Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι πέρα για πέρα πραγματική. Εν έτη 2009, εν Ελλάδι…. Ευχαριστώ το stravaparaloga που μας την διέθεσε. Αυτά πρέπει να διαδίδονται, ισως γλυτώσουν απο πολλές περιπέτειες κάποια άλλη μέλλουσα μανούλα!

Η Άννα στις αρχές του χρόνου περίμενε όλο χαρά της γέννηση της κορούλας της. Έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στο γιατρό της είχε αποφασίσει να κάνει ο,τι της υποδείξει με μία και μοναδική εξαίρεση: εφόσον η καισαρική ήταν δεδομένη, είχε παρακαλέσει για επισκληρίδιο αναισθησία για να δει το μωράκι της να γεννιέται. Ο γιατρός την διαβεβαίωσε οτι θα της έφερνε τον «καλύτερο αναισθησιολόγο της περιοχής» γι’αυτο το λόγο.

 

Το πρωί του τοκετού η Άννα ήταν ήρεμη. Την οδήγησαν στο θάλαμο προετοιμασίας και λίγα λεπτά πριν το χειρουργείο, ένας κατά τα άλλα ευγενέστατος κύριος που συστήθηκε ως ο αναισθησιολόγος κάθησε κοντά της και άρχισε να προσπαθεί να τη μεταπείσει για την επισκληρίδιο, τρομοκρατώντας την οτι πρόκειται για μια «επικίνδυνη διαδικασία» που μπορεί να επιφέρει «τρομερούς πονοκεφάλους» μέχρι και «ανακοπή καρδιάς» (!!)
Της πρότεινε ολικη νάρκωση ως την πλέον ασφαλή μέθοδο, κι ας μη δει το μωρό της να γεννιέται.
Η Άννα τα έχασε. Έχοντας ήδη κάποιες γνώσεις πάνω στο θέμα, έφερε ενστάσεις, επέμεινε στην αρχική της απόφαση. Ο αναισθησιολόγος άρχισε να δυσφορεί, βγήκε από το δωμάτιο και ζήτησε να ξεκινήσει η καισαρική.
Πάνω στο τραπέζι του χειρουργείου, παράσταση μέρος δεύτερο. «Μα γιατί επιμένεις να θέλεις επισκληρίδιο, είναι επικίνδυνη! Αν σου συμβεί κάτι κακό δε σκέφτεσαι το πρώτο παιδί σου που περιμένει εκεί έξω;»
Η ψυχολογική πίεση αφόρητη.
Ο γυναικολόγος ούτε κουβέντα, σαν να μην διαδραματιζόταν αυτή η κατάσταση μπροστά του.
Η Άννα διαμαρτυρήθηκε.
«Μα γιατί μου το κάνετε αυτό;; Αν ήξερα ότι θα εξαναγκαζόμουν να γεννήσω με γενική αναισθησία θα επέλεγα άλλο μαιευτήριο!»
«Δεν είσαι υποχρεωμένη να γεννήσεις εδω! Το χειρουργείο δεν έχει ξεκινήσει ακόμα, μπορείς να σηκωθείς να φύγεις και να πας αλλού να γεννήσεις!»
Η Άννα σάστισε, είπε για τελευταία φορά οτι επιμένει να γίνει ο τοκετός όπως τον ονειρεύτηκε, αφού δεν υπήρχαν ιατρικοί λόγοι για κάτι διαφορετικό, ο αναισθησιολόγος κάτι μουρμούρισε και της είπε ότι θα της έκανε μια «μικρή μέθη» μέχρι να ετοιμαστεί η επισκληρίδιος…
…………………………………..

Η Άννα άνοιξε τα μάτια της και το πρώτο που είδε ήταν τα πράσινα πλακάκια ενός μικρού δωματίου. Όλα ήταν θολά. Γύρισε το κεφάλι και είδε τον άντρα της. «Τι έγινε; Πού είμαι;»
«Είσαι στο δωμάτιο ανάνηψης. Σου έκαναν ολική νάρκωση, το μωρό γεννήθηκε και είναι καλά.»
Το μυαλό της ήταν τόσο θολωμένο όσο και οι εικόνες που έπαιζαν μπροστά στα μάτια της. Προσπαθούσε να βάλει τις σκέψεις της σε μια τάξη, τι είχε γίνει, γιατί έκαναν κάτι άλλο από αυτό που είχε ζητήσει;
Μέσα σε αυτή την κατάσταση, σαν να είχαν παγώσει και τα συναισθήματά της. Ζητούσε μόνο να δει το παιδί.
«Δεν επιτρέπουμε κυρία μου να δείτε το παιδί πριν από τις 6 το απόγευμα. Κανονισμός μαιευτηρίου
Μα δεν ηταν δυνατον, η ώρα ήταν μόλις 10.30 το πρωί!
Ο άντρας της τη διαβεβαίωσε ότι είχε δει το μωρό και ότι όλα ήταν καλά.
Εκείνη πάλι δυσκολευόταν να το πιστέψει, μήπως το μωράκι της είχε κάποιο πρόβλημα και δεν της το έλεγαν;

Μέχρι τις 3 το μεσημέρι και παρά τους μετεγχειρητικούς πόνους, η Άννα έκανε κουράγιο και περίμενε. Κάπου εκεί όμως άρχισε να κλαίει και να ζητά να δει το μωρό της, να το βάλει στο στήθος, να πιει λίγο πρωτόγαλα…

Η αντίσταση των μαιών κάμφθηκε επιτέλους στις 5μμ, και η Άννα αγκάλιασε επιτέλους την κορούλα της.
«Γιατί κάνατε τόσες ώρες να μου τη φέρετε;» παραπονέθηκε στις μαίες, «δεν ξέρετε οτι το νεογέννητο πρέπει να βρεθεί στην αγκαλιά της μαμάς του το συντομότερο;;»
«Μην πιστεύεις τις ανοησίες των βιβλίων«, ήταν η απάντηση…

Το ίδιο βράδυ ο πόνος φούντωσε ξαφνικά και έγινε σχεδόν ανυπόφορος. Η Άννα, κάλεσε μια μαία κι όταν αυτή φάνηκε στην πόρτα, μετά από μιαμιση ώρα, της έδωσε στο χέρι δυο χρωματιστά χαπάκια που ήπιε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ο πόνος δε μειώθηκε ούτε στο ελάχιστο. Το μωρό ήρθε στο θάλαμο να θηλάσει μετά από λίγο και μέσα σε λίγα λεπτά είχε πέσει σε βαθύ ύπνο.
Το πρωί η Άννα έντρομη πληροφορήθηκε ότι τα χρωματιστά χαπάκια που είχε πιει ως παυσίπονα ήταν tavor και lexotanil!!

Το πρωί το μωρό ερχόταν και πάλι στο θάλαμο και μαζί με αυτό και η καθαρίστρια που σφουγγάριζε με μπόλικη χλωρίνη το πάτωμα και η μυρωδιά σε ζάλιζε. Τι πρεμούρα για καθαριότητα και τι ειρωνεία.. Χλωρίνη στο πάτωμα, αλλά οι ντουλάπες του δωματίου ήταν γεμάτες μούχλα και ιστούς από αράχνες!
Τα «πυρεξάκια» των νεογέννητων δεν ηταν πυρεξάκια όπως αυτά των σύγχρονων μαιευτηρίων, αλλά κάτι παμπάλαια σιδερένια καλάθια, φθαρμένα όσο δεν πήγαινε…
Το κρεβάτι, το στρώμα ποιός ξέρει κι αυτά πόσο παλιά ηταν… Η Άννα ενιωθε πόνο σε όλο της το σώμα, από τον αυχένα μέχρι τα πόδια!
Βγήκε λίγο στο διάδρομο να περπατήσει.
Με αηδία αντίκρισε ξεχαρβαλωμένες πρίζες, πόρτες βγαλμένες από τη θέση τους και ακουμπισμένες όπως όπως στην κεντρικη σκάλα, ένας αρχαίος ψύκτης νερού που φυσικά δε λειτουργούσε, ένα ίδιας ηλικίας κλιματιστικό, τοίχοι φθαρμένοι που κρύβονταν περιστασιακά από γλάστρες και μπαλόνια…

Και τι κακό timing..
Παραδίπλα γινόταν ανακαίνιση σε 2-3 δωμάτια για να γίνουν σουίτες…
Η φασαρία ήταν αφόρητη, η σκόνη έφτανε μέχρι μέσα στο δωμάτιο!
Το μωρό αδυνατούσε να κοιμηθεί και η Άννα δεν ήθελε να το στείλει κάτω στο θάλαμο νεογνών γιατί είχε μάθει ότι ο θάλαμος ήταν ξεκλείδωτος και συχνά αφύλακτος. Καλύτερα το μωρό στη φασαρία και τη σκόνη παρά να της το κλέψει κανείς!

«Θέλω να πάω σπίτι μου..!», έλεγε και ξανάλεγε.
Ο αναισθησιολόγος πέρασε από το θάλαμο να της μιλήσει, τον αντιμετώπισε με ψυχρότητα, δεν ήθελε ουτε να τον βλέπει. Με κάτι ανόητα επιχειρήματα προσπάθησε να δικαιολογηθεί που την ξεγέλασε και τελικά της έκανε ολική νάρκωση. Η Άννα φυσικά και δεν πείστηκε και δεν ένιωσε καλύτερα όταν της είπε «μην κοιτάς ό,τι πήγε στραβά κι ο,τι δεν πήγε οπως ήθελες, σημασία έχει ότι εσύ και το μωρό είστε καλά!»

Όχι δεν έχει μόνο αυτό σημασία!
Σημασία έχει να είσαι ασθενής και να σε αντιμετωπίσουν ως άνθρωπο. Να σε σεβαστούν, να μη σε κοροϊδέψουν για να μη σε χάσουν από πελάτη. Να καταλάβουν ότι έχεις κάποια δικαιώματα ως ασθενής και ως άνθρωπος που δεν μπορούν να τα καταπατούν επειδή εκείνη την ώρα τους έχεις ανάγκη.
Να μην υποτιμήσουν τη νοημοσύνη σου!

Η Άννα σκέφτηκε πολλές φορές να γυρίσει εκεί, στο μαιευτήριο Τρικάλων, να ζητήσει το λόγο απ’ολους όσους ήταν παρόντες εκείνη τη μέρα σε εκείνο το φιάσκο. Τελικά, μετά από μια κουβέντα με το γυναικολόγο της ο οποίος ένιψε τας χειρας του ως γνησιος Πιλατος, συνειδητοποίησε ότι η κλίκα των γιατρών είναι πολύ ισχυρή και ο,τι και να έκανε, εκείνοι θα αλληλοκαλύπτονταν.

Κι έτσι το θέμα ξεχάστηκε, το περιστατικό πέρασε στην ιστορία αλλά δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό της.

Κι από τότε όταν ο δρόμος τη φέρνει προς τα Τρίκαλα, φροντίζει να μην περάσει από το μαιευτήριο, ούτε απέξω…

Μόνο πού και πού κοιτάει τις φωτογραφίες που τράβηξε εκεί – αυτές που δεν εκτύπωσε και δεν έβαλε στο άλμπουμ της κορούλας της αλλά κράτησε σε ένα φάκελο στον υπολογιστή της – και αναρωτιέται αν άλλαξε η κατάσταση εκεί έστω και στο ελάχιστο…


(τα ονόματα των γιατρών είναι στη διάθεση όποιου επιθυμεί να τα πληροφορηθεί)