Σε έρευνες που έχουν γίνει σε παιδιά από 3 έως 13 ετών έχει αποδειχτεί ότι το 80% των παιδιών που υπέστησαν χειροδικία από τους γονείς τους (στο επιτρεπτό όριο και όχι σε ακραίο σημείο) παρουσίασαν ανασφάλειες, φόβους και παραβατική συμπεριφορά σε μικρότερο βαθμό από εκείνα τα παιδιά που ήταν δέκτες φωνών, υστερικών συμπεριφορών και διαρκών επιπλήξεων. Όπως μας λέει η παιδοψυχολόγος Λίνα Μητσάκου PhD, «η παιδική ψυχή στιγματίζεται, τραυματίζεται και αντιδρά ανησυχητικά και επικίνδυνα μπροστά σε τέτοιες συμπεριφορές».
Αφορμή να ψάξουμε λίγο περισσότερο τις επιπτώσεις που προξενούν οι φωνές των γονιών στην ευαίσθητη παιδική ψυχή μάς έδωσε το άρθρο που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες μέρες στους New York Times, με τον πολύ εύγλωττο τίτλο «Οι φωνές των γονιών είναι το νέο ξύλο», υπογεγραμμένο από την Ηilary Stout. Εκεί λοιπόν διαβάζουμε ότι σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, οι περισσότερες οικογένειες σήμερα μοιράζονται ένα «μυστικό». Τις υστερικές φωνές και τα ουρλιαχτά, που έχουν αντικαταστήσει σε ένα σημαντικό ποσοστό το παραδοσιακό «ξύλο, που βγήκε από τον παράδεισο». Έτσι, από τους 991 γονείς που συμμετείχαν στην έρευνα, ένα 88% παραδέχτηκε ότι τουλάχιστον μία φορά τον προηγούμενο χρόνο είχε φωνάξει στα παιδιά του. Κι όμως, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων των γονιών, η πρόθεσή τους δεν είναι να γίνονται οι «φωνακλάδες» του σπιτιού. Κι ενώ προσπαθούν για το αντίθετο, υπάρχουν αρκετές φορές που απλώς «δεν τους βγαίνει». Διαφωτιστικό παράδειγμα πάνω στην αγωνία που βιώνουν σήμερα οι γονείς στην προσπάθειά τους να είναι όσο πιο σωστοί γίνεται, είναι η Τζάκι Κλάιν, μια αφοσιωμένη μητέρα δυο μικρών αγοριών. Η Τζάκι ξοδεύει πολλές ώρες για να πηγαινοφέρνει τα παιδιά σε διάφορες δραστηριότητες, ενώ διαβάζει αρκετά βιβλία για τη σωστή διαπαιδαγώγησή τους. Μπορεί να εξηγήσει με ήρεμη και αποφασιστική φωνή ότι το να μην πλένουμε τα δόντια μας «είναι λάθος». Όλα αυτά, όμως, στο 90% του χρόνου. Γιατί στο υπόλοιπο 10% του χρόνου, παραδέχεται ότι «χάνω τον έλεγχο και βγαίνω εκτός εαυτού».
Και πάλι ενοχές
Κι ενώ η ειδικός Έιμι ΜακΚρίντι, η οποία έχει δουλέψει με εκατοντάδες γονείς, αποφαίνεται ότι «τα ουρλιαχτά είναι το νέο ξύλο», οι γονείς ταλαιπωρημένοι και με τα ενοχικά τους σύνδρομα γιγαντωμένα μέσα τους, ψάχνουν να βρουν τον κατάλληλο τρόπο να επιβληθούν στα παιδιά τους. Η δρ ΜακΚρίντι διευκρινίζει ότι για τους περισσότερους γονείς σήμερα είναι αυτονόητο ότι το ξύλο ανήκει στο παρελθόν ως παιδαγωγική μέθοδος, παρ’ όλα αυτά δεν μπορούν να επιβληθούν στον εαυτό τους κάθε φορά που οι μικροί μπόμπιρες αδυνατούν να πειθαρχήσουν στις υποδείξεις τους. Και καταφεύγουν στις φωνές. Το αποτέλεσμα είναι οι ενοχές να γίνονται ένας φαύλος κύκλος που δεν σταματά ποτέ.
Η μέθοδος είναι αναποτελεσματική
Τι προτείνουν λοιπόν οι ειδικοί; Πρώτα απ’ όλα επισημαίνουν ότι η υψωμένη φωνή δεν βοηθά ουσιαστικά και άρα καλό είναι να αποφεύγεται. Το μόνο που πετυχαίνουν οι γονείς με την υψωμένη φωνή είναι να εθίζονται τα παιδιά σε τέτοιου τύπου αντιδράσεις και φυσικά να συνεχίζουν ανενόχλητα. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Μπορεί το παιδί να πάψει να αισθάνεται χαρούμενο και ευτυχισμένο ή να χάσει την αυτοεκτίμησή του. Αν μάλιστα οι φωνές συνοδεύονται από οργή, προσβολές ή ακόμη και σαρκασμό, τότε υπάρχει περίπτωση να δημιουργήσουν στο παιδί αισθήματα απόρριψης. Κι επειδή οι φωνές και οι υστερίες στο σπίτι είναι ένας «παράγων κινδύνου για την οικογένεια», η κα Μητσάκου μας επισημαίνει τα εξής:
Όταν είστε σε κατάσταση «εκτός ορίων»:
1. Σκεφτείτε ότι όταν ξεφωνίζετε στο παιδί, εκείνη τη στιγμή μπροστά στα παιδικά μάτια δείχνετε σαν ένα «τέρας που βρυχάται».
2. Τώρα είστε σε θέση να τρομοκρατείτε μία ύπαρξη που αδυνατεί να σας αντιμετωπίσει, ενώ την ίδια στιγμή προετοιμάζετε το μελλοντικό «νευρικό και αγενή» γιο ή κόρη.
3. Κόβετε τις γέφυρες επικοινωνίας και η εμπιστοσύνη του παιδιού σας προς εσάς εξανεμίζεται σιγά σιγά.
4. Το γεμίζετε φόβο και ανασφάλεια για το κατά πόσο μπορεί να μοιραστεί μαζί σας κάποιο πρόβλημά του, σκέψη ή πράξη.
5. Γαλουχείτε έναν ανήλικο κατά τέτοιο τρόπο που θα βασανίζεται στο μέλλον, αφού το σύνηθες είναι να σας αντιγράψει, όπως κάνει το 73% των παιδιών με γονείς που ξεφωνίζουν.
Σίγουρα, όμως, κανείς δεν προσδοκά τα προηγούμενα για το παιδί του.
Οπότε, αντί για φωνές:
1. Εφαρμόστε την τέχνη της ηρεμίας – σκεφτείτε ότι αντί να φωνάζετε, μπορείτε να χαμηλώσετε τα ντεσιμπέλ και να του εξηγήσετε αυτό που θέλετε χαμηλόφωνα.
2. Πηγαίνετε σε έναν άλλο χώρο για 5 λεπτά. Συγκεντρωθείτε και αναλογιστείτε αν θα θέλατε να φωνάζουν σε εσάς έτσι. Σίγουρα θα γυρίσετε πιο πράοι.
3. Βάλτε ένα παιδικό τραγούδι – πάντα λειτουργεί καταλυτικά.
4. Ρίξτε νερό στο πρόσωπό σας και κάντε μια συνεχόμενη θετική σκέψη.
5. Κοιταχτείτε στον καθρέφτη. Θα διαπιστώσετε πόσο ασχημαίνουμε όταν ξεφωνίζουμε και προσπαθούμε να επιβληθούμε διά της… ηχορύπανσης στο μικρό πλασματάκι που κουρνιάζει τρομαγμένο σε μια γωνιά.
6. Σκεφτείτε πόσο γλιτώνετε την αύρα σας από αρνητική επιβάρυνση θυμών και φωνών.
7. Τέλος, κατανοήστε ότι η φωνή είναι ένα αντιπαιδαγωγικό και ηττοπαθές μέσο επιβολής στην ευρύτερη ανθρώπινη επικοινωνία.
Οι συμβουλές των ειδικών προς τους γονείς
● ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ. Δώστε ένα σύστημα κανόνων στα παιδιά αλλά μην απαιτείτε να κάνουν πάντα τις σωστές επιλογές.
● ΟΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ. Οι γονείς δεν είναι μηχανές σωστών αποφάσεων.
Ωστόσο, οι διαπραγματεύσεις για όλα τα θέματα δεν βοηθούν κανένα από τα δυο «στρατόπεδα».
● ΟΙ ΦΩΝΕΣ. Δεν εκπαιδεύουν και δεν είναι αποτελεσματικές. Όταν τα νεύρα σας φτάνουν στο «κόκκινο» μετράτε μέχρι το πέντε ή πηγαίνετε σε κάποιο άλλο δωμάτιο για να ηρεμήσετε.
● ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ. Αποδραματοποιήστε την κατάσταση χρησιμοποιώντας χιούμορ και εκδηλώστε τον θυμό σας χωρίς ουρλιαχτά.
πηγή: infokids.gr, tanea.gr
Veroniki
Μάι. 20, 2010 @ 08:40:21
Ωωωωχ…με’κανε να ντραπω αυτο το αρθρο…!!! 😦 Ποσες φορες εχω βγει απο τα ρουχα μου και εχω χασει τον ελεγχο…Και τελικα κανενα αποτελεσμα. 😦 Το υποσχομαι λοιπον στον εαυτο μου να εφαρμωσω τις συμβουλες που μολις διαβασα για το καλο ολων μεσα στο σπιτι…. 😉 Τερμα οι καυγαδες για το ακαταστατο δωματιο και την απλυσια!Αυτα ειχα να πω η μανα η βασανισμενη….
Να σου πω…μεσ’στο μυαλο μου εισαι…Ελεγα,δε θα βαλει κανενα αρθρο η Αριαδνη για τετοιου ειδους προβληματα 🙂 .Σ’ευχαριστω για ολα!
Evi Kokori
Μαρ. 18, 2011 @ 22:49:54
Filenada kai ego to idiooooo poso ntrpomai poso poli stenaxoriemai……………
αριάδνη
Μάι. 20, 2010 @ 10:33:06
Ax Bερονίκη μου καλή, είναι δυνατόν να υπάρχει μάνα που να μην βγήκε έξω από τα ρούχα της και να μην φώναξε και να μην τσίριξε? Ολες μας μια φωνή την πατάμε, δεν έχουμε κάνει και απονεύωση εγκεφάλου. Το καλό ομως είναι οτι το συνηδητοποιούμε και έτσι δεν είναι μια συμπεριφορά επαναλαμβανόμενη αλλά μεμονομένα περιστατικα.
Μόνο αυτό να σκεφτεί πάντως κάποιος, οτι οντως δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα, ισα ίσα μόνο αντίθετα αποτελέσματα φέρνουν, στενοχωρια και στην τελική τύψεις, φτάνει για να αποφασίσουμε σοβαρά να αλλάξουμε πλεύση και να ακολουθήσουμε άλλες τακτικές.
Μα σκέψου εσένα θα σου άρεζε να σου φωνάζει κάποιος επειδή δεν κάνεις κάτι σωστά ή καλά?
Θέλει ΠΟΛΥ υπομονή, αλλά πολύ ομως, και ψυχραιμία τίποτε άλλο!
Μαρία
Μάι. 20, 2010 @ 10:49:07
Ερώτηση πως αποδραματοποιήστε την κατάσταση???Θα ήταν ωραίο αν βρίσκαμε κάποιο αρθρο με παραδείγματα για να διδακτούμε.Ευχαρισττώ για τα ωραία άρθρα που μας ενημερώνεις τακτικά
αριάδνη
Μάι. 20, 2010 @ 11:18:54
Μαρία, γύρισέ το, κάνε ένα αστείο, άλλαξε θέμα…. 🙂
Οτι πέφτει «στα χέρια» μου το βάζω Μαρία μήπως και βρούμε καμιά άκρη σ’αυτό το δύσκολο «επάγγελμα» του γονιού!! 🙂
Φανη
Μάι. 20, 2010 @ 11:26:02
Συμφωνω κοριτσια τυψεις πολλες τυψεις και μετα αγκαλιες και συγνωμες….θα ηθελα να πιω κατι και αυτοματως να γινομουν ο τελειος γονιος…γινετε?? Το λατρευω το αγγελακι μου αλλα πως καταφερνει καποιες φορες να με κανει να φωναξω….. Αυτο σκεφτομαι οοολη μερα τι κανω σωστα και τι λαθος!! Σε ευχαριστουμε Αριαδνη!!!
Φανη
Μάι. 20, 2010 @ 11:27:39
Αλλα ποτε δεν φταινε τα παιδια σε αυτο εχω καταληξει….ζοριζομαστε κουραζομαστε ζουμε σε μια πολυ δυσκολη εποχη και την πληρωνουν πολλες φορες τα παιδακια μας!!!!
αριάδνη
Μάι. 20, 2010 @ 11:32:37
Φανή συμφωνώ απόλυτα. Εμείς φταίμε με τις συμπεριφορές μας, την ανυπομονησία μας και την ασυνέπειά μας….
αριάδνη
Μάι. 20, 2010 @ 11:31:01
Καλέ μη με ευχαριστήτε!!!
Εγώ πρέπει να σας ευχαριστώ που λέτε τι γνώμη σας και τα συζητάμε. 🙂
Φανούλα, δεν υπάρχει τέλειος γονιός, αυτό πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας, και λάθη κάνουμε και θα κάνουμε, αγάπη να υπάρχει και όλα τα υπόλοιπα διορθώνονται.
Τα προβλήματα υπάρχουν οταν τέτοιες συμπεριφορές είναι συνεχόμενες και μόνιμες.
Απο την άλλη αφού ξέρουμε πως κάτι είναι λάθος, καλά θα κάνουμε να προσπαθούμε να το διορθώσουμε. 🙂
anazoi
Μάι. 20, 2010 @ 12:36:34
E κι εγώ καμιά φωνάρα μέσα μέσα του βάζω. Οχι όμως για την ακαταστασία κτλ. αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου, με συνοπτικές διαδικασίες τα ξαναμαζεύουμε, πιο πολύ εγώ λίγο κι ο μικρός, εντάξει σε ανεκτά επίπεδα είμαστε. Του φωνάζω κάτι φορές που κάνει παρακινδυνευμενα πράγματα πιο πολύ γιατί φοβάμαι, πχ. έχω τη σκούπα στην μπρίζα και πάει να τραβήξει το καλώδιο, ή περπατάμε ωραία και καλά και αρχίζει να τρέχει προς τα εκεί που περνάνε αυτοκίνητα. Μια δυο τρεις τα έχει ελαττώσει.
Πάντως αυτό που είναι μεγάλη αλήθεια είναι ότι αντιγράφουν ότι ακριβώς κάνουμε, οπότε καθρέφτη στο σπίτι μας έχουμε. Ξερω κοριτσάκι που η μαμά του φωνάζει διαρκώς και το παιδάκι ότι και να πει το λέει φωναχτά, ακόμα και να περιγράψει μια περιπέτεια το φωνάζει λες και είμαστε κουφοί.
Ενα που παρατήρησα στον δικό μου είναι ότι όταν μου πει έλα να παίξουμε, του λέω περίμενε ένα λεπτό να κλείσω το ματι, περίμενε ένα λεπτό να κανω αυτό ή το άλλο. Μετά πηγαίνω βέβαια δεν του χαλώ χατήρι, αργώ δευτερόλεπτα. Διαπίστωσα όμως ότι κάνει ακριβώς το ίδιο του λέω έλα να βάλουμε τα παπούτσια σου και λεει αφού κάνω πρώτα αυτο, και κάνει κάτι ανούσιο πχ. να αλλάξει θέση σε ένα παιχνίδι, ίσα ίσα να αργήσει δευτερόλεπτα. Το μεσημέρι όταν πηγαινω να τον παρω από τον παιδικο και φτιάχνει πχ. ένα παζλάκι, πάντα μου λέει, έρχομαι μόλις το φτιάξω, το ολοκληρώνει και τότε έρχεται.
Veroniki
Μάι. 20, 2010 @ 14:22:37
Ωραια ολα αυτα που λεμε ρε κοριτσια,αλλα πειτε μου καποια,εγω τωρα τι να κανω μ’αυτο το δωματιο τους,που για να περασεις σπρωχνεις με το ποδι τα πραγματα.Πρεπει να περιμενω κοσμο για να συμμαζευτει…Υπαρχει κανενα μυστικο αραγε?Τα’χω δοκημασει ολα!Μονο που δεν τα πεταξα ακομα απο το μπαλκονι…Καποια στιγμη το εκανα συνεχεια μονη μου αλλα ελεος,τα παιδια να τα πετανε ολα κατω και γω σαν δουλα να τρεχω απο πισω?Ειναι και μεγαλα παιδια και πρεπει νομιζω να εχουν καποιες ευθυνες η κανω λαθος?Βοηθεια….
Veroniki
Μάι. 20, 2010 @ 14:26:29
Και δε νομιζω οτι σ’αυτο το θεμα αντιγραφουν εμας γιατι στο σπιτι δεν μπορω να πω οτι υπαρχει ακαταστασια….Απο την αλλη λεω στον εαυτο μου:θα σου φυγουν καποια στιγμη και θα τα παρακαλας να ερθουν να σου ανακατωσουν λιγακι τι σπιτι 😦
αριάδνη
Μάι. 20, 2010 @ 15:18:55
Βερονίκη αφού είναι μεγάλα, σαφώς και πρέπει κάποιες ευθύνες να τις αναλάβουν και σαφώς έχουν και υποχρεώσεις στην οικογένεια.
Δες μήπως πάρεις καμιά ιδέα απο εδώ
mamastodromo
Μάι. 21, 2010 @ 01:43:06
Παιδιά την έχουμε άσχημα. Οι γιαγιάδες μας είχαν το ξύλο, οι μανάδες μας τις φωνές, σ’ εμάς τι έμεινε; Οι απαγορεύσεις των ψυχολόγων;
Πριν τα βάψετε μαύρα, διαβάστε: The no-cry discipline solution, της Elizabeth Pantley. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Έχει και μαθήματα ψυχραιμίας για όσους βγαίνουν εύκολα από τα ρούχα τους.
Καλή δύναμη σε όλες!
mamastodromo
Μάι. 21, 2010 @ 02:01:23
Βερονίκη, για το δωμάτιο, δοκίμασε να πεις γλυκά-γλυκά: «Δε θέλεις να τα μαζέψεις μωρό μου; Α, κρίμα. Τι να κάνουμε, τότε θα τα μαζέψω εγώ.» Το παιδί θα συμφωνήσει, αλλά η μαμά θα μπει μέσα με μια μεγάλη σακκούλα και θα εξαφανίσει μέσα της φύρδην-μίγδην όλα τα σκορπισμένα αντικείμενα. Έπειτα θα τα τακτοποιήσει σε κάποιο δυσπρόσιτο σημείο. Να περιμένεις κλάμματα και φωνές. Την επόμενη φορά όμως, μόλις προτείνεις να συγυρίσεις εσύ, θα ορμούν να εξαφανίσουν τα παιχνίδια τους σε χρόνο ρεκόρ!
Μια άλλη λύση, αν είναι αρκετά μεγάλα (εφηβεία) είναι να τους αφήσεις να κάνουν ό,τι θέλουν. Στο κάτω-κάτω, το δωμάτιό τους είναι ο δικός τους χώρος, και πρέπει να μάθουν να κάνουν τις επιλογές τους και να ζουν μ’ αυτές. Βεβαίως, από τη στιγμή που διεκδικούν πλήρη αυτονομία, δε θα πρέπει να περιμένουν από τη μαμά να σκουπίζει και να συγυρίζει. Απλά θα μπαίνει, θ’ αφήνει τα καθαρά ρούχα σε κάποια επιφάνεια και θα φεύγει. Μερικά παιδιά υποχωρούν έπειτ’ από λίγο καιρό, αλλά τα περισσότερα αρχίζουν να φροντίζουν το δωμάτιό τους, μαθαίνοντας συγχρόνως πράγματα που θα τους χρειαστούν όταν φύγουν από το σπίτι (πχ. ξεσκόνισμα).
Veroniki
Μάι. 21, 2010 @ 09:41:49
Σ’ευχαριστω πολυ …Αυτο με τη σακουλα το εχω εφαρμωσει,αλλα δεν πιανει παντα.Τι κανουν οι μαγκες:μαζευουν αυτα που τους ενδιαφερουν αμεσα και μου αφηνουν αυτα που ειναι αχριστα(σου λεει ενας κοπος λιγοτερος). 😉 Τωρα για την πληρη αυτονομια….χμμμμ…αυτο θελω να κανω κυριως με τον μεγαλο που ειναι 12.5 χρονων.Αλλα αν τον αφησω ελευθερο,θα τους φανε τα μυρμιγκια εκει μεσα και για μπανιο ουτε λογος.Οσες φορες τους εδωσα τα καθαρα ρουχα για να τα τακτοποιησουν μονοι τους,τα εβρισκα ανακατεμενα κατω μαζι με τα απλυτα!!! Το απολυτο χαος 😦 Θελω να πιστευω οτι ειναι μια φαση και θα περασει…
Λένα
Μάι. 21, 2010 @ 10:05:17
ωραία όσα λέτε φιλενάδες! ωραίες συμβουλές!
εμείς κάθε βράδυ πριν πάμε για ύπνο μαζεύουμε τα παιχνίδια μας και τα βιβλία μας… καλό είναι να μάθει από τώρα. βέβαια τα περισσότερα εγώ τα βάζω στην κούτα των παιχνιδιών, αλλά και οι 1-2 κινήσεις που κάνει η μικρή. καλό είναι που τις κάνει νομίζω. βάζει τις βάσεις σιγά σιγά…
αριάδνη
Μάι. 21, 2010 @ 14:54:58
Βερονίκη αυτά που είναι άχρηστα,μήπως να τα αποσύρεις εντελώς? 12,5 χρονών πάντως πρέπει να ξέρει οτι έχει και υποχρεώσεις απέναντι στην οικογένεια και ότι υπάρχουν και κάποιοι κανόνες. Θα το καταλάβει που θα πάει.
Ωραία αυτά που λες «mamastodromo». Γνωστό αυτό το βιβλίο.
Επίσης πολύ καλό είναι και αυτό ‘Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!»
Στο μέτρο που η στάση των γονιών παρέχει αγάπη και κανόνες , το παιδί θα συγκροτηθεί και θα ζει με αγάπη και ισορροπία. Αν δεν γίνεται σεβαστή αυτή η ύψιστη αρχή –αγάπη και κανόνες– τότε αρχίζουν, στρεβλώσεις, εντάσεις, συγκρούσεις, ανισορροπίες και μια απέραντη, κενή φλυαρία, που ούτε φωτίζει την κατάσταση, ούτε την εξισορροπεί. Γιατί, σε τέτοια θέματα όλως ιδιαιτέρως, τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια: Σκέτη αγάπη μπορεί να οδηγήσει σ’ ένα ακυβέρνητο πνιγηρό κουβάρι. Σκέτοι κανόνες ισοδυναμούν με άψυχη πειθαρχική μηχανή. Ούτε αγάπη ούτε κανόνες σημαίνει τίποτε, πουθενά, θάνατος. Αγάπη και κανόνες σημαίνει τα ουσιώδη που τρέφουν και στηρίζουν τη ζωή.
Ευαγγελία
Μάι. 22, 2010 @ 16:07:22
Κι εγω αγχώνομαι λιγάκι με το τί έμεινε σ’ εμάς? Και το να μην φωνάξεις καθόλου, είναι αδύνατον…η κούραση όλης της ημέρας που συσσωρεύεται και μόνον, είναι αρκετή για να ξεσπάσεις ακόμα και άκαιρα… Είναι και η μέρα που έχει μόνο 24 ώρες, είναι και μερικές συνήθειες που πρέπει να κοπούνε όσο τα παιδια είναι μικρά, για αν μην τα μαθαίνουν (πχ τηλεόραση. internet), είναι που πρέπει αν περνάμε απο το μικροσκόπιο τη διατροφή τους, είναι η κρίση που αρκετούς μας έχει επιρρεάσει, είναι, είναι….πολλά και διάφορα είναι…
ελίτσα
Μάι. 22, 2010 @ 16:11:33
Κορίτσια προσέξτε τις φωνές!!!!
Το ξύλο «ξεχνιέται»
Οι φωνές ποτέ…όσα χρόνια κιαν περάσουν…μέχρι τον θάνατο..ξέρω τι σας λέω..
mamitsa
Μάι. 22, 2010 @ 16:29:07
Ωραίο άρθρο και πολύ καλά σχόλια.
Αυτό με τι φωνές μπορώ να πω με απασχολεί και εμένα, γιατί από την φύση μου είμαι φωνακλού.
Κατάλαβα ότι τα παιδιά τους ενοχλεί αφάνταστα, όταν η κόρη μου μου είπε σε παρακαλώ μαμά μη τσιρίζεις!!!
Τσιρίζω εγώ??Ούτε που το είχα καταλάβει, για μένα θα το βαθμολογούσα πως φωνάζω λίγο
Θέλει πολύ δουλειά να δούμε με τα μάτια των παιδιών!!!!!
Veroniki
Μάι. 22, 2010 @ 23:34:33
Καθε φορα που σκεφτομαι «καθαρα» και ερχομαι στη θεση των παιδιων,οντως το βλεπω πιο χαλαρα το θεμα…Τι τραβαν και αυτα τα καιμενουλια μου με μια μανα τελειομανη…Οσο για το αποσπασμα,Αριαδνη,ειναι ακριβως ετσι!Θελω να πιστευω πως αυτο ειναι κανονας μας:αγαπη+κανονες…
melv@ki
Μάι. 23, 2010 @ 15:17:34
Καλησπέρα.
Θα ήθελα να σας προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο της Isabelle Filliozat: Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού, εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ. Προσωπικά με βοήθησε πάρα πολύ να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα που έχουν σχέση με τον εαυτό μου κι ύστερα να βελτιώσω τη συμπεριφορά μου απέναντι στα παιδιά μου. Το να είναι κανείς γονιός δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου.
Ευαγγελία
Μάι. 24, 2010 @ 11:42:33
Κι εγω εχω διαβάσει το παραπάνω βιβλίο της Fillozat,κι εχω να πω πως με βοήθησε να μη νοιώθω «ένοχη» και «παράξενη» που δείχνω όλη την ώρα την αγάπη μου στο παιδί μου…που το αγκαλιάζω και δε φοβάμαι μήπως «κακομάθει» στο να το αγαπάμε, που το νανουρίζω κι ας έπρεπε ήδη να κοιμάται σα στρατιωτάκι απο μόνο του και ό,τι ώρα νομίζω εγώ…
αριάδνη
Μάι. 25, 2010 @ 22:20:23
melv@ki το βιβλίο που μας προτείνεις είναι πραγματικός θησαυρός. Με βοήθησε και με βοηθάει συνέχεια αφού το ανατρέχω σε αυτό πολλές φορές! 🙂
Alkyon
Μαρ. 10, 2011 @ 18:59:17
Φοβάμαι πως υπάρχει ένα λεπτό σημείο που, για τους περισσότερους από μας & όσο καλές και αγαθές προθέσεις να έχουμε ως γονείς, συχνά μας «βάζει τρικλοποδιές» & μας δυσκολεύει στο γονεϊκό μας ρόλο: Το δικό μας μεγάλωμα. Γιατί όπως τα παιδιά μας θα αντιγράψουν τις δικές μας συμπεριφορές & θα τις διατηρήσουν για την ενήλικη ζωή τους ως σημεία του χαρακτήρα τους, έτσι ακριβώς κι εμείς έχουμε γαλουχηθεί απ τις συμπεριφορές των γονιών μας & έχουν περάσει στοιχεία τους στον δικό μας χαρακτήρα. Άρα το έργο που έχουμε μπροστά μας είναι διπλό: Να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας δίνοντας τα σωστά πρότυπα, και ταυτόχρονα να θεραπεύσουμε τους εαυτούς μας από ό,τι μας πείραξε, πλήγωσε, αναστάτωσε, μπέρδεψε η δική μας παιδική ηλικία. Είναι ίσως μια επίπονη διαδικασία αυτή της αυτοϊασης, αλλά είναι απαραίτητη ώστε τα όποια «ελλατώματα» να σταματήσουν να κληροδοτούνται από τη μια γεννιά στην άλλη. Μα αν τα καταφέρουμε, θα χουμε χαρίσει μια όμορφη παιδική ηλικία στα παιδιά μας & ταυτόχρονα θα χουμε ανακουφίσει & ξαλαφρύνει την ψυχή μας την ίδια από τα περιτά βάρη. Μ αυτήν την έννοια, έχουμε πάρα πολλά να διδαχτούμε απ τα παιδιά μας, ακόμα κι απ τα πιο «ακατάστατα», ή «ζωηρά», ή «δύσκολα»,κλπ…ιδίως απ αυτά, μπορεί να έχουμε να μάθουμε ακόμα περισσότερα για μας 😉
litsa anapliwth
Φεβ. 07, 2012 @ 02:31:48
ox twra me kanate na nio8o poli asxima.nai ontos paradexome oti exw ksefigi poes fwres kai meta klew kai lew th ekana ths fonaksa?ths edwsa mia ston kolo?pragmatika h shmboules aytes einai aksiopistes kai 8a ths akolou8iso makari na hremiso ligaki giati to mwro mou einai panapola kai h typsis mou poles.na eiste kala.