαντικό να πει και αυτό ένα τελευταίο αντίο στο αγαπημένο του πρόσωπο, έτσι ώστε να φύγει από μέσα του το βάρος ή ενοχή που έχει. Αν πάλι σας ακολουθήσει, βεβαιωθείτε ότι είναι πάντα κάποιος δίπλα του να το κρατάει και να το αγκαλιάζει, αλλά και να του εξηγεί οποιαδήποτε απορία του δημιουργηθεί. Ένα θέαμα με ένα άψυχο σώμα και πολλούς ανθρώπους να κλαίνε γύρω του είναι σίγουρα κάτι που θα του δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά.

Οι ημέρες που θα ακολουθήσουν θα είναι δύσκολες για εσάς, αλλά τα παιδιά επανέρχονται γρήγορα όταν επιστρέψουν τα ίδια στη ρουτίνα τους. Τα παιδιά αγαπούν τη ρουτίνα, τις καθημερινές υποχρεώσεις και τα όρια, οπότε αφήστε τα να βρούνε ξανά τους γνωστούς τους ρυθμούς και βεβαιώστε τα ότι όποτε το επιθυμήσουν θα είστε εκεί για να συζητήσετε ό,τι θέλει.

Τι μήνυμα πρέπει να περάσουμε στο παιδί από όλο αυτό;

Ο θάνατος και το χρονικό διάστημα που περιβάλλει αυτό το γεγονός στη ζωή μας είναι μία περίοδος όπου μας δίνεται η ευκαιρία να αναλογιστούμε πολλά πράγματα: να ευγνωμονήσουμε τη ζωή που ζήσαμε πλάι σε αυτό τον άνθρωπο, να διαφυλάξουμε τις μοναδικές στιγμές που περάσαμε μαζί του ως κομμάτι του παρελθόντος μας, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και τις ενοχές μας και να δώσουμε μία ευκαιρία στον εαυτό μας να επανορθώσει με τους ανθρώπους που έχει τώρα δίπλα του. Άλλωστε, ο θάνατος πονάει τόσο γιατί μας δείχνει τη σημασία των ανθρώπινων σχέσεων στη ζωή μας κι έτσι μας ωθεί στη δημιουργία νέων σχέσεων και στην ενδυνάμωση των παλιών

Η τηλεόραση και τα μικρά παιδιά ως 2 ετών

Η τηλεόραση βρίσκεται πλέον σε κάθε σπίτι, ενώ σε πολλές οικίες υπάρχουν συσκευές με οθόνες, σχεδόν σε κάθε δωμάτιο.

•    Κατά πόσο όμως ωφελούνται τα μικρά παιδιά έως 2 ετών από τη χρήση της τηλεόρασης;

•    Ποια προγράμματα ενδείκνυται να παρακολουθούν και

•    Κατά πόσο ο χρόνος μπροστά στην οθόνη, μπορεί να τα εμποδίσει να αναπτύξουν τις γλωσσικές και μαθησιακές τους ικανότητες, πριν ξεκινήσουν το σχολείο;

Από τα μέσα ενημέρωσης δεν υπάρχει κανένας προγραμματισμός για θέματα που να απευθύνονται ηλικιακά στους μικρούς μας φίλους. Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής (ΑΑP), υποστηρίζει πως η μάθηση μέσα από τη διασκέδαση δεν είναι κάτι τόσο δύσκολο, γιατί υπάρχουν καλύτεροι τρόποι, ώστε να εκπαιδευτούν τα μικρά παιδιά διασκεδάζοντας, σε αυτή την κρίσιμη ηλικία.

Για το λόγο αυτό η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής είχε υποβάλει από το 1999 στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ειδικό τροποποιημένο τηλεοπτικό πρόγραμμα για παιδιά κάτω των 2 ετών. Το τηλεοπτικό αυτό πρόγραμμα όμως δεν ενθουσίασε, με αποτέλεσμα την μείωση της τηλεθέασης για τα παιδιά αυτής της ηλικιακής ομάδας.

Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής προώθησε πρόσφατα μια νέα πολιτική καμπάνια με τίτλο: «Χρήση των μέσων ενημέρωσης για τα παιδιά ηλικίας κάτω των δύο ετών» και κυκλοφόρησε στο Εθνικό Συνέδριο της Ακαδημίας στο τμήμα παιδιατρικής τον Νοέμβριο του 2011.

Σύμφωνα με τις συστάσεις της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής αναφέρεται ότι οι γονείς θα πρέπει να περιορίζουν το συνολικό χρόνο των παιδιών προσχολικής ηλικίας μπροστά στην οθόνη σε 2 ώρες μέγιστο χρόνο καθημερινά, ενώ υποστηρίζει πως θα ήταν καλύτερο τα παιδιά κάτω των 2 ετών να παρακολουθούν ελάχιστη έως καθόλου τηλεόραση.

«Οι ανησυχίες που εξέφρασε η αρχική πολιτική δήλωση της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής είναι σήμερα ακόμη πιο σημαντικές, οι οποίες μας οδηγούν στην ανάπτυξη μιας πιο ολοκληρωμένης καθοδήγησης γύρω από αυτή την ηλικιακή ομάδα«, δήλωσε ο Δρ Άρι Μπράουν, μέλος του Συμβουλίου της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής σχετικά με θέματα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Τα βασικά πορίσματα της έρευνας αναφέρουν τα εξής:

•    Πολλά τηλεοπτικά προγράμματα για βρέφη ή για νήπια, χαρακτηρίζονται ως «εκπαιδευτικά», όμως υπάρχοντα στοιχεία δεν υποστηρίζουν κάτι τέτοιο (evidence does not support this). Ένα ποιοτικό πρόγραμμα έχει εκπαιδευτική αξία για το παιδί, όταν μπορεί να κατανοήσει το περιεχόμενο και το πλαίσιο του προγράμματος, κάτι που συμβαίνει συνήθως μετά την ηλικία των 2 ετών.

•    Το παιχνίδι αυξάνει την ανάπτυξη του εγκεφάλου σε σχέση με τα μέσα ενημέρωσης. Τα μικρά παιδιά μαθαίνουν να σκέφτονται δημιουργικά, να λύνουν προβλήματα και να αναπτύσσουν τη λογική μέσω των κινητικών δεξιοτήτων.

•    Τα βρέφη και τα νήπια μαθαίνουν παίζοντας και όχι βλέποντας τηλεόραση. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα παιδιά που αντιμετωπίζουν πρόβλημα τραυλισμού.

•    Οι γονείς θα πρέπει να παρακολουθούν τηλεόραση μαζί με το παιδί τους, ώστε να βοηθούν το παιδί να κατανοήσει πράγματα δύσκολα στην αντίληψη.

•    Τα μικρά παιδιά μαθαίνουν καλύτερα από την αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους (παιδιά ή ενήλικες) και όχι από την αλληλεπίδραση της μικρής οθόνης.

•    Οι ώρες τηλεθέασης μπορεί να προκαλέσουν κακές συνήθειες ύπνου, με ακανόνιστα ωράρια για το παιδί και μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά τη διάθεση και τη συμπεριφορά του παιδιού στην μάθηση.

•    Τα μικρά παιδιά που περνούν υπερβολικό χρόνο στην τηλεόραση έχουν κίνδυνο να παρουσιάσουν καθυστέρηση στην ανάπτυξη του λόγου όταν ξεκινήσουν το σχολείο.

Τι πρέπει να προσέξουν οι γονείς;

•    Περιορίστε τις ώρες χρήσης της τηλεόρασης για τα παιδιά κάτω των 2 ετών.

•    Μειώστε τον χρόνο που περνούν τα παιδιά σας μπροστά στη μικρή οθόνη και αντικαταστήστε τον από κάποιο ανεξάρτητο παιχνίδι με άλλα παιδιά, όταν δεν μπορείτε να παίξετε με το παιδί σας.

•    Σε καμία περίπτωση μην τοποθετήσετε τηλεόραση σε βρεφικό ή παιδικό δωμάτιο.

•    Προσπαθήστε τα παιδιά σας να μην παρακολουθούν προγράμματα που μπορεί να έχουν αρνητική επίδραση στον χαρακτήρα τους.

Το καλύτερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε για το παιδί σας, είναι να του δώσετε την ευκαιρία να μάθει μέσα από το παιχνίδι. Το παιδί σας έχει ανάγκη το ελεύθερο, μη δομημένο παιχνίδι, που θα μπορεί να παίξει τόσο μόνο του, όσο και με τους οικείους του.

Η υπερβολική χρήση της μικρής οθόνης μπορεί να καθυστερήσει την ανάπτυξη του λόγου, ιδιαίτερα στα μικρά παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα τραυλισμού. Καλό θα είναι οι γονείς να κατανοήσουν πως αν η χρήση της τηλεόρασης γίνει με μέτρο, τα μικρά παιδιά θα ωφεληθούν και θα έχουν μια πιο άνετη ομιλία.

Πηγή: Stuttering Foundation of America

Μετάφραση / Σχολιασμός
Μαρινέλλα Τσουκαλά, M.A., CCC-SLP
Παθολόγος Λόγου και Ομιλίας
Ιδρυτής και Επιστημονικός Διευθυντής Κέντρου «Λέγειν»Α.Ε.
Μέλος του American Speech-Language – Hearing Association (ASHA)
www.legein.gr

Πηγή: Υγεία on line

Θηλασμός κατά την εγκυμοσύνη

Συντάκτης: Παπαβέντσης Στέλιος (Παιδίατρος, M.R.C.P.C.H., D.C.H. I.B.C.L.C. )

H Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας συστήνει στις μητέρες του κόσμου να θηλάζουν τα παιδιά τους για τουλάχιστον τα πρώτα δύο χρόνια ζωής. Συχνά, κατά τη διάρκεια της γαλουχίας του πρώτου παιδιού, έρχεται μια νέα εγκυμοσύνη. Είναι πολλές οι μητέρες ανά τον κόσμο που συνεχίζουν τον θηλασμό του πρώτου παιδιού τους κατά την εγκυμοσύνη τους. Τα πιθανά οφέλη και κίνδυνοι αυτής της πρακτικής δεν έχουν έως τώρα μελετηθεί εκτενώς στην επιστημονική βιβλιογραφία.

Στην παραδοσιακή κοινωνία του Ιράν είναι πολύ συχνό φαινόμενο η γαλουχία του μεγαλύτερου παιδιού να συμπίπτει με την νέα εγκυμοσύνη. Ερευνητές από το Ιράν θέλησαν να συγκρίνουν την έκβαση της εγκυμοσύνης ανάμεσα σε δύο ομάδες μητέρων, εκείνων που θήλαζαν κατά τη διάρκειά της και εκείνων που δεν θήλαζαν. Οι Ιρανοί ερευνητές αναφέρουν ότι, παρά τη διαδεδομένη πολιτισμική δαιμονοποίηση της πρακτικής, η πρακτική του θηλασμού κατά την εγκυμοσύνη είναι συχνή στο Ιράν και οι αναφερόμενοι κίνδυνοι από την πρακτική είναι ανεπιβεβαίωτοι στην επιστημονική βιβλιογραφία.

Πήραν λοιπόν δύο ομάδες μητέρων: μια ομάδα με μητέρες ενός ή περισσότερων παιδιών που είχαν νέα εγκυμοσύνη, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν θήλαζαν, και μια ομάδα μητέρων ενός ή περισσότερων παιδιών που είχαν νέα εγκυμοσύνη, κατά τη διάρκεια της οποίας συνέχιζαν τον θηλασμό. Συνέκριναν τις δύο ομάδες ως προς την συχνότητα που εμφάνισαν για να φτάσουν σε τελειόμηνο τοκετό και ως προς το βάρος γέννησης του νεογέννητου.

240 μητέρες ταξινομήθηκαν στην πρώτη ομάδα αυτών που δεν θήλαζαν, ενώ άλλες 80 μπήκαν στην ομάδα που θήλαζαν κατά την εγκυμοσύνη για τουλάχιστον 30 μέρες. Οι δύο ομάδες είχαν παρόμοια χαρακτηριστικά ως προς την ηλικία της μητέρας, τα ιατρικά – μαιευτικά προβλήματα, την πρόσληψη βάρους κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, δεν βρέθηκαν σημαντικές διαφορές στην συχνότητα πρόωρων και τελειόμηνων γεννήσεων ανάμεσα στις δύο ομάδες, ούτε υπήρχαν διαφορές στο βάρος γέννησης των παιδιών. Ακόμα και μέσα στην ομάδα μητέρων που θήλαζαν, δεν βρέθηκε καμία διαφορά στην συχνότητα προωρότητας και στο βάρος γέννησης ανάμεσα σε μητέρες που θήλαζαν στην αρχή της εγκυμοσύνης και έπειτα διέκοψαν και σε μητέρες που θήλαζαν καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και έπειτα έκαναν tandem nursing (θηλασμός του νεογέννητου και του νηπίου).

Οι επιστήμονες συμπεραίνουν ότι ο θηλασμός κατά τη διάρκεια μιας ομαλής εγκυμοσύνης δεν αυξάνει την πιθανότητα να υπάρξουν αρνητικές συνέπειες στη μητέρα ή στο νεογέννητο. Νοσοκόμες, μαίες, μαιευτήρες – γυναικολόγοι και άλλοι γιατροί πρέπει να δίνουν στις έγκυες μητέρες κατάλληλη βασισμένη σε τεκμηρίωση καθοδήγηση και να εστιάζουν την προσοχή τους όχι στο να αποτρέπουν τον θηλασμό κατά την εγκυμοσύνη χωρίς επιπλοκές, αλλά στην κατάλληλη διατροφική υποστήριξη της μητέρας που συνεχίζει τη γαλουχία κατά την εγκυμοσύνη της.

Πηγή: Healthierworld

Διαβάστε επίσης: Θηλασμός κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης